Toen Randy Newman halverwege 1969 aan zijn tweede album begon was voor hem één ding heel duidelijk; ditmaal zou het geen plaat worden waarop hij door 75 musici begeleid zou worden, zoals op zijn debuutalbum het geval was. Tenslotte was deze lp geflopt en was het zaak om iets nieuws te bedenken.
Newman zocht het in zijn roots; de bluesy, jazzy sound van New Orleans waar hij opgegroeid was. Op 12 Songs laat hij zich dan ook begeleiden door een piano kwartet waar onder andere ook Ry Cooder met zijn bottleneck guitar deel van uit maakt.
Belangrijker nog zijn de teksten. Want hoewel er later nog vele juweeltjes zouden volgen is dit tweede album op dit punt misschien wel zijn beste prestatie ooit. Zijn zwarte humor en zijn gave om zich in te leven in de gedachtegang van vaak eenzame figuren met afwijkend of niet geaccepteerd gedrag komen hier op indringende wijze tot uitdrukking. Vaak met de (uitwassen van de) liefde als onderwerp. Sterke voorbeelden zijn de mannelijke stalker/verkrachter in Suzanne, de verteller die beschrijft hoe de vrouw waar hij naar verlangd wordt begraven door een machine die het strand schoonveegt in Lucinda en de man die naar een ‘one night stand’ verlangd in Lover’s Prayer.
De enige song die niet van zijn hand is, zou dat wel kunnen zijn. Underneath the Harlem Moon dateert uit de twintiger jaren van de vorige eeuw en wanneer iemand anders dan Randy Newman het zou zingen dan zou het aangemerkt worden als misschien wel de meest racistische song ooit. Voor mij is het nog steeds onbegrijpelijk dat ook dit tweede album nooit een succes geworden is. Ik ben erg blij met deze Duitse persing die helderder, gedetailleerder en strakker klinkt dan mijn tientallen jaren oude exemplaar.
