Ik moet bekennen, Comme si de rien n’était, de derde schijf van mevrouw Tedeschi, Sarkozy oftewel Carla Bruni, heeft me toch enigszins verrast. Aangenaam verrast is een te groot compliment maar dit album heeft in muzikale zin meer pretenties dan de twee voorgaande platen.

Het grote verschil zit in de begeleiding die wat uitgebreid is waardoor de nadruk wat meer verschoven is naar het bluesy, jazzy karakter van de muziek en wat minder gefocust is op madame’s stem en haar gitaar. Voor veel fans van het eerste uur - met name de grote groep mannen van middelbare leeftijd die rechtstreeks in de onderbuik getroffen werden - was de lichtrauwe, hese stem van de in hun oren verleidelijk kwelende Première Dame De La Republique Française in combinatie met die pure, simplistische gitaarakkoorden nu juist de charme waar zij zich maar met moeite aan konden onttrekken.

Of het vanuit dat standpunt gezien zo’n goede zet was om licht van koers te veranderen waag ik derhalve te betwijfelen. Feit blijft voor mij dat ze wat dichter genaderd is tot het niveau van een chansonnière als Juliette Gréco, de zangeres waar ze nog het meest op zou kunnen lijken. Ook al denk ik niet dat zij een nummer als Déshabillez Moi ooit op dezelfde wijze zal kunnen vertolken.

Wanneer op een volgende schijf opnieuw een dergelijk stapje te bespeuren valt, zou het zelfs nog wel eens zo kunnen zijn dat het echt interessant wordt.