Het debuutalbum van de Fugees heeft mijns inziens voor een doorbraak gezorgd in de rapmuziek. Niet alleen vanwege de prachtige rapster Lauren Hill. Geen macho-achtige gangsta rap toestanden, maar een heldere en kritische blik naar de eigen "black community" en wereld waarin wij leven. Dit geheel vrij van agressie en haat. Het volledige album kenmerkt zich door veel en diep laag, wat de Amphion`s overigens heel goed weergeven. Het laag klinkt dan misschien niet heel groots maar blijft altijd strak, zuiver en droog. Bij toeval trek ik weer een debuutalbum uit de cd-kast. Ditmaal van Keb’ Mo’. Enige jaren geleden behoorde ik al tot de weinige gelukkigen, die zijn optreden in het Tilburgse 013 hebben bijgewoond. Dat één man, met enkel een gitaar en een hoed, zo weet te boeien mag toch verassend genoemd worden. Gezien de hoge opnamekwaliteit van dit album is het uitermate geschikt voor het beoordelen van geluidsapparatuur. Juist nu valt op dat de set ook goed geschikt is voor het luisteren op een lager volume. Zelfs dan blijft de stage goed. Wat weer ogenblikkelijk opvalt, is het gortdroge laag en het snelle en gedetailleerde hoog. De stem klinkt erg open en direct, de instrumenten krijgen een stabiele plaats en worden los neergezet. Het erg open en frisse midden zou het nadeel kunnen hebben, op de langere termijn, misschien iets te gaan vervelen. Maar dat is natuurlijk ook afhankelijk van gehoor en smaak.Het album “Down To The Waterline (Remastered)” van Dire Straits heeft voor mij iets nostalgisch. Het album brengt me terug naar de tijd dat ik een jongetje was van een jaar of 10. Mijn ouders hebben dit album vast veel gedraaid, wat blijkt uit het vertrouwde gevoel dat ik krijg zodra ik de cd opzet... Het gebeurde wel eens dat ik als kleine jongen het bed uitstapte terwijl ik eigenlijk behoorde te slapen; als ik dan beneden kwam waren mijn vader en moeder plaatjes aan het draaiden. Dit album van de Dire Straits moet er één van zijn geweest. Er was dan altijd nog wel even tijd voor een praatje en glas melk of zo. Deze nostalgie ligt voor mij verborgen in de klanken van Dire Straits. Dat krijg je hè, als je eenmaal de dertig bent gepasseerd... jeugdsentiment. Wat me altijd opvalt aan de oudere albums van Dire Straits, is dat ze zo warm klinken. Of dat nu gedeeltelijk psychisch is kan ik niet met alle zekerheid ontkennen. Neemt niet weg dat de huidige cd’s nogal eens wat te zwaar versterkt kunnen klinken. “Wild West End” is een nummer waarin de instrumenten bijna overdreven geplaatst zijn, de begeleidingsgitaar komt naar mijn idee dan ook wel erg ver linksvoor de kamer in. Het lijkt bijna dat de gitaar over het geheel is heen geplakt. Of dat tijdens het remasteren is gebeurd, weet ik niet, want ik heb helaas geen exemplaar van het origineel.

De cd van A.J. Croce “That’s me in the bar” is uitgebracht in ’95. Ja inderdaad, A.J. is de zoon van wijlen Jim Croce. Geen slap aftreksel maar een waardige opvolger van zijn vader. Wat het meeste opvalt, is zijn doorleefde rauwe stemgeluid. Erg bijzonder voor een dertiger. Qua stem gelijkend op die van Joe Cocker maar dan in het kwadraat. Enige jaren geleden heb ik een concert bijgewoond in het zeer sfeervolle Porky & Bess gevestigd in Terneuzen. Hier hebben de afgelopen decennia de grootste artiesten in de jazz, blues en rock opgetreden. Voor eenieder die ooit nog eens van plan is om Zeeuws-Vlaanderen te bezoeken een echte aanrader. De violen en cello op “Checkin’ In” klinken als fluweel zo zacht. Alle instrumenten en zang worden mooi geplaatst in de sfeervol klinkende ruimte. De bas gaat ver door en klinkt ook hier weer realistisch. Toont dat de speaker solide en stijf gebouwd is, volledig vrij van storende kastresonantie. Vanwege het verfijnde gedetailleerde hoog, het droge laag en de goede plaatsing wordt de weergavekwaliteit ver boven het gemiddelde getild. Wellicht de reden dat ik het mid soms wat als ‘te open’ of ‘te dun’ ervaar. Neemt niet weg dat de geluidsweergave staat als een huis. “Callin’ Home” is een stevig blues nummer. Ondanks de drukke bezetting zijn alle instrumenten goed te onderscheiden en wordt het geheel bij hogere geluidsniveau’s niet vermoeiend. Het swingt echt lekker de pan uit en ademt het gevoel van een live optreden. Na wat langer geluisterd te hebben merk ik dat het geluid me steeds meer gaat bevallen. Op “I Meant What I Said” klinken de bekkens heel natuurlijk en hebben een bijzonder goede attack. Dit is cool. Ook de trompet klinkt zoals een trompet behoort te klinken. Stiltes zijn zeer stil, wat het geheel nog muzikaler maakt. De set voelt zich duidelijk erg comfortabel bij de betere geluidsopnamen.

Samenvattend

Voor de liefhebber van pop, rock, jazz, folk & blues is de combinatie van Creek en Amphion een echte aanrader. Zoek je een set om de broekspijpen te laten wapperen, zoek dan verder. Zoek je een compacte set voor een modern interieur en bestaat je muziekverzameling uit één van de hierboven genoemde muziekgenres, dan wil ik je zeer zeker aanraden deze set bij één van de dealers van Music Matters te beluisteren. Ik ben in ieder geval overtuigd van de zeer hoge prijs/kwaliteitsverhouding van het geheel. Knappe jongen of meid, die mij voor 3250 euro een set kan laten horen die mij net zo weet te overtuigen. Reacties zijn welkom!

Aanvullende informatie

Prijzen

Importeur

Music Matters
Argonstraat 128
2718 SP Zoetermeer
Tel: +31 (0)79 3622277
Fax: +31 (0)79 3622161
E-mail: info@music-matters.org
Internet: www.music-matters.org