Ervaringen Hana SL element
Inmiddels een week verder durf ik het wel aan om de Hana SL (Shibata, low output) te bespreken die inmiddels ook de nodige uren heeft staan spelen. Door het vele spelen ben ik gewend geraakt aan het meer open karakter van de SL en de meer ingehouden laagweergave. De toegenomen strakke definitie in het laag is een mooie opsteker met Soular Energy van het Ray Brown Trio waarin de bas een belangrijke rol speelt. Het volume kan fors omhoog zonder dat de bas te dreunend aanwezig is, waarbij het onderscheid tussen de snaar en de kast steeds duidelijk blijft. Met de drums stevig aanwezig, bekkens mooi afgewerkt en de piano die helder is met een lichte toon tussen het geweld. Het stereobeeld staat wederom strak in het midden, dit keer in een groter geheel, al komt het stereobeeld maar nauwelijks links en rechts buiten de speakeropstelling zelf. Los staat het zeker en met diepte en hoogte is er niets mis. Cry Me River gaat afgronddiep in het laag en de piano staat er schitterend op. De SL is een mooi element voor dit soort jazzmuziek, dat heel natuurlijk speelt.
Marika Cailly op Meyer Records heeft met Chante iets moois afgeleverd en dat laat de Hana horen. Vanaf de eerst minuut bewegen mijn voeten mee op de maat van de ritmesectie. Goed geproportioneerde bas, stem staat vrij en is volledig verstaanbaar terwijl gitaar voor de nodige accenten zorgt. Waar de SL ten opzichte van de EH in eerste instantie veel lichter van toon was, is dat na genoeg inspelen sterk veranderd. Inmiddels heeft de SL zelf ook voldoende gewicht, zonder verlies in midden en hoog, waarbij vooral het hoog milder is geworden. De SL vers uit de doos beoordelen zou een heel verkeerd beeld scheppen. Niet doen dus.
Hoe lastig het ook is om Marika in de steek te laten, ik stap over op een originele persing van Brothers In Arms van Dire Straits op flinterdun vinyl. Op kant twee begint de muziek met Ride Across The River en daar toont ook Hana dat een element van €625 zijn beperkingen kent. Uit ervaring weet ik hoe breed de weergave kan zijn, hoeveel details in de groef zitten en hoe dynamisch de muziek is. Op alle drie de punten ervaar ik beperkingen. Muziek blijft meer tussen de luidsprekers, de hoeveelheid kleine details laat wat te wensen over, net als geluidjes op de achtergrond of die in de gitaar van Knopfler en de dynamiek mag echt meer explosief. Dat betekent niet dat de Hana ineens alles in de steek laat, verre van dat, maar het geeft wel aan dat de slagzin “alle waar is naar zijn geld” nog altijd op gaat. Alleen een stukje beter kost meer geld en dan is het aan de portemonnee om te beslissen of u daaraan wilt meedoen. Verder moet ik ook aantekenen dat een platenspeler waar de Hana in thuis hoort zelf ook zijn beperkingen zal kennen en het is maar de vraag of een topklasse element (pakweg vanaf €1500) in een speler van rond €1000 tot €2000 wel tot zijn recht kan komen. Ik denk dat een Hana in zo’n geval veel beter op zijn plaats is.
Smooth Operator van Sade swingt en stuwt de noten door de luisterruimte. Hier komt de Hana weer helemaal in zijn element. Gewoon ontzettend lekker. Ik laat Sade lekker een kant draaien voordat de finale met Juliette Gréco inzet. Haar Et Ses Grandes Chansons is sinds jaar en dag mijn referentie voor lp weergave gebleken. Sous Le Ciel De Paris maakt in één klap duidelijk wat ik al de gehele paragraaf wil vertellen, in de weergave van de Hana SL klopt alles. De klankbalans, de weergave van stemmen, de aanwezigheid van andere instrumenten en de wijze waarop de sfeer wordt opgewekt. Inderdaad, het zou nog beter kunnen, maar de muziek vraagt er niet om. Dit luistert aangenaam, prettig en indrukwekkend. Weet u nog het kernwoord van de Hana EH? Aangenaam? ik merkte dat ik het net alweer tikte.
Conclusie
In de afloop van 2015 zijn het voor mij weken geweest waarin analoge weergave de hoofdrol heeft gespeeld op alle momenten dat er even geen kerstmuziek nodig was. De twee Hana elementen hebben mij aangenaam verrast met hun plezierige weergave. Waarbij een duidelijk onderscheid gemaakt kan worden tussen de twee naaldtypes. Althans ik neem aan dat die meer van invloed zijn dan een spanning afgifte van 0,5Volt of 2Volt.
In de tijd dat ik als hulpje in een audiowinkel in Den Haag mocht helpen, had ik een klant met meerdere armen en elementen op zijn platenspeler. Waaronder een element waar hij naar luisterde bij een glas wijn en een goed boek, naast een element voor het geval hij volledig op wilde gaan in de muziek en niets anders. De twee Hana’s zouden hem uitstekend zijn bevallen, de EH bij de wijn, de SL op de punt van zijn stoel. De EH is het meer aangename element dat zonder pretenties uitstekend presteert. Het geeft een warme appeltaart gevoel. De SL vraagt wat meer van de arm en laat meer horen, in een strakker jasje gegoten en met meer oog voor details. Hiermee gaan we richting haute cuisine. Voor zo af en toe een plaat zal een Hana met een elliptische naald uitstekend voldoen indien gemonteerd in een behoorlijke arm op een dito speler. Wilt u meer intensief met vinyl aan de slag en is het budget voor arm, speler en element ruimer, dan verdient mijns inziens de Shibata de voorkeur.
De versterkingsfactor van uw phono voorversterker is bepalend voor keuze van een Low of High output versie. Waarbij u rekening moet houden met de afsluitweerstand bij de L-versie, die rond de 500 Ohm moet liggen om niet in te leveren op hoge tonen weergave en dynamiek. Als de vinyl opleving door blijft zetten zie ik een grote toekomst voor de nieuwkomer Hana: scherp in prijs, hoog in kwaliteit. Wie nog een mooie platenspeler heeft staan met een jaren oud element kan beter naar Hana gaan luisteren dan op zoek te gaan naar een nieuwe naald voor het oude beestje. Zelfs bij deze, voor velen verouderde techniek, staan ontwikkelingen geenszins stil.
