In de praktijk kies ik voor het beluisteren van Tom Waits songs als Shiver Me Timbers of The Heart of Saturday Night over het algemeen voor coverversies, uitgevoerd door damesstemmen. Domweg omdat ik nu eenmaal liever naar de intrigerende stembanden van Holly Cole of Madeleine Peyroux luister dan naar een karaktervolle, rasperige mannenstem.

Pas wanneer je dan weer eens naar het origineel teruggaat herontdek je de kracht van Waits en begrijp je waarom dit tweede studioalbum over het algemeen gezien wordt als het beste uit zijn vroege jaren. Voordat zijn stem ruwer werd en voordat hij zich naast de muziek bezig ging houden met het componeren van filmmuziek.

Hier is hij te horen in zijn overgang van folk-rock naar wat meer jazzy composities. In zijn teksten is nog zijn fascinatie voor de dichters van de beat generation zoals Jack Kerouac te bespeuren terwijl de hoes is geïnspireerd op Frank Sinatra’s In The Wee Small Hours. Het album ademt dezelfde sfeer als de schijf van Ol’ Blue Eyes. Die van een jazz club laat op de avond. De stilte van de nacht, de aanwezigheid van, of het verlangen naar, een in alle opzichten prachtige vrouw; San Diego Serenade says it all. Tom zou zich in later jaren nog verder ontwikkelen en ook zijn meer recente composities blijven me boeien. Maar The Heart of Saturday Night geeft me een gevoel dat geen enkele andere Waits lp me geeft.

Aanvullende informatie:

180 gram LP
Asylum Records