Wanneer platenmaatschappijen zich niet alleen laten leiden door commerciele bedoelingen en muzikanten hun muziek niet laten verzieken door pretenties, geld en de mallemolen van de mediahype, dan kan er iets heel moois ontstaan. Zoiets moois als Karate bijvoorbeeld.

Uw recensent heeft voorafgaand aan het schrijven van deze recensie uiteraard eerst op het internet wat achtergrondinformatie proberen in te winnen over de band Karate.

Ik tikte het woord ‘Karate’ in de googlebalk, en er verschenen op mijn beeldscherm ontelbare hits met betrekking tot de Aziatische vechtsport, of over de filmster Karate Kid, u weet wel, die cultheld uit de jaren ’80. Ik besloot het niet op te geven en typte ‘Karate’ + ‘band’ in. Nu leerde ik dat een belangrijk kenmerk van karate de gekleurde band is die men om de middel draagt. Leuk zo’n feitje, maar nog steeds wist ik niks over dat bandje waar ik zo enthousiast over was geraakt in de afgelopen maanden. Nog maar eens proberen dan: ‘Karate’ + ‘ band’ + ‘singer’ + ‘Geoff Farina’.

Ik werd andermaal teleurgesteld. Niet, omdat ik weer niks had gevonden over de muzikale achtergrond van de band, maar wel om de inhoud van de link waar ik naartoe werd geleid. ‘Karate is niet meer,’ las ik. Na twaalf prachtige jaren en zeven albums heeft men afgelopen maand besloten uit elkaar te gaan. Net nu ik van plan was om alle, maar liefst zeven(!) Karate albums, met terugwerkende kracht aan te schaffen en voortaan ieder optreden in Nederland bij te gaan wonen, gaan ze uit elkaar! De muziekwereld raakt een underground icoon kwijt.

Toch enigszins aangeslagen door dit bericht zette ik In the Fishtank 12 nog maar eens op. Onverwachts is dit album dus het laatste testament geworden voor mensen die Karate in al die jaren een warm hart hebben toegedragen, of voor de mensen die nu pas echt kennis gaan maken met deze fantastische jazzrockers uit Boston. In the Fishtank is echter geen gewoon album, al waren hun vorige albums bijvoorbeeld het wonderschone Pockets of één van hun eerste albums, The Bed is in the ocean, dat ook niet. Maar dit is een bijzonder project, omdat het is opgenomen op initiatief van Konkurrent, een onafhankelijke muziekdistribiteur. Muzikanten die een sterke binding voelen met dit label, werden uitgenodigd om in twee dagen tijd in een studio te Weesp hun creatieve muzikale talenten de vrije loop te laten. Onder andere Low, Motorpsycho en Solex gingen Karate al eens voor. De Fishtank biedt ruimte voor expressie en experiment. Kortom, Karate ga lekker je gang. Dat hoef je deze rasmuzikanten geen twee keer te vragen.

Toch heeft Karate voor deze speciale gelegenheid opvallend genoeg, niet eens gezocht naar dat experiment. Men heeft juist gekozen voor een eigen interpretatie van een aantal covers, en die in het bekende Karatejasje gestoken. Waarom een nieuw jasje aantrekken als die oude nog zo lekker zit, moeten ze gedacht hebben. De soulvolle, melancholische stem van zanger/gitarist Geoff Farina, de stuwende basritmes die een continue onderhuidse spanning oproept, de jazzy intermezzos, en het organische warme totaalgeluid in al zijn eenvoud. Het valt weer allemaal op zijn plek. Na de laidback opener Strange fruit van Billy Holliday ben je eigenlijk al verkocht en bij Tears of Rage weet je het zeker. Dit is muzikale schoonheid die uitblinkt in al zijn eenvoud. Jazz en bluesstructuren zonder moeilijkdoenerij, maar oh zo functioneel binnen het rockidioom. In feite, bijna perfect. Jammer alleen dat u en ik daar zo laat achterkwamen. Want zelden zal er een band geweest zijn die zo geruisloos jarenlang zulke goede muziek wist te maken en nog geruislozer afscheid nam. Karate bedankt voor de erfenis, het gaat jullie goed.

Aanvullende informatie
Format: CD
Distribiteur/Label: Konkurrent