Hoe klinkt de Denon D7200?

Je hoeft niet lang te luisteren om te merken dat de D7200 in het laag meer présénce neerzet. Trouw 
aan de traditie die gestart werd met de D7000 komt de Denon over als een smiley-hoofdtelefoon: 
wat zwaarder in het laag, wat minder in het midden en dan weer omhoog. Dat klinkt negatief, maar 
de populariteit van Fostex-afgeleiden bewijst dat er zeker liefhebbers voor te vinden zijn. Wij zijn ook 
fan, onder bepaalde omstandigheden en met de juiste muziek. De D7200 is bijvoorbeeld heel 
genietbaar met rock en metal, een genre waar je toch eerder mikt op betrokkenheid en plezier dan 
wel echt een pure weergave. Als we het (nog zachtere werk) van Evanesence uit 2016 beluisteren 
(via Tidal, FLAC-streaming), dan is het pas bij ‘Farther Away’ dat je echt een zwaardere track 
tegenkomt. 

Bij elektronische muziek past de D7200 ook goed, al is het soms wel kantje boord qua controle in het 
laag. ‘I Exhale’ van Underworld is machtig en zeer diep, maar je voelt wel dat controleverlies soms 
om de hoek loert. Dit is ook merkbaar als we ‘Arrival: Arrival’ opzetten, van de soundtrack van de 
gelijknamige SF-film. Die ultralage tonen die het Praagse Filmharmonisch Orkest op aansporen van 
componist Jóhann Jóhannsson produceren, dagen bij hoge volumes de hoofdtelefoon echt uit.

Uiteindelijk komt het neer op wat je leuk vindt. Vind je het fijn dat bij een nummer als ‘Kelly Watch 
the Stars’ van het Franse Air die analoge synth lekker vet klinkt (waardoor deze track net meer 
karakter krijgt) of moet het toch wat meer in evenwicht zijn? Interessant is om de D7200 te 
vergelijken met de Fostex TH-00, omdat we dan meteen die indruk rond de vettere bassen wat 
moeten nuanceren. De goedkopere Fostex dweept nog meer met controleverlies en is afgevlakt in 
het hoog. De verdienste van de D7200 is dan ook dat de ontwerper die zwaardere basweergave kan 
combineren met weinig contaminatie van het midden én meer definitie in het hoog. 

Een gesloten ontwerp zoals deze D7200 heeft als kenmerk dat de klank meer ‘in je hoofd zit’ en er 
geen interactie is met de omgeving – iets dat je omgeving wellicht ook wel apprecieert. De Denon 
serveert dus geen enorme soundstage, maar door de nadrukkelijke basprestaties wordt dat 
gedeeltelijk gecompenseerd. Je zit meer in de muziek, een luisterervaring dat sommigen best fijn 
zullen vinden. We merken dat onder meer bij ‘Rising Sun’ van meestertrompettist Takuya Kuroda: er 
zit niet veel lucht in wat je hoort, je hebt niet een jazzlounge-gevoel, maar je zit wel geheid je hoofd 
mee te bewegen met de coole tracks van het trio. Je kunt hierdoor ook heel lang naar de D7200 
luisteren, iets dat je ook in de hand wordt gewerkt door het enorme comfort waar we het al eerder 
over hadden.

Is de Denon D7200 trouw aan zijn roots?

Overtroeft de D7200 zijn gerespecteerde voorouder, de D7000? Dat valt moeilijk te zeggen, wegens 
geen kans om te A/B-testen, maar hij sluit alleszins wel perfect aan bij de traditie die deze klassieker 
startte. We hebben hem wel kunnen A/B-vergelijken met de D7100. Dan is er geen twijfel mogelijk: 
de D7200 is beter, zowel qua bouwkwaliteit, draagcomfort, uitstraling en tuning. De D7200 is 
trouwens op veel vlakken superieur aan de AH-MM400, een betaalbaar topmodel dat Denon 
uitbracht na de D7100. 

Het moet wel gezegd worden dat de AH-MM400 veel meer op mobiel gebruik gericht was, iets waar 
je de D7200 niet van kunt beschuldigen. Denon noemt de D7200 met veel bombast een 
referentiehoofdtelefoon. Bij die term denken we wel eerder een koptelefoon zoals de Sennheiser 
HD800S, een koptelefoon die alles laat horen wat er te horen is, ook de onvolkomenheden. De klank 
van D7200 is niet zo brutaal of inzichtrijk.

Conclusie 

De D7200 is een hoofdtelefoon met karakter, een love it or hate it-propositie en allesbehalve 
zoutloos. En dat vinden we eigenlijk een sterkte, niet een zwakte. Denon heeft na zijn minder 
geslaagde uitstap in de vorm van de D7100 opnieuw een topmodel dat aansluit bij de legendarische 
D7000. Het is een fijne hoofdtelefoon, eentje dat flirt met zijn beperkingen maar dat tegelijkertijd het 
lang luisteren naar muziek centraal zet. Tegelijkertijd mag je hem niet zien als een echte referentie, 
hoe graag Denon dat etiket ook gebruikt.