Wat gebeurt er als je een high-end installatie voorschotelt aan een journalist die zijn muziek op een huis-tuin-en-keukenset luistert? Hifi.nl nam de proef op de som.
Twintig jaar geleden huilde ik voor het eerst om muziek. Ik was zestien en luisterde naar een radioprogramma waarin Jan Douwe Kroeske een gast interviewde over diens favoriete artiesten. Die avond vertelde Henk Jan Hofstede van de Nits onder meer over een Estse componist, Arvo Pärt. Aan het einde van dat verhaal draaide Kroeske Cantus In Memory Of Benjamin Britten. Zelden bracht muziek zo’n pure ontroering bij me teweeg. Maar erom huilen deed ik daarna nooit meer. Tot ik het nummer op een high-end installatie van Rega hoorde.
Plug & plezier
Onlangs kreeg ik een telefoontje van de redactie van hifi.be. Of ik niet eens een recensie over een goede geluidsinstallatie wilde schrijven. Ja, natuurlijk, antwoordde ik zonder aarzelen. Even later begon ik te twijfelen. Was het wel zo verstandig om tijdelijk zo’n luxe hifiset in de woonkamer te plaatsen als je gewend bent aan een midiset? Is het leuk om een Opel Astra in te ruilen voor een Ferrari als je na een maand weer terug moet schakelen?
Een paar dagen later pak ik de dozen uit. De cd-speler (Rega Saturn) en boxen (Rega RS5) zijn binnen no time op de versterker (Rega Elicit) aangesloten. Plug & play dus in plaats van een systeem waar zelfs de gemiddelde expert zich een uur op moet concentreren.
Foto: Linda Korsten
Ik leg The Hard Shoulder van Marillion in de bovenlader en ga, enigszins zenuwachtig, in mijn gemakkelijke stoel zitten. Het geluid overdondert me onmiddellijk. Wat een dynamiek! Al tijdens het tweede nummer ervaar ik wat dit met je beleving doet. Slaat The Man From The Planet Marzipan na drie wervelende minuten altijd dood als bier in een plastic beker, op de Rega behoudt het wél zijn vibe. Dit smaakt natuurlijk naar meer.
Ademruimte
Misschien is het toeval, maar de klep van de Rega Saturn lijkt op de Stark Trek Enterprise ten tijde van kapitein Picard. Een toepasselijk ontwerp, want deze set neemt me mee op een ontdekkingsreis door mijn collectie. Zelfs cd’s die ik al meer dan honderd keer gedraaid heb, geven zich nu pas helemaal bloot. Tweede gitaren, achtergrondkoortjes, synthesizerriedeltjes, koper en hout: als uit het donker komen ze tevoorschijn.
Foto: Linda Korsten
Nu ieder instrument voldoende ademruimte krijgt, ervaar ik hoeveel diepgang pop, rock of zelfs minimalisme kan hebben. Zo blijken op de Rega alle verschillende tempi in de canon van Pärt’s Festina Lente perfect te onderscheiden. Het nummer klinkt niet langer plat, zoals ik gewend ben, maar driedimensionaal, waardoor de instrumenten als danseressen door de woonkamer zweven. Ik besef ineens hoe ongelooflijk getalenteerd Pärt is. Zoals mijn bewondering voor de meeste bands en componisten toeneemt, nu ik kan horen hoe hun muziek eigenlijk bedoeld is.
