Volkomen gerechtvaardigd

Welnu, de PSX-R2 brengt gelijk al meer ruimte in een gegroeid stereobeeld. Piano heeft meer kast om de snaren en de stem van Kent wint aan expressie. Een stap dichter naar de werkelijkheid is daarmee gezet. Slagwerk dat daarnet nog wat naar achteren werd gedrukt is veel duidelijker aanwezig. De lage tonen waren al strak, maar geven nu een extra definitie. Meest opvallend is de dynamiek die de PSX-R2 toevoegt aan het slagwerk en vooral ook aan de saxofoon waarop de echtgenoot van Kent staat te blazen. Met een dB meter in de hand en een testtoon kan ik controleren of de versterking is toegenomen met de PSX-R2 en of ik daarmee bij de neus word genomen. Het blijkt niet zo te zijn. Dat maakt het moeilijk om de Phono Signature verder te beluisteren zonder de extra voeding, ik beschouw de combinatie als een soort van “must have together” en de in combinatie meerprijs van 895 euro voor de PSX-R2 is volkomen gerechtvaardigd.

Gek toch dat een 300VA trafo ten opzichte van de veel kleinere trafo in de Phono Signature zoveel kan doen, terwijl 300VA voor een phono versterker voeding op papier waanzin lijkt. Het bewijs is er weer, je luistert bij een topklasse versterker meer naar de voeding dan naar de schakeling van het versterker gedeelte zelf. Voorbeelden daarvan te over van Naim, Octave, ModWright en add-on leveranciers. Ik ga het experiment omgekeerd aan met “Dark Side Of The Moon” van Pink Floyd, in een originele persing uit 1973 door Bovema. On The Run en Time lijken mij uitermate geschikt in dit verband. Idioot is dat ik de omroepstem op On The Run beter dan ooit kan verstaan en ik toch weer kleine dingen waarneem die ik niet kende. Dynamisch ben ik getrakteerd op een paar flinke tikken in het aan slijtage onderhevige vinyl. Op On The Run valt ook weer direct het kleinere stereobeeld op zonder de PSX-R2 aangesloten te hebben. Een meer doorsnede beeld ontstaat en de impact is kleiner geworden. Als de klokken spelen aan de intro van Time klinken die een tikketje scheller dan daarnet, maar dat is niet het grootste verschil, dat ligt in de hartslag die met de aangesloten extra voeding veel beter hoorbaar is en veel dieper lijkt te gaan in het frequentiebereik. Nog steeds is de Phono Signature alleen een heel fraai product, maar wie het verschil heeft gehoord zal graag de upgrade ook aanschaffen. Nu of later als er meer gespaard is.

Geweldig fijn

Ik heb een paar favorieten die ik altijd draai als referentiepunt. Toch maar met de PSX-R2 weer aangesloten voor een optimaal resultaat. Juliette Gréco bijt het spits af met “Et Ses Grandes Chanssons”. Hier beluister ik voor het eerst een beperking, Juliette zou wat lieflijker en meer Frans mogen worden. De sfeer die met heel goede buizen phono versterkers haalbaar is komt te weinig naar voren. Daarentegen win ik wel in details, zegt mijn herinnering die op dit punt best accuraat is. De stem staat mooi los en speakers verdwijnen zoals gebruikelijk geheel uit beeld. Waar de transistor ook wint is in de lage tonen, waar een getokkelde bas ruim wint aan definitie. “Misty” van het Tsuyoshi Yamamoto Trio is mijn dynamiek-testplaat bij uitstek. Heel blij en opgewonden kan ik raken van de pianoklank, de bas en het zacht ruisende slagwerk. Dynamisch gezien behoort de Cyrus zeker tot de betere phono’s, maar zelfs met een actieve PSX blijft een buisje in dat opzicht vaak de betere en snellere variant omdat die met hoge spanningen werken. Laat ik dat aspect even buiten beschouwing, dan is de Cyrus geweldig fijn om naar te luisteren. Misschien overall gezien nog wel iets fijner dan de buis, zelfs.

Conclusie

Met de klanken van The Weavers in Carnegie Hall in de oren, een live opname uit 1963, raak ik uitgepraat over de Cyrus Phono Signature en de optionele PSX-R2 voedingsuitbreiding. Een uiterst veelzijdige phonotrap met alle mogelijkheden die de ware vinyladept en -verzamelaar zeker op waarde zal weten te schatten. Laat u niet weerhouden door de vier ingangen als u er maar één verwacht te gebruiken, die ene ingang is dan al zo mooi hij het de kosten van het geheel rechtvaardigt. Bedienen is heel simpel door de vele toetsen die de Cyrus aan de voorzijde heeft of via de afstandsbediening, al moet u op die laatste wel weten welke toets voor welke functie bedoeld is. Werking is op alle fronten perfect, stil en klikvrij. Het fysieke formaat van de Cyrus is kenmerkend voor het merk, afwijkend van de 43 cm norm, maar zet u de Phono en de PSX naast elkaar… Juist ja, weer een reden om ze samen aan te schaffen. Het was een groot genoegen om kennis te maken met deze Cyrus Audio Signature producten die voor mij die naam met ere mogen dragen.