Paul Hattink zit al heel wat jaren in de muziek. In het dagelijks leven profi leert hij zich als importeur van de fraaie audiomerken Accuphase, Cabasse en Leben, maar dat hij tevens de man is achter het succesvolle Hatfield’s End heeft hij jarenlang verborgen gehouden.

Het verhullen van die identiteit leidde er in het verleden toe dat er bij het uitkomen van zijn projecten ‘Stonehenge 4’ en ‘Stonehenge 5’ hevig gespeculeerd werd over de vraag wie zich toch wel achter dat pseudoniem schuil zou kunnen houden. Allerlei namen van bekende buitenlandse musici en groepen passeerden de revue, maar niemand kwam op het idee om deze werken met symfonische rockmuziek te koppelen aan Hattink.

De onzekerheid verhoogde slechts de mystieke sfeer die de muziek karakteriseerde. Onder audiofielen kregen beide genoemde albums een zekere faam vanwege de geluidskwaliteit, en niet voor niets werd met name het meest dynamische en in het laag het verst doorlopende album ‘Stonehenge 5’ regelmatig gebruikt tijdens demo’s op audioshows.

Nu is er dan ‘Concierto de Stonehenge’, een album waar drie jaar aan gewerkt is. Het flinterdunne verhaaltje over monniken die naar Spanje afreizen, in Santiago de Compostela terechtkomen en uiteindelijk met hulp van Moorse vissers terugkeren naar Avalon is nauwelijks interessant, het gaat tenslotte om de muziek. Die is wat opgeschoven in de richting van het klassieke genre en dit komt voornamelijk doordat Paul meer gebruik maakt van de gitaar. Zijn eerste instrument, dat hier terrein terugverovert op de synthesizers en drumcomputers die de voorgaande schijven domineerden.

Het meest interessant is ongetwijfeld de geluidskwaliteit met grote dynamische verschillen, een diep drukvol laag en een extreem groot ruimtebeeld. Kenmerken die indrukwekkender vormen aannemen naarmate de kwaliteit van de geluidsinstallatie toeneemt.