Zuid-Amerikaanse muziek is erg populair onder Nederlandse muziekliefhebbers. Desondanks is Grammy winnares Susana Baca nooit zo bekend geworden als je op grond van haar muzikale prestaties zou mogen verwachten. Ze is dan ook niet afkomstig uit Brazilie maar uit Peru waar deze Afro-Peruaanse zangeres opgroeide in het zwarte kustplaatsje Chorrillos.

Door haar gitaar spelende vader werd zij al op jeugdige leeftijd vertrouwd gemaakt met muziek en al gedurende haar schooltijd viel op dat zij een opvallend mooie stem had. Daar richtte zij een experimentele muziekgroep op waarin zij muziek combineerde met haar ontluikende liefde voor poezie.

Zij kwam in contact met haar grote voorbeeld Chabuca Granda die als één van de groten van het Latijns Amerikaanse lied voor een belangrijk deel verantwoordelijk is geweest voor het overbruggen van de muzikale scheidslijnen die er tot op dat moment bestonden tussen de verschillende bevolkingsgroepen van Peru. De meerderheid van indianen en mestiezen en de kleine blanke en zwarte minderheden. Zelf is Baca een ‘samba’; een mix van zwart en indiaans. Het doel wat zij met haar muziek wil bereiken is dat de zwarte Peruanen trots zijn op hun aandeel in de geschiedenis van hun land.

Een jaar na de dood van Granda bewerkte Baca voor het eerst haar muziek en in 1995 verscheen Maria Landó op Luaka Bop’s The Soul of Black Peru. Daarmee kreeg Baca voor het eerst wereldwijde bekendheid waarna er vier albums voor Luaka Bop volgden alvorens zij voor hetzelfde label Seis Poemas opnam. Deze schijf bevat zes gedichten op muziek waarvan er opnieuw enkele geschreven zijn door Granda. Dat geldt al meteen voor openingsnummer El Bosque Armado waarin Susana begeleid wordt door gitarist Sergio Valdeos. Ook afsluiter Un Cuento Silencioso is van de hand van Granda en naast Baca’s stem en Valdeos’ gitaar is nu ook Juan Madrano Cotito te horen. Hij bespeelt het van oorsprong uit Peru afkomstige instrument de cajon. In de door Susana gearrangeerde Peru traditional Resbalosas wordt de begeleiding verder uitgebreid met David Pinto op bas en Hugo Bravo percussie. Prachtige poetische songteksten die, ook wanneer je de taal waarin gezongen wordt niet machtig bent, de boodschap toch over weten te brengen. Wat duidelijk op het conto komt van de bezielende wijze waarop de delicate stem ze op de luisteraar overbrengt.

Aanvullende informatie: