The Duke zal voor velen het meest bekend zijn als componist en bandleider. Dat hij ook uitstekend gedijt als pianist in een kleine formatie bewijst hij op ‘Back To Back’ dat qua sfeer herinneringen oproept aan zijn opnames met kleine bezetting uit de dertiger en veertiger jaren op Bluebird en Vocalion. 
Met zijn rug tegen die van altsaxofonist Johnny Hodges presenteert hij zeven blues nummers waarbij beide heren ondersteund worden door trompettist Harry ‘Sweets’ Edison, gitarist Leslie Spann, drummer ‘Philly’ Jo Jones en de bassisten Al Hall (Wabash Blues en Weary Blues) en Sam Jones (overige nummers).
Het openingsnummer ‘Wabash Blues’ is een 32 maten thema met Latin invloeden waarin Hodges en Edison afwisselend excelleren. Het tweede nummer is het voornamelijk door Louis Armstrong populair geworden ‘Basin Street Blues’. ‘Beale Street Blues’ laat duidelijk horen dat Leslie Spann beïnvloed is door de grote Django Reinhardt terwijl Edison’s gestopte trompet doet denken aan de vroege Basie platen waar hij op meespeelde.
Kant twee opent middels ‘Weary Blues’ met basnoten van Al Hall waarna de Duke een fraaie pianosolo ten beste geeft in dit meest eenvoudige, maar daarom niet minder mooie, nummer van de LP. Ellington treedt opnieuw op de voorgrond in ‘St. Louis Blues’ voordat Sweets en Hodges op elkaar reageren in een serie vragen en antwoorden. ‘Loveless Love’ (ook bekend als ‘Careless Love’) laat solo’s horen van Hodges, Edison en Spann maar het is voor iedereen duidelijk dat Ellington opnieuw de show steelt. Het swingende ‘Royal Garden Blues’ sluit deze warm relaxte, door Classic uitgebrachte, re-issue op 200 gram vinyl af met Ellington in een solo waarbij zijn terughoudende manier van spelen doet denken aan The Count. 
Het vervolg op ‘Back To Back’ - getiteld ‘Side By Side’- bestaat eigenlijk uit twee gedeelten. In drie nummers - ‘Stompy Jones’, ‘Squeeze Me’ en ‘Going Up’ – is dezelfde bezetting te horen als op de hierboven genoemde LP het geval is. Ook de muzikaal warme, relaxte sfeer is gebleven. In ‘Big Shoe’, en in alle songs op kant twee, neemt Billy Strayhorn de plaats achter de piano van Ellington over terwijl Johnny Hodges’ altsax aangevuld wordt met Ben Webster’s tenorsax. Harry ‘Sweets’ Edison geeft de trompet door aan Roy Eldridge terwijl Wendell Marshall de bas overneemt. ‘Philly’ Jo Jones blijft achter het drumstel zitten en Lawrence Brown maakt met zijn trombone de samenstelling compleet. Ook op deze LP is Hodges de blazer die het meest in het oor springt. Het opvallendst is echter het volledig ontbreken van druk. Het is te horen dat deze topmuzikanten met plezier met en voor elkaar spelen, elkaars kwaliteiten kennend, benuttend en faciliterend. Dit komt in ‘Big Shoe’ onder andere tot uitdrukking in het spel van Roy Eldridge, de man die normaliter bekend staat om zijn intens felle speeltrant waarmee hij nogal eens dominant aanwezig kan zijn. Hier ontbreekt het excessieve karakter waardoor hij in feite zelfs meer indruk maakt. Ben Webster is deze wijze van spelen uiteraard op het lijf geschreven en ook de brede, open toon van de trombone van Lawrence Brown sluit naadloos aan. In ‘Just A Memory’ laat Webster horen waarom hij ook wel ‘gentle Ben’ genoemd wordt terwijl Eldridge lyrischer klinkt dan ooit. ‘Let’s Fall In Love’ laat fraaie solo’s horen van een viriel spelende Big Ben, een relaxte Roy, een vloeiende Hodges en een sensitieve Strayhorn. ‘Ruint’ wordt gedomineerd door Hodges, die ook de opening van ‘Bend One’ voor zijn rekening neemt. Lawrence is in dit licht rockende nummer het meest indrukwekkend. Afsluiter ‘You Need To Rock’ klinkt als de hele LP; heerlijk swingend met geweldige bijdragen van Roy, Ben, Lawrence en Johnny. Ook deze 200 gram re-issue van Classic Records onderschrijft nog eens de constatering dat deze schijven zoveel fraaier klinken dan de originele LP’s.
Verslavend!
Aanvullende informatie:
Format: 200 gram LP: Verve MG VS-6055, Verve MG VS-6109
Label: Classic Records
