Vooral Van Dyke Parks, een man die ik al 30 jaar mateloos bewonder als artiest, componist, arrangeur en producer misstaat niet tussen al die namen. Ry Cooder, Brian Wilson, the Beach Boys, Randy Newman en U2 om een paar groten te noemen, maar ook Syd Straw, Sam Phillips, diens echtgenoot T-Bone Burnett en recentelijk Joanna Newsom hebben gebruik gemaakt van zijn diensten. Van Dyke Parks heeft met T-Bone Burnett, Woody Guthrie en Ry Cooder de Amerikaanse traditionele muziek, van ragtime tot vaudeville, definitief op de kaart gezet. Ze zijn volgens mij in grote mate verantwoordelijk voor de uiteindelijke erkenning en waardering, getuige de opmars van een artiest als Sufjan Stevens.
Parks’ rol op The Movie beperkt zich overigens tot het inspelen van de pianopartij op Love Can Be A Crime en is daar meteen zeer herkenbaar. The Movie is de eerste boreling van Clare Muldaur, geflankeerd door echtgenoot Oliver Manchon en een begeleidingsband. De hele cd klinkt als een zwoele reis door het land van de ongekunstelde liedjes, volkomen pretentieloos en lichtvoetig, met tokkelende viooltjes, doo-wop koortjes en meerstemmige zang.
Rommelig, gevarieerd, geen wonder dat Van Dyke Parks er brood in zag. Clare’s stem is hoog en helder, bijna kinderlijk, en vooral fijn om naar te luisteren. De begeleiding is subtiel vooral op de achtergrond. De composities zijn allen door haar zelf geschreven, het kan ook bijna niet anders als je het talent hebt van twee zeer muzikale ouders, namelijk Geoff Muldaur en Maria Muldaur. Opvallend is de treffende gelijkenis van moeder en dochter, zowel qua stem als op de foto.
Het door mij gerecenseerde exemplaar is een US persing die zo helder en transparant als glas is, de uitstekende mastering is gedaan door Sterling Sound.
Het resulteert in een comfortabel geluidsbeeld, zonder typisch Amerikaans te klinken. Al met al is deze release uitstekend geschikt voor de Europese markt en komt de groep hopelijk snel naar Nederland.
Aanvullende informatie:
Frogstead Records CD 001
2007, made in USA.
