Er wordt gespeeld zonder de met zwart speakerdoek bekleedde fronten, waardoor goed te zien is dat de tweeter enigszins uit het midden staat. Kevin Scott, de Britse ontwerper van deze luidsprekers, adviseert een opstelling met aan de binnenkant geplaatste tweeters en zo staan ze dan ook tegenover de luisterbank. Op deze manier is er sprake van een betere focussering. Het alternatief zou het beeld breder maken ten koste van die extreme focussering. Niet dat het beeld nu smal is. Dat blijkt wel wanneer ik mijn eerste cd in de CD 7 plaats.
Ik zet meteen hoog in met de XRCD Cantate Domino waarvan ik ‘Julsång’ (Christmas song) van Adolphe Adam selecteer. Een loepzuivere, in een kerk gemaakte opname met een zeer hoog oplossend vermogen en - mits de installatie daartoe in staat is - een voor mij even hoog emotioneel gehalte. Bij de eerste tonen weet ik al dat het niet te stoppen is; het kippenvel, de beste graadmeter die ik ken. Sopraan Marianne Mellnäs klinkt prachtig helder en zonder enig spoortje van scherpte. Wanneer Oscar’s Motet Choir invalt, moet ik even slikken. Er is absoluut geen sprake van versmering en de verstaanbaarheid van de koorleden ligt op een hoog niveau. Ik word overvallen door het plotseling invallende orgel en ben bijna geneigd om de kamer rond te kijken op zoek naar een verborgen subwoofer: zo vol, diep, kleurrijk, sonoor en knorrend is het laag.
Ik vervolg met een cd die bij mij steeds opnieuw een gevoel van opwinding oproept; het titelnummer van Joe Zawinul’s ‘Brown Street’. Ook dit is een live opname en opnieuw bevind ik mij in de opnameruimte, zijnde Joe’s club Birdland in Wenen. Menig luidspreker verslikt zich in dit nummer en laat het, zeker wanneer de bigband van de West Deutsche Rundfunk invalt, verzanden in een brei waarin de muzieklijnen niet meer te onderscheiden zijn. De Avatar IBX-R2’s geven echter geen krimp. De grote macrodynamische swings worden onverkort weergegeven en ook het opzwepende karakter van de muziek komt perfect over waardoor ik in een mum van tijd zit te wippen op de bank.
Van een heel andere orde is Yello’s The Eye. Het gigantische beeld wat ik gewend ben is hier een stuk minder breed, maar ik twijfel er niet aan dat dit veroorzaakt wordt door de kleine luisterruimte en in mijn achterhoofd vraag ik me al stiekem af hoe deze twee in mijn eigen luisterruimte zouden presteren. Diepte en hoogte van het beeld zijn meer dan voldoende en de stem van de zangeres in ‘Junior B’ en het daaropvolgende ‘Tiger Dust’ staat precies op de juiste hoogte afgebeeld. De muziek klinkt snel, strak en ritmisch, met slechts een zeer geringe bijna onvermijdelijke kleuring. Opnieuw slagen de Engelsen met verve.
