Miles Davis tekent op 27 oktober 1955 een platencontract bij Columbia Records, het platenlabel waarbij hij de rest van zijn artistieke leven zal blijven. Platenmaatschappijen brengen graag jubileumuitgaven uit en Sony / Legacy, de huidige eigenaar van het Columbia erfgoed, is daarop geen uitzondering.
Ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van de contract ondertekening worden er gedurende 2005 dan ook meerdere nieuwe of opnieuw gemasterde Davis titels uitgebracht.
Het begint in januari met de geremasterde versie van "My Funny Valentine", de dualdisc van "Kind Of Blue" en de geremasterde CD versie van "A Tribute To Jack Johnson".
Ook in de daaropvolgende maanden worden in gestaag tempo releases uitgebracht. Het wachten - voor mij althans - is echter op het uitbrengen van de achtste deluxe box set in de `Miles Davis Series`; "The Cellar Door Sessions 1970".
Vijfendertig jaar duurt het voordat Columbia Records besluit om de opnames uit te brengen die van 16 tot 19 december 1970 gemaakt zijn in de `Cellar Door`, een club in Washington DC. Slechts ongeveer 45 minuten, en dan nog in ge-edite vorm, is eerder uitgebracht en wel op het uit 1971 stammende dubbelalbum `Evil-Live`. Van de tien opgenomen sets hebben er slechts zes een plek gevonden op de zes CD’s omdat van ontbrekende vier de audio kwaliteit te slecht bleek te zijn. Miles Davis op de trompet die het grootste deel van de tijd bespeeld wordt met gebruikmaking van een wah-wah, Gary Bartz op sopraan- en alt saxofoon, Keith Jarrett (door het vertrek van Chick Corea kort daarvoor) op zowel Fender Rhodes electrische piano als Fender electrisch orgel, Michael Henderson op elektrische bas, Jack DeJohnette op drums en Airto Moreira ( disc 2 t/m 6 ) op percussie zijn ruim 350 minuten lang te horen. Miles probeert verder om John McLaughlin te strikken maar deze heeft het op dat moment te zeer naar zijn zin in Tony Williams’ Lifetime Band. Hij krijgt hem echter wel zo ver dat hij op de zaterdagavond sessie in de Cellar Door ( disc 5 en 6) van de partij is. De formatie bestaat op het moment van opname in die samenstelling nog maar ongeveer drie maanden. Zoals altijd heeft Miles weer de ‘cream of the crop’ weten te selecteren uit de op dat moment beschikbare jazz talenten.
De enige naam die er een beetje uit springt is die van de bassist Michael Henderson. In de liner notes – waarin persoonlijke herinneringen van alle zes de nog in leven zijnde muzikanten zijn opgenomen – beschrijft Henderson, die als enige niet afkomstig is uit de jazzwereld maar o.a. bij Aretha Franklin en Marvin Gaye gespeeld heeft, hoe de eerste ontmoeting met Davis verlopen is. Wanneer Dave Holland de band verlaat moet Miles omzien naar een alternatief en op aanraden van zijn vrouw Betty Mabry gaat hij naar een optreden van Stevie Wonder om Henderson te beluisteren. Vervolgens claimt hij in de pauze zijn nieuwste aanwinst door Stevie aan te spreken met de woorden; "I’m taking your fuckin’ bass player"
Het is uiteindelijk deze Henderson die in de Cellar Door Sessions temidden van het door de formatie geproduceerde elektronische improvisatiegeweld met zijn funky basslines zorgt voor de enige echte constante factor om niet te zeggen het enige houvast. Bijvoorbeeld in mijn favoriete nummer "What I Say" dat op vijf van de zes discs een plek gevonden heeft. Henderson’s bassline blijft herkenbaar terwijl met name Jarrett en DeJohnette iedere keer opnieuw een andere richting in slaan. Persoonlijk vind ik het boeiend om de diverse versies naast elkaar te zetten en de verschillen er uit te pikken. De percussie die, in vergelijking met disc 1, op disc 2 toegevoegd is aan het geweld van het tandem Keith en Jack bijvoorbeeld.
Dat de versies van een bepaald nummer zeer uiteenlopende vormen aannemen blijkt al uit de duur van de nummers. Josef Zawinul’s "Directions" wordt vijf maal gespeeld waarbij de langste uitvoering 10 minuten en 10 seconden langer duurt dan de kortste versie. De titel is dan ook – net als bij de overige nummers - niet meer dan een zeer summiere kapstok waar de improvisatie aan opgehangen wordt. Zoals Bob Belden zegt in de liner notes; "This is the real jam band, the only band that could create one chord in so many different ways". Dit is geen boxset voor de jazz liefhebber die uitsluitend waardering heeft voor de Miles van "Kind Of Blue". Daarentegen zal de fan die kan genieten van "Evil Live" hier eindelijk het lang verwachte vervolg aantreffen. De fraaie mastering maakt dat hij zich kan onderdompelen in deze tot de absolute top behorende jazz-rock (fusion) en dat hij aan het eind van de duizelingwekkende rit mijn conclusie kan delen; Het was het wachten waard!
Aanvullende informatie:
Format: 6 CD boxset
Label: Columbia/Legacy Jazz - Sony
