Triphop was in de begin van de jaren negentig een underground toverwoord waar veel succes mee werd geoogst. Eerst live en later vanuit de studio. Pioniers in het genre waren Massive Attack, Tricky en natuurlijk Portishead. Die laatste band kwam erachter dat er indertijd een heuse handel was in bootlegs van hun concerten en besloot om hun fans iets speciaals te bieden.

Die traktatie was een eenmalig concert in de Roseland Ballroom in New York. Wat meteen de titel werd voor deze unieke live registratie, Portishead Roseland, NYC Live. Portishead voegde aan hun live-set een vijfendertigkoppig symfonisch orkest toe en op 24 juli 1997 werd het aanwezige publiek een vrij intiem maar uitgebreid concert voorgeschoteld. Nu speelde er natuurlijk een zakelijke factor mee, want aan bootlegs werd niets verdiend door het gezelschap en –vooral- de platenmaatschappijen. De cd-r was inmiddels goedkoop genoeg om thuis te branden en downloaden was indertijd veel minder bekend dan nu. Er werd meteen een video geschoten van het concert (eerst als VHS verkrijgbaar, later op werd Roseland NYC Live op dvd heruitgebracht) om het maximale uit het concert te krijgen.

Desalniettemin bood deze liveplaat van Portishead veel plezier, hoewel de recensies indertijd wat gereserveerd waren. Ook uit eigen ervaring spreek ik als ik zeg dat Roseland NYC zoveel meer inzicht geeft in de muzikale kunsten van het triphopgezelschap Portishead dan hun studioalbums dat deden. Zo klinkt zangeres Beth Gibbons intenser, ze lijkt op te gaan in de technisch/ symfonische collaboratie. Wat blijkt uit intens –bijna kwelend- gezongen tracks als het altijd mooie Sour Times of de vertolking van hun eerdere hit Glory Box. Live komen deze songs zoveel meer en dieper op de luisteraar over dan vanuit de studio! Maar het hele album is lekker en kenmerkend voor de triphop uit de eerste periode van de jaren negentig. Met toegevoegde strijkers en andere klassieke instrumenten, die vrolijk naast de scratchende deejay op deze opname verenigd werden. En dat verleden is nu weer tastbaar op vinyl, met dank aan Music On Vinyl.

De mixage lag indertijd onder meer in de kundige handen van Rik Simpson, die later onder andere Kasabian en Coldplay zou gaan producen. Die originele masters lijken in Haarlem ongeschonden te zijn gebleven, want de plaat klinkt helder, up-front en typerend voor die tijd. Een prettig verschil met de originele cd die ik al jaren bezit is dat de vocalen wat verder doorklinken in mijn luisterruimte en dat de plaat meer diepte en breedte kent dan de cd (uit 1998). Prettige aanwinst dus, deze mooi verpakte en vooral terechte heruitgave!

Label: Music On Vinyl
Speelduur: 57:25 minuten
Website