Op de eerste dag van de 2002 versie van de Doelen Lente Hifi Show maak ik, na in enkele bakken met prachtige reissue lp’s te hebben gegrasduind, aanstalten om naar de stand van HiFI.nl te lopen als ik vanuit mijn ooghoeken boven aan een trap Emiel van Innovation & Design ontwaar. Wanneer ik dichterbij kom zie ik op de tafel waar hij achter zit een versterker waar ik goede herinneringen aan bewaar; de Pathos Twin Towers. De begroeting is hartelijk en wanneer ik hem vraag of hij nog leuke noviteiten te melden heeft toont hij mij een stopcontact - dat op grond van zijn uiterlijk eerder recht kan doen gelden op de aanduiding audiofiele wandcontactdoos - van het merk HMS. Nu weet ik dat dit Duitse merk het Energia netspanningsverdeelblok op de markt zet maar het enige andere product wat ik me kan bedenken is de zware met ferriet kralen beklede luidsprekerkabel die zeer nauwkeurig afgestemd kan worden op de componenten waar hij op aangesloten wordt.
De wandcontactdoos, leverbaar met naar keuze één of twee aansluitingen in de kleuren rood en/of zwart, ziet er prachtig uit. De koperen strips zijn duidelijk veel zwaarder uitgevoerd dan bij een standaard uitvoering het geval is. Verder valt me direct op dat de openingen voor de polen afgesloten zijn wanneer er geen stekker in het contact zit. Uiteraard begrijpt de gemiddelde audio liefhebber dat het hier om een audiofiel accessoire gaat en dat de afsluiting geschiedt teneinde het vuil uit het inwendige te weren. Maar terwijl ik met het fraais in mijn handen sta bedenk ik me dat in menig geval de potentiële koper dit niet tegen zijn partner zal vertellen. Soms is het zo simpel om een audiofiele aankoop te beargumenteren. Wanneer hij kleine kinderen heeft zou ik me voor kunnen stellen dat hij de aanschaf van dit fraaie stukje “Deutsche Elektronik” tegenover zijn liefhebbende echtgenote zal rechtvaardigen door haar te wijzen op het speciale “kindvriendelijke” design. Uit ervaring weet ik dat het alternatief, die verhipte verdraaibare afsluitdopjes die er zo makkelijk opgeplakt kunnen worden en die er door de gemiddelde peuter weer net zo makkelijk afge”peuterd” worden, niet echt bevredigend is. Het gevaar is dan wel aanwezig dat die echtgenote zo enthousiast wordt dat zij vervolgens de hele woning van deze wanddozen zal willen voorzien. Een wat kostbaar alternatief.
De variant die ik in mijn hand houd is er één met slechts een enkel aansluitpunt en uitgevoerd in rood. Het is het enige exemplaar dat Emiel bij zich heeft en ik sta op het punt om een exemplaar met twee aansluitpunten te bestellen als ik me realiseer dat dit een inbouwtype is terwijl ik een opbouwtype nodig heb. “Simpel”, zegt Emiel. “Dan koop je gewoon het opbouwgedeelte er apart bij. Dat is overal te koop.” Hij wijst me nog op de veertjes die in het inwendige de polen van de stekker in een versterkte ijzeren, of liever gezegd koperen, greep houden. Ik ben al verkocht en bestel ter plekke een variant met twee aansluitpunten; beiden in zwart uitgevoerd.
Er gaan een aantal weken voorbij en ik hoor niets. Uiteindelijk besluit ik om een mailtje te sturen. Nee, de importeur is mij niet vergeten. De door mij gewenste variant was echter niet op voorraad en moest dus speciaal bij Herr Strassner in Duitsland besteld worden. Wederom enkele weken verder wordt het gevraagde artikel mij thuis onder rembours geleverd. Ziet er prachtig uit. Maar nu nog de opbouw. En dat blijkt toch wat meer voeten in de aarde te hebben dan mij verteld was en ik zelf ook gedacht had.
De Gamma heeft wel opbouw stopcontacten maar de jeugdige verkoper kijkt mij met een nietszeggende blik aan wanneer ik hem vraag om slechts het opbouwgedeelte. Zijn collega van de Formido is iets jonger en kijkt nog iets glaziger. Ook de plaatselijke hobbywinkel blijkt het gevraagde artikel niet in voorraad te hebben. “Ja meneer, het bestaat wel. Maar er is nooit vraag naar hè?” Weken later vind ik eindelijk een installatiebedrijf dat dit soort opbouwdozen op voorraad moet hebben. Ik stap op een doordeweekse middag met de HSM contactdoos onder de arm de zaak binnen en wordt ontvangen door een echte vakman. “Zo meneer, dat is een hele mooie aansluiting die U daar heeft.” “Ja, dat weet ik. Het is een audiofiele uitvoering van een bestaande Duitse contactdoos.” Ik had net zo goed niets kunnen zeggen. “U heeft daar zelf als particulier niets aan natuurlijk, maar voor ons professionals is het de meest ideale uitvoering om aan te sluiten.” Hij noemt de naam nog maar ik vergeet hem ter plekke. “Het bijzondere is nu juist dat het een audiofiele uitvoering is”probeer ik nog maar ik stop als ik de uitdrukking op zijn gezicht zie terwijl hij het voor hem duidelijk onbekende woord herhaalt. “Diofiele?”
“Maar die opbouw is wel erg duur hoor.” Vragend trek ik mijn wenkbrauwen op. “Twaalf Euro.” Ik besluit hem maar niet te vertellen wat ik voor dit dubbele inbouwstopcontact betaald heb. Als hij me even later het gevraagde stuk plastic in de handen duwt kijkt hij me medelijdend aan en even later sta ik weer op straat. Een opbouw rijker. Maar nu komt het moeilijkste stuk; de doos moet geplaatst worden. Ik heb een vreselijke hekel aan dit soort klussen en ik stel het dan ook zo lang mogelijk uit. Tot ik op een gegeven moment vlak bij die plek waar het stopcontact moet komen een gat moet boren en mijn oog op de oude contactdoos valt. Eigenlijk van de gekken dat ik begin augustus nog steeds die doos niet vervangen heb, bedenk ik me. En meteen krijg ik haast zodat ik nog hetzelfde weekend de klus aanpak.
De audiogroep uitschakelen en de oude doos verwijderen is geen enkel punt. Maar dan…… Ik probeer het inbouwgedeelte in de opbouw te plaatsen en zie dat hij er een millimeter bovenuit blijft steken. Shit! Gelukkig heb ik een heel handige buurman die graag advies geeft. “Heel simpel Jan” zegt hij. “De elastiekjes en die schroefjes aan de onderkant kun je er af halen want die schroefjes zijn voor inbouw en daar gebruik je het niet voor.” O. ik ben zo’n techneut. Ik besluit om standaard installatiedraad te gebruiken om de beide contacten onderling te verbinden. Standaard draad is geweldig natuurlijk. Alleen heeft het één groot nadeel. Het is ontzettend stug of liever gezegd; onbuigzaam. Eerst moeten de kabels uit de muur door het gat in de opbouw gehaald worden en vervolgens moet het eerste contact aangesloten en in de inbouw geschroefd worden. Het luistert allemaal ontzettend nauw en er vormt zich al snel een natte zweetplek in mijn t-shirt.
Antoinette komt op een lieve toon vragen; “Lukt het schat?” Ze heeft genoeg aan de uitdrukking op mijn gezicht en is in een oogwenk weer verdwenen. Uiteindelijk zit het eerste contact er in, compleet met de stukken kabel die de stroom bij het tweede contactpunt moeten brengen. Op aanraden van de buurman heb ik ze ruim afgesneden. Uiteraard weer te ruim want ik krijg al dat draad niet in de opbouw geduwd. En het wordt al maar warmer. Het is buiten op het terras 35 graden maar ik heb het gevoel dat ik het kookpunt al genaderd ben. Antoinette zit in de tuin en Isabeau staat tegen de terrasdeur te slaan. Ze wil naar papa toe. Ik laat een grote krachtterm vliegen. Hard genoeg om Antoinette op te laten kijken. “Nee, Isabeau, kom maar bij mama. Papa is even bezig.” Even bezig, even bezig? Ik ben verdomme al anderhalf uur bezig met het monteren van dit shit ding en nog zit er geen schot in. Het zweet loopt in straaltjes van mijn gezicht en het t-shirt plakt op mijn lijf. En dan, van het ene op het andere moment, juist wanneer ik op het punt sta om de hele elektrische bedrading tot aan de meterkast uit de muur te rukken, zit de contactdoos vast en kunnen de stekkers er in. Een snel gegrepen handdoek wist het overtollige zweet weg en ik kan op de bank gaan zitten.
Antoinette kijkt om de hoek van de deur en Isabeau komt vogel en konijn op mijn schoot plaatsen. Met deze dempers tegen mijn borst geklemd wacht ik gespannen de eerste tonen af. “Tea for the Tillerman”, de prachtige lp van Cat Stevens klinkt door de kamer. Meer drive, betere definitie. Alle voordelen die een beter netsnoer brengen worden nu nog eens een fractie aangezet. “En?” vraagt Antoinette. “Heel fraai”zeg ik. “En zo simpel om te bevestigen, ongelooflijk!”
