Het artwork is prachtig verzorgd, de foto’s zijn sfeervol en het papier van zowel binnen- als buitenhoezen is van een mooie kwaliteit. U voelt hem al; het is een groot deel van de songs dat tegenvalt. Overigens niet meteen al.
‘No More Walks In The Wood’ laat horen dat samenzang - met de hese stem van Don Henley als glanzend middelpunt - nog steeds de kracht is waar deze formatie voor een groot deel op drijft. Op dat moment gaat even de hoop door je heen dat dit opnieuw een album zal zijn van het gehalte ‘Hotel California’.
Deze gedachte wordt echter al minder bij het beluisteren van het tweede nummer getiteld ‘How Long’ en de derde song ‘Busy Being Fabulous’ om vervolgens geheel te verdwijnen. Nummers als ‘Waiting In The Weeds’ doen nog even de hoop herleven en tijdens het titelnummer komt weer heel even ‘Hotel California’ door het hoofd spoken, maar ook dit langste nummer van het album is uiteindelijk een teleurstelling.
In het streven naar een perfecte kopie van het succesrepertoire uit het verleden is veiligheid helaas de leidraad van het album. Pittige gitaar riffs ontbreken. Ook al is de helft van het album naar mijn smaak dan te zoet, te braaf en overgeproduceerd, wat overblijft zijn songs die voor de rechtgeaarde fan voldoende interessant blijven om aan te schaffen.
