Van de doden niets dan goeds moet Sony/BMG gedacht hebben bij de release van deze twee cd’s met oud werk van de ideale schoonzoon John Denver en gitaarvirtuoos Stevie Ray Vaughan. Beiden kwamen letterlijk uit de lucht vallen, Denver stortte neer met een vliegtuig en Vaughan met een helikopter. 
Bij mij ontstaat altijd gevoel van onbehagen als ver na het verscheiden van een rockartiest een ‘nieuwe cd’ op de markt geslingerd wordt. Reden genoeg om beide releases eens tegen het licht houden en te proberen wat objectieve maatstaven te hanteren om mijn vieze smaak weg te nemen.
Beide releases zijn te vinden in de zogenaamde Legacy Recordings series, een bedenksel van Sony voor het promoten van hun imposante, rijk gevulde backcatalogus. Het betekent dat de opnamen opgepoetst worden om te voldoen aan audiofiele maatstaven anno 2008. Omdat voor de opnamen uit verschillende bronnen geput wordt, zijn kwaliteitsverschillen in geluid onvermijdelijk.
Informatie in de inlay’s wordt herschreven en het resultaat is voor de volle prijs in de winkels neer gezet. In geval van bovenstaande cd’s is wat de productie en mastering betreft het karwei geklaard door Bob Irwin, Sony’s huisproducer
John Denver’s Dutch Collection kwam in februari 2007 uit in Amerika onder de naam ‘The Essential John Denver’. Voor Nederland werd de titel gewijzigd in de ‘Dutch Collection’, een zot bedenksel voor een dubbel-cd van een artiest die in Nederland vier hits en drie tipnoteringen behaalde. Bovendien bleef de tekst van het bijgeleverde boekje in het Engels, hoezo ‘Dutch’? Een Nederlandse vertaling was op zijn plaats geweest, omdat het boekwerkje zinvolle informatie bevat over de muzikale carrière van John Denver. De trieste aap komt echter uit de mouw in de toevoeging van het nummer Calypso, waarop de stem van nationale knuffelbeer Jan Smit digitaal is toegevoegd en dat als duet op schijf twee staat.
Werkelijk alle grote liedjes van Denver staan erop, van Leaving On A Jetplane, Take Me Home Country Roads, Back Home Again, Annie’s Song en Thank God I’m A Country Boy tot het eerder genoemde Calypso (gelukkig ook zonder ingeblikte palingsound) Verder kun je de duetten met Placido Domingo en Emmylou Harris terug vinden en ontbreekt eigenlijk alleen Twelve Days Of Christmas, Denver’s onvergetelijke duet met Kermit uit de Kerst Muppet Show van 1990.
Wat had ik dat graag in de plaats gezien van het zogenaamde Calypso duet! Naast de hits staan er genoeg andere mooie liedjes op deze dubbelaar; de nog al eens onterecht onderschatte John Denver verdient deze postume aandacht zondermeer. Vooral omdat zijn backcatalogus nauwelijks fatsoenlijk is verkrijgbaar is in Nederland, kan deze uitgave dat gemis een beetje opvangen.
Wat de foute titel betreft; ‘what’s in a name’; deze dubbel-cd bevat het essentiele werk van John Denver in een matige prijs/kwaliteitsverhouding.
Stevie Ray Vaughan & Friends- Solo’s, sessions & encores. 
Helder staat mij nog het moment voor ogen toen ik hoorde van de dood van Stevie, een man die net als diens grote voorbeeld Jimi Hendrix nog lang niet aan de top van zijn roem stond. Beiden hadden tot hun dood nog maar vijf platen uitgebracht, de rest van hun uitgebreide catalogus is postuum verschenen.
Nu is er dan een nieuwe uitgave van Stevie Ray Vaughan, waarop liedjes van anderen, live-sessies, tv-optredens en restnummers bijeen geschraapt zijn. Zes nummers die op de plank lagen, de rest is allemaal al eerder op één of andere manier op cd terecht gekomen. In totaal passeren zeven live nummers de revue, waarin namen voorkomen als Albert en B.B. King, Jeff Beck, Lonnie Mack, Katie Webster, Albert Collins, Bonnie Raitt en broer Jimmie Vaughan.
Met de laatste trad hij op in de succesvolle Amerikaanse TV show ‘Saturday Night Live’. Deze show bestond uit een bonte mengeling van sketches en live optredens. Bill Murray en James Belushi stonden hier aan de bakermat van hun roem en iedereen wou absoluut in deze show optreden. Change It kent een verpletterende uitvoering van de beide broers, die hier geïntroduceerd worden door de eregast van de show Jerry Hall, bijgestaan door toenmalig echtgenoot Mick Jagger.
Op Texas Flood bewijst Bonnie Raitt dat ze een begenadigd slide gitarist is. Naast de bluesgetinte live nummers zijn er tracks te vinden van studioplaten van andere artiesten, waarop Vaughan zijn partijtje meespeelt.
Topper uit de studiotracks is voor mij Pipeline met Dick Dale, afkomstig van de soundtrack Back to the Beach, waar het stuwende gitaarwerk met de retestrakke drum je als het ware van de stoel optilt richting dansvloer. Let’s Dance van David Bowie daarentegen is wel heel magertjes en slap als afsluiter en valt letterlijk compleet uit de toon.
Al met al hou ik een katterig gevoel over bij deze uitgave, waar de consument het volle pond betaalt voor 70 minuten muziek, waarvan meer dan de helft van andere platen geplukt is.
Aanvullende informatie:
John Denver- The Dutch Collection. RCA 88697205262
Stevie RayVaughan – Solo’s, Sessions & Encores. Epic 82876872312
Distributie: Sony/ BMG
www.legacyrecordings.com
