Het eerste deel van de tentoonstelling is de Guitar Gallery. Hier wordt de geschiedenis van de elektrische gitaar verteld in woord en geluid. Een vrij statische op stelling leid je langs de verschillende stadia van ontwikkeling. Leuk is dat er ook de uit die tijd stammende versterker/luidspreker combinatie bij ziet. Pioniers van de elektrische gitaar als Les Paul voor Gibson, Chet Atkins voor Gretch en Bill Carson van de Fender Stratocaster geven hierbij commentaar. Naast de sound van deze instrumenten wordt er ook aandacht besteed aan de vervorming ervan door middel van de effect pedalen als Fuzz, Octavia, Wah enzovoort.
Helaas staat in het midden van de Gallery een groot video scherm waar diverse hedendaagse gitaristen hun kunnen vertonen en waarbij geluid via een aantal speakers komt. Dit geluid overstemt de toch al discutabele kwaliteit van de hoofdtelefoon.
Het volgende onderdeel is de Hendrix afdeling. Naast de genoemde kleding en al dan niet gehele Fenders veel muziek. Wat we wel missen hier is de controverse die Hendrix tijdens zijn leven was. Een Amerikaanse zwarte muzikant die naar Engeland wordt gehaald en daar met 2 witte bandleden de toon zet. Andere witte blues bands spelen daarna nooit meer hetzelfde als ervoor. Ook de tweespalt in de verering van Hendrix komt ons inziens niet uit de verf. Waarschijnlijk is de VS toch te puriteins. De aanhang van Hendrix is duidelijk in twee kampen te verdelen en hij maakte hier ook grif gebruik van. Aan de ene kant de mannelijke fan die net zo wil spelen als Jimi en dus alle aandacht heeft van zijn muziek instrument, en aan de andere kant de vrouwelijke fan die veel meer aandacht heeft voor Hendrix’ andere instrument. Beide zijn legendarisch om verschillende redenen en de combinatie helemaal.
Gelukkig wel aandacht voor de innovaties die Jimi de muziek industrie heeft gebracht. Speelden de Amerikanen voornamelijk op Fender versterker/speaker combo’s, in Europa was dit Marshall. Jimi wilde alleen meer uit de versterkers halen en heeft dus samen met Jim Marshall ontwerpen gemaakt die precies dat geluid produceerden wat hij wilde. Meer gain en eerder clippen. Zo ging dat ook met ontwerpen voor effect pedalen.
Na de Hendrix Experience volgt een overzicht van muziek en muzikanten van de Noord Westkust. Uiteraard veel Nirvana. En dan kom je bij een van de leukste - voor het kind in de mens - delen van het EMP. De Artist Journey. Net als in een attractie park kun een echte gids volgen door in dit geval The Funk. De geschiedenis van Funk muziek wordt eerst op een multi-screen video uitgelegd door de grote funkmasters. Hierna volg je de gids een spiraaltrap op waarlangs video schermen en massief geluid je al voorbereiden op de ultieme Funk ervaring. Die ervaring bestaat eruit dat je op een harde stoel in een soort filmzaaltje gaat zitten waarna er een veiligheidsbeugel naar je toe komt. Je zit dus stevig voor de rit. En wat voor rit. Je maakt een 3D reis, het hele stoelengedeelte van de zaal kan bewegen, naar het land van de Funk waar een flitsende maar helaas veel te kort optreden van James Brown, Chaka Khan, Bootsie Collins, George Clinton en anderen met wervelende beelden, een snoeiharde bas en bewegend podium er een sensatie van maken. Dit hebben we dus twee keer gedaan!
En dan loop je - het blijft de VS - richting restaurant en winkels langs een kunstwerk gemaakt van honderden elektrische gitaren. Maar eerst je elektronische gids inleveren. In de winkel wel de laatste door de Hendrix erfgenamen Hendrix uitgegeven 8-LP box meegenomen voor een redelijke prijs.
©EMP
Mocht je in de buurt van Seattle zijn is een bezoek zeker aan te raden. Naast het genoemde is er ook een uitgebreide elektronische muziek bibliotheek, zijn er workshops onder leiding van bekende muzikanten en vinden er concerten plaats. De hele onderneming is er een van een man met te veel geld, een passie voor techniek en muziek maar wel met een gezonde hoeveelheid ‘kind’ in zich.
Uiteraard is er een mooie website met beeld en geluid: EMP Live
