De naam Roger Chapman liet niet meteen een belletje rinkelen toen de cd op mijn deurmat viel. Toen ik de cd –zoals ik vaker pleeg te doen met recensiealbums op dit medium- in mijn auto opzette om mijn dagelijkse forensenschap tot een nuttig iets te verheffen was ik wel verbaasd, kan ik je melden. Pas bij de zesde track van deze liveregistratie ging het belletje eindelijk rinkelen.
De in 1942 geboren Brit Roger Maxwell Chapman, ook wel bekend als Chappo, behoorde tot 1978 tot de Engelse bands Family en Streetwalkers. Maar de grote faam kwam pas in 1982, toen hij in Duistland gehuldigd werd als beste zanger tijdens de German Music Awards. Verder trad de man op voor het beroemde Rockpalast en zullen de meesten hem herkennen van zijn participatie aan de Mike Oldfield hit Shadow On The Wall. Dit nummer is dan ook die bewuste zesde track op deze live-cd, die werd opgenomen in de zomer van 2011 in het mooie München, tijdens een Harley Davidson-meeting. In 2009 bracht de krasse knar nog een dubbelalbum uit met de titel Hide Go Seek, met daarop achtentwintig nog niet eerder uitgebrachte tracks, demo’s en alternatieve versies van eerdere opnames.
Wie zijn live-optreden uit Beieren voor het eerst opzet, hoort meteen dat de opnames direct vanaf de P.A.-installatie zijn gedaan. Ik vermoed met meerdere sporen, want anders zat er wel een steengoede technicus achter de knoppen tijdens het concert. Het publiek is amper hoorbaar, hooguit na de tracks op de achtergrond. Toch kent Maybe The Last Time – Live 2011 een echt ‘live’ gevoel, mede door de rauwe, ongetwijfeld door alcohol en/ of nicotine gevormde stem van Chapman zelf. De drums kregen weliswaar een echo toegevoegd, de prima bespeelde gitaren staan mooi in de opname weggewerkt en ondanks de af en toe aflatende vocalen –vooral in de veelvuldig aanwezige gilletjes van de zanger, waarmee hij zijn genot luister bijzet- klinkt de set erg sterk, inclusief twee toegiften.
In totaal elf tracks lang biedt de cd een mooie mix van blues en rock met hier en daar wat countryinvloeden. Ik kan me voorstellen dat de bezoekers van dit concert een soort euforisch gevoel kregen toen de band speelde, want datzelfde gevoel brengt de cd de luisteraar. Van tracks als Moth To Flame, de eerdergenoemde hit van Mike Oldfield, de in München snel toegevoegde cover This Could Be The Last Time! of de zeer energiek uitgevoerde Bob Dylan-song Blind Willie McTell tot aan een nummer als Who Pulled The Night Down On Me?, de band speelt erg coherent en de stem van Roger Chapman heeft zo zijn charme. Maybe The Last Time is niet erg audiofiel, maar kent een prettige mixage en productie en komt over zoals een liveregistratie hoort over te komen; rauw en echt. Dus neemt de rock- en bluesliefhebber de onvolkomenheden van een optreden voor lief en laat hij zich meevoeren in de muzikale sfeer van die avond. De geur van leren kleding, rook en drank druipt namelijk van je speakers af….
Label: Hypertension Music
Speelduur: 67:41 minuten
Website
