De grote mis in b-klein BWV232, vanaf de 19e eeuw beter bekend als de Hohe Messe. Sigiswald Kuijken en zijn Petite Bande hebben zich met tal van andere onderzoekers naar en uitvoerders van Bach’s religieuze muziek geschaard in het kamp van de voorstanders van de kleine bezetting. Geen massale koren maar uitsluitend solisten die samen tevens het koor vormen, iedere stem enkelvoudig bezet, en ook een zo klein mogelijk orkest.

Kuijken licht zijn voorkeur voor de visie die in de jaren 80 door Joshua Rifkin gepubliceerd werd toe in het fraai uitgevoerde boekje dat deze dubbele SACD begeleidt. Kuijken beschouwt het als een “werkhypothese”, die hij vanaf 1999 als uitgangspunt hanteert: “(…) de uitvoering wint enorm aan doorzichtigheid en de vocale hoogstandjes (steeds een ware krachttoer voor een koor) worden organisch en waarachtig wanneer ze door een kwartet van goede zangers worden uitgevoerd.”

Overigens wil hij zijn voorkeur aan niemand opdringen: “Het belangrijkst blijft de artistieke communicatie met het publiek, die zeer verschillende vormen kan aannemen, waarmee te leven valt en die allemaal even waardevol zijn indien ze het resultaat zijn van een creatieve bezieling.”

Die bezieling is er zeker in deze uitvoering, al neemt hij dan een wat meer introverte vorm aan dan bijvoorbeeld bij de Nederlandse Bachvereniging onder leiding van Jos van Veldhoven, ook in kleine bezetting. Kuijken houdt, hoewel hij niet dirigeert maar gewoon meespeelt op zijn viool, de ritmes strak en mijdt iedere vorm van dramatisch effectbejag en opgelegde vervoering. De noten moeten zelf het werk doen, en die zijn bij Bach altijd geniaal. De klanken doen wat kaal en iel aan soms, maar er is absoluut iets te zeggen voor deze pure interpretatie.

Aanvullende informatie: