Als tegenprestatie zou Prudencio Saez met vlag en wimpel vermeld worden in het bij de latere cd gevoegde boekje. Op min of meer gelijke wijze wist John een voor beide partijen acceptabele overeenkomst te sluiten met de SAE (School of Audio Engineering) in zijn woonplaats Amsterdam. Quid pro quo, plegen Latinisten in dit soort gevallen te zeggen. Vrij vertaald: ‘voor wat hoort wat’ – jij doet iets voor mij, ik doe iets voor jou. De opnamen konden beginnen. “We hebben alles met z’n vijven ingespeeld”, legt John van der Veer uit. “Alleen sommige overdubs zijn later gedaan en er is een nummer dat ‘911’ heet, waar geen tijd meer voor was. Dat heb ik in mijn eentje in de studio van Danny Rosendahl ingespeeld.” Er blijkt door laatstgenoemde achteraf grondig aan de opnamen te zijn gesleuteld, teneinde de sound te bereiken die John in zijn hoofd had zitten. “Dat had niet zozeer te maken met sommige partijen of noten opnieuw inspelen, maar met andere zaken”, zegt hij na enige aarzeling. “Ik wilde het niet als een intiem feestje laten klinken. De akoestische gitaar wordt meestal geassocieerd met een zacht en lieflijk geluid. Ik wilde ‘ballen’ horen. De inspiratie komt absoluut uit de flamenco, uit wat iemand als Paco de Lucia doet. Ik heb hem eens in Vredenburg zien spelen, met alleen een microfoon voor z’n gitaar. Die agressie, dat grommende, dat masculiene! Om dat geluidsbeeld te bereiken, is Danny ongelooflijk belangrijk geweest. Ik kan het alleen maar verzinnen, hij heeft het gedaan. Zijn kracht is dat hij ruimtelijk denkt, hij plaatst dingen. Er is in Nederland niemand die meer van ProTools weet dan hij. Ik hoefde allen maar te zeggen ‘dit niet, dat wel, dit zachter’ enzovoort. Hij deed de rest.”
Aanvankelijk werkte John onder de naam Gitaar Aan Zee, omdat de vijf deelnemers heel toevallig allen aan een kust waren opgegroeid. Na de mastering door Peter Brussee (“een topvent”) werden 1000 cd’s vervaardigd, deels gedistribueerd door Marista en deels verkocht tijdens een reeks concerten die het kwintet begin 2007 gaf. Overigens geschiedde
dat met drie andere gitaristen. Naast het creatieve epicentrum was op dat moment alleen Pablo Minoli beschikbaar. Vervolgens gebeurde er iets interessants. John van der Veer: “Mijn zwager moest een nieuwe stereo-installatie hebben. Hij had de plaat Gitaar Aan Zee en was daar laaiend enthousiast over. Hij vond ’t zo fantastisch klinken dat hij dacht: ‘Weet je wat ik doe? Ik gebruik ‘m als referentie’. Dus hij ging naar een aantal hifi-boeren in de buurt van Beverwijk. Daaronder een vestiging van NAIM – of iemand die veel apparatuur van NAIM verkocht. Ook hij vond de klank geweldig, ze gingen de plaat in de zaak eveneens als referentie gebruiken en hebben er zowaar tientallen van verkocht. Ze zeiden tegen mijn zwager ‘volgens ons moet je met deze plaat naar de centrale vestiging van NAIM’. Dat bedrijf heeft een platenlabel omdat ze zelf plaatjes wilden uitbrengen, waarvan zij het de moeite waard vonden om met hun apparatuur te worden afgedraaid. Mijn zwager heeft een exemplaar opgestuurd. De reactie kwam binnen twee weken: ‘Wie is dit? Bij wie staat ‘ie onder contract? Hoeveel kost ‘t om hem uit te kopen? We willen een platendeal’.”
Het ambitieuze project dat door John van der Veer op eigen houtje werd opgezet, is inmiddels wereldwijd door NAIM uitgebracht. Internationale tournees staan op stapel. Met welke gitaristen dat gaat gebeuren, is nog onduidelijk. Pablo Minoli zal zeker van de partij zijn, evenals waarschijnlijk Ulrich de Jesus, die de live-optredens tot nu toe heeft meegemaakt. En dit allemaal onder de nieuwe naam The Ark. Waarom? John verwijst naar de afbeelding op het cd-boekje: “Het is een scheepswrak aan de kust, met erop een combinatie van een heleboel culturen – een samenstelling van stijlen.”
John van der Veer zal tijdens de VAD show 2007 (op zondag) op de stand van High Fidelity Discs (Meierij Foyer) aanwezig zijn om zijn cd "The Ark" te signeren. Gedurende de dag zal hij ook enkele nummers van zijn cd spelen in de Meierij Foyer.
