Als liefhebber van de werken van componist Igor Stravinsky heb ik zijn vroege balletten al in vele uitvoeringen in de kast staan maar iedere keer wanneer er weer een andere versie op disc verschijnt heeft zo’n nieuwe interpretatie toch steeds opnieuw een magische aantrekkingskracht op mij. `

Zeker wanneer het gaat om een live opname van het Koninklijk Concertgebouworkest die gemaakt is in hun eigen zaal met die geweldige akoestiek. Polyhymnia heeft die akoestiek goed weten te vangen bij het vastleggen van L’Oiseau de Feu(versie 1919) en Le Sacre du Printemps.

Dit komt bijvoorbeeld mooi tot uitdrukking tijdens Danse Infernale Du Roi Kastcheï, waarin de wanden gebombardeerd worden met orkestrale klanken. Toch laat Mariss Jansons, ondanks dit geweld dat prachtig overkomt, zijn orkest een vooral zeer menselijke versie van de Vuurvogel neerzetten. Met een fluwelig tedere orkestklank, timbres die zeer geloofwaardig overkomen, veel detaillering en een mooie transparantie.

Opvallend is dat de uitvoering van de Vuurvogel dynamischer klinkt dan van het tweede stuk. Een heel klein minpuntje is dat die genoemde menselijke benadering enigszins ten koste gaat van de bijtende scherpte en het rauwe, ruwe, meedogenloze karakter dat in mijn beleving nu juist de kern van Le Sacre du Printemps vormt. Deze bevindingen gelden overigens voor de door mij beluisterde stereo sacd laag. Ik kan mij goed voorstellen dat het beluisteren op een meerkanaalsset een andere luisterervaring genereert. Welke versie u ook beluistert, Mariss Jansons heeft met zijn interpretatie een prachtige aanvulling geleverd voor de reeds bestaande Stravinsky collectie.