Het carrièreverloop van Eric Clapton is op z’n minst grillig te noemen. In 1989 brengt hij, voor het eerst in drie jaar, weer een album uit wat bij het grote publiek een succes wordt, Journeyman, voor mij een echt Clapton meesterwerk. Vanaf dat moment gaat het weer bergopwaarts met de carriere van deze gitaar virtuoos.
MTV’s “Unplugged” uit 1992 was een groot succes en ook “From the Cradle” uit 1994 mocht er zijn. Zijn album “Pilgrim” uitgebracht in het voorjaar van 1998 werd met wisselende kritieken ontvangen, maar bleef uiteindelijk toch een aantal weken in de top 10 staan vanwege de successingle “My Father’s Eyes”. En dan in 2000 maakt Clapton samen met z’n oude vriend BB King het album “Riding With The King”. Een schitterende verzameling van zowel oude als nieuwe bluessongs. “Reptile” is het in het begin van 2001 uitgebrachte solo abum, wat aan een heleboel mensen bijna ongemerkt voorbij ging.
En dan, voor mij eindelijk, brengt hij na 3 jaar zijn nieuwe album Me and Mr. Johnson uit. Een collectie songs ter ere van de in Mississippi geboren blues-artiest Robert Johnson. De blues heeft net zoals Charlie Parker dat is voor jazz en Hank Williams voor de country muziek zijn eigen mythe in de persoon van Robert Johnson. Hij is een van de meest belangrijke en gevierde persoonlijkheid in de geschiedenis van blues. Johnson liet een betrekkelijk kleine erfenis na aan opnames maar werdt ondanks dat destijds gezien als het emotionele toppunt van de blues. Zijn opnames, zoals Love in Vain, Crossroads, Sweet Home Chicago en Stop Breaking Down, hebben de status van blues standaardwerken. Het zijn vooral deze opnames die door veel rock artiesten zoals de Rolling Stones, Steve Miller, Led Zeppelin en natuurlijk Eric Clapton werden geadopteerd.
Eric Clapton omschrijft dit in zijn voorwoord van het album Me and Mr. Johnson als volgt; “It is a remarkable thing…… to have been driven and influenced all of my life by the work of one man. And even tough I accept that it always been the keystone of my musical foundation, I still should not regard it as an obsession, instead, I prefer to think of it as a landmark that I navigate by, whenever I feel myself going adrift”.
Tot zover Eric Clapton zelf over de Mr. Johnson, het album bevat dus allemaal nummers van Robert Johnson, voor mij heerlijke blues nummers waarin je kunt horen waar de blues vandaan komt en hoe het is ontstaan. Ook op dit album wordt hij bijgestaan door een aantal oude bekende, Steve Gadd op drums, Nathan East Bass, Billy Preston hammond orgel en Andy Fairweather Low en Doyly Bramhall II op gitaar. Voor de echte Eric Clapton liefhebber zijn dit geen onbekenden.
De CD is gevuld met 14 Robert Johnson nummers en zijn wat mij betreft stuk voor stuk juweeltjes. Het is eigenlijk heel simpel met deze CD, mensen die van (Delta) blues houden zullen dit album van voor tot achter kunnen waarderen. Eric Clapton zelf die op de goede manier de juiste blues snaar, bij mij in ieder geval, weet te raken wordt ondersteund door een aantal goede musicie die weten waar ze mee bezig zijn. Een blues album wat voor mij meer dan de moeite waard is om te beluisteren, oordeelt u zelf.
