Heerlijk stabiel
Een pianoconcert als dat van Keith Jarrett in Keulen vraagt met de lang aangehouden tonen om een perfecte gelijkloop van de speler. Zonder janken en zonder snelle variaties in de snelheid (wow & flutter), iets waar de MMF-2.3 helemaal geen moeite mee heeft. Zonder een enkel foutje speelt heel kant één in een mooie ambiance waar zelfs de akoestiek van de zaal een belangrijke rol in blijft spelen. Dat de vleugel niet heel groots is komt deels door het element, voor een belangrijk deel ook door de fysieke afmeting van de luidsprekers. Toch heb je daar geen last van en speelt Jarrett zijn meesterwerk af op een manier die plezier geeft.
Van een heel andere jazz orde zijn de ‘Lost Tapes’ van Oscar Peterson, opgenomen in Duitsland tussen 1965 en 1968, uitgebracht in 1997 door MPS Records. Snel pianospel van de meester met daarachter Ray Brown of Sam Jones op bas en Ed Thigpen of Bob Durham op drums. Een groot deel van de opnames is gemaakt met een bescheiden publiek erbij dat zich met applaus laat horen. De charme van deze grote zwarte schijven gaat je wel in het bloed zitten na een aantal tracks. Wat een pianospel, wat een stuwende bas en onvermoeid slagwerk komt hier van de platenspeler af. Dat de MMF-2.3 zo heerlijk stabiel zijn rondjes draait draagt bij aan het luisterplezier en doet mij bedenken dat de speler prima zou passen in een permanente opstelling in mijn kleine set. Ware het niet dat door het gemak van streamen mijn vinyl liefde vaak bedekt blijft en slechts met vlagen nog aan de oppervlakte komt. Waarna ik dan gelijk bedenk dat vinyl nog steeds zo geweldig kan spelen dat menige cd-speler van €500 tot €700 niet kan tippen aan deze weergave. Misschien wel in de details, een strakke weergave, diep in het laag en verder in het hoog, maar niet met deze drive en het spetterende spel.
Conclusie
Ook met klassieke muziek blijft het plezier bestaan. Opnames gekocht in de jaren ‘70 staan volop in mijn kast en mooi werk van Haydn of Geminiani draai ik met hetzelfde plezier als Chopin of Telemann. Op een harmonieuze wijze combineren treurend de cello’s, tinkelende klavecimbels en zijdezacht strelende violen. Met veel plezier draaide ik, nu de MMF-2.3 met de pa1.2 toch ter beschikking stonden, weer eens een flink deel van mijn collectie. Mij wel degelijk realiserend dat je met vinyl nog veel verder kunt gaan, tot prijskaartjes met astronomische hoogtes. Draai ik de zaak om en bekijk ik vanaf de high-end kant naar de mindere goden dan kan ik niet anders dan bekennen dat je voor een heel normale prijs een platenspeler in huis kunt halen die zelfs in een kostbaar systeem zijn mannetje staat. Een speler die niets anders doet dan plezier geven of doet verlangen naar meer en meer zwart goud.
Je kunt je gerust afvragen of het wel zin heeft om een tweedehands speler aan te schaffen die vroeger een zekere naam had, maar door de techniek en de tand des tijds is achterhaald. Het lijkt mij bovendien heel verstandig om ver weg te blijven van de plastic rommel spelers die je kostbare en soms onvervangbare platen slopen. Hoe veel leuker is het niet om een fraai uitziende speler neer te zetten, met een nieuw element dat jaren mee zal gaan, een stabiele gelijkloop heeft en ruimte geeft om nog wat te experimenten met kabels, matten, phono voorversterker of een lichte puck. Voor mij is de MMF-2.3 een dergelijk apparaat, dat met zijn winkelprijs van e 500 in een segment zit met behoorlijk wat concurrentie. Zonder al die andere spelers uit te kunnen proberen durf ik, met een vinyl achtergrond die onderhand een periode van 45 jaar omspant, met een gerust hart de uitspraak te doen dat de Music Hall MMF-2.3 met de pa1.2 meer dan hun mannetje staan en het een speler is waar u langdurig veel genoegen aan kunt beleven.
