Producten krijgen bij mij al snel een plusje als de boel gemakkelijk aan te sluiten valt. Die plus verdient ook deze Cinebar 52 van mij. Het is allemaal heel eenvoudig: spullen uit de doos halen, de elegant uitziende en relatief smalle soundbar koppelen met de tv middels een hdmi-kabel, bron(nen) aansluiten op de soundbar (ook via hdmi) en de subwoofer met het bijgeleverde kabeltje ook koppelen aan de soundbar.

En warempel: er komt meteen muziek uit. Zo zou het altijd moeten zijn natuurlijk, maar ik kan je verklappen dat dat niet zo is. Nu verwacht ik bij Teufel eigenlijk ook niet anders. De Duitse fabrikant verkoopt namelijk rechtsreeks aan de klant, zonder tussenhandel. Diezelfde klant kan dus ook niet even snel naar de winkel (bellen) om te vragen waarom iets eventueel niet werkt. Maar goed: het werkt. Plus.

Uiterlijk
Een argument om zo’n soundbar aan te schaffen zou ook kunnen zijn dat je daarmee ruimte bespaart op de (oude) luidsprekers. Je kan overwegen die oude stereospeakers de deur uit te doen en de soundbar voortaan al het geluid te laten produceren. Nu viel mij bij het uitpakken op dat er toch heel wat volume uit de dozen kwam. De soundbar zelf is weliswaar bescheiden van omvang, de subwoofer is dat bepaald niet.

Ik ben het voor de grap eens nagegaan: ik heb van zowel mijn Neat speakers als van het Teufel systeem de afmetingen bepaald. En warempel: mijn twee Neats nemen in totaal minder volume in dan de soundbar en subwoofer van Teufel. Dus voor de ruimtebesparing hoef je het niet te doen. Tenzij je inderdaad de forse subwoofer (47 bij 30 bij 42 centimeter, gewicht: 17 kilogram!) wegsteekt in een kast. Dat beveel ik niet aan, een subwoofer heeft toch een bepaalde optimale plek nodig om goed tot zijn recht te komen. Bovendien is de subwoofer zoals gezegd niet draadloos.

Aansluitingen
Die beoordeling geef ik gelijk weg: een dubbele plus. Je kunt het niet verzinnen of de aansluiting zit er op. Hdmi (vier keer in, één keer uit), optical, coaxial, analoog, om de belangrijksten maar te noemen. Alles keurig netjes weggewerkt aan de achterkant van de soundbar en ook bij de subwoofer. Verder zijn er handige hulpstukken meegeleverd in de vorm van kabeltjes en dwarskopspelingen voor hdmi. Ook mooi. Dan toch een kleine min: de hdmi-aansluitingen zijn niet geschikt voor 4K beeldaanbod.

De Teufel-test
Alles mooi en aardig, maar ik wil nu wel eens horen hoe deze Teufel klinkt. Ik heb eerst de soundbar op de grond voor de televisie geplaatst, maar dat klonk te dof. Er zitten prima ophangbeugels aan de bar, maar die ga ik nu natuurlijk niet gebruiken om in mijn muur te schroeven. Dan maar op de schoorsteenmantel, vlak boven de televisie. Het geluid dat nu uit de speakers van de soundbar komt klinkt al een stuk sprankelender. Het product van Teufel draagt de naam Cine in zich, dus ik begin maar met filmmateriaal als bronaanbod. De film La Grande Belezza wordt ingeladen in de Blu-ray speler. Deze prachtige Italiaanse film bevat ook veel muziek. Maar ik begin met de dialogen in de film: wat klinkt dat Italiaans toch mooi, het is al bijna muziek. Via de met de afstandsbediening gekozen instelling Reference (naast mogelijkheden als Stereo en Wide) laat ik de spraakwatervallen van de Italiaanse acteurs tot mijn komen. Klinkt goed. Een mooi vet geluid, hoewel je moet oppassen met de subwoofer: die laat het al snel te “vet” klinken en iets vervormd.

De bekende klassieker Far L’Amore mag mij muzikaal overtuigen. In de film is een flinke discodreun toegevoegd aan het nummer. Als ik het volume opschroef en ook de subwoofer iets meer uit ‘slaapstand’ haal, gaat het behoorlijk te keer in mijn huiskamer. Dat is dan ook snel duidelijk: de Cinebar 52 kan meer dan voldoende power leveren. Wat me wel in negatieve zin opvalt, is dat zodra muziek gecombineerd wordt met dialoog, de dialogen al snel het onderspit delven en ietwat ondergesneeuwd raken. Dat zou beter kunnen, en is iets wat de subwoofer aan te rekenen valt. Dat heb ik ook al vaker meegemaakt: een te overheersende basbox.

Ik heb de soundbar ook zonder subwoofer getest, maar dat werkt niet: dan krijg je al snel het zoutloze geluid dat ook uit je eigen televisie komt. Met alleen wat meer volume wel te verstaan. Het blijft dus een kwestie van de subwoofer heel nauwkeurig afstellen. Dat kan via de afstandsbediening en via een knop achterop de subwoofer.

Verderop in de film kom ik nog de Gregoriaanse gezangen tegen. Wow, hier word ik wel stil van. Nu weet de Teufel echt wel indruk te maken. Mijn luisterruimte lijkt te veranderen in een kleine kathedraal.

Dan mijn referentiefilm wat geluid betreft er maar bijgehaald: the Thomas Crown Affair. Ook in deze film komt muziek in overvloed voor. De soundtrack van Bill Conti kan wat mij betreft niet vaak genoeg geprezen worden. Leidraad in de film vormt het nummer ‘Sinnerman’ van Nina Simone. De Teufel Cinebar 52 THX weet het allemaal bijzonder fraai te laten klinken, maar ook hier weer moet de subwoofer in toom gehouden worden. Het mooiste fragment is de scène met de bolhoedmannen in het museum. Het lied van Simone wordt hier afgewisseld met dialogen van de hoofdrolspelers. Dat komt toch niet goed uit de verf bij de Teufel, jammer.

Hier is nog niet het surround effect van de Teufel besproken. En eigenlijk zou ik dat liever ook niet doen. Ik heb nog nooit een soundbar gehoord die wat surround effecten betreft, mij kon overtuigen. En dat doet de Teufel ook absoluut niet. Zet ik de instelling op Wide, dan neemt alleen de kracht van het geluid van de dialogen af en verandert er verder bijna niets.

Tenslotte heb ik nog de Teufel getest met muziek van Spotify. Gestreamd via de Raumfeld Connector ² heb ik diverse muzieksoorten de revue laten passeren. En dat klinkt best lekker. Niet super, want daarvoor vind ik het geluid een beetje te slissend klinken, een bekend fenomeen bij het streamen van geluid. Maar hier in huis werden de hits uit de Spotify top-100 prima geapprecieerd. En ja: dan klonk de Teufel als een behoorlijke duvel uit een doosje.