Ani diFranco maakt de muziek die Alanis Morisette graag had willen maken. Deze totale artistieke vrijheid, bevochten via haar eigen label ‘Righteous Babe Records’ zorgt ervoor dat anno 2009 diFranco kan spelen wat ze wil en kan zingen wat ze wil. Behept met een forse dosis politiek bewustzijn en sociale bewogenheid, ziet ze kans haar poetische kwaliteiten ten volle te benutten in haar liedjes.
Want dat zijn ze, kleine literaire wondertjes, zoals Way Tight, waarin ze zingt: ‘It’s just that kind of evening that cracks open like a half shaken beer’.
Een mooie vergelijking, gemaakt in een typische breekbare DiFranco compositie met subtiele begeleiding en een mooie bas solo; in dit soort liedjes is ze op haar best.
In Emancipated Minor etaleert diFranco haar cynische kant in een bijtend liedje over het bizarre Amerikaanse systeem om minderjarigen een status van volwassenheid te geven.
Nooit heeft diFranco de lange Amerikaanse folk- en protestgeneratie verloochend. Op haar draaitafel lagen zwarte vinylschijfjes van Phil Ochs, Woody Guthrie en Bob Dylan. Artiesten voor wie een protestsong net zo vanzelfsprekend was als het plaatsen van een filmpje op My Space of You Tube tegenwoordig.
Alleen was de impact destijds oneindig veel groter, verbazingwekkend gezien het huidige gigantische verspreidingsgebied.
Het maakt het werk van Ani diFranco er niet minder om. Haar vaste schare fans zal altijd de weg vinden naar cd’s, negentien in aantal inmiddels.
In Red Letter Year zien we Ani in een wat mildere vorm doen wat ze altijd heeft gedaan; haar stem laten spreken in een steeds slechter luisterende wereld. Dat deze Europese persing is voorzien van een aangename klank is mooi meegenomen; het maakt de beluistering tot een genoeglijke bezigheid.
Aanvullende informatie:
Rigtheous Babe Records RBR063- DE.
Distributie : PIAS.
Disc made by Sony DADC Austria.
