Door gebruik te maken van de interne DAC van de DIA-250S is er weinig randapparatuur nodig. De digitale bron is een Bluesound Node 2 streamer, soms aangesloten op een externe DAC van Metrum Acoustics en dan gebalanceerd de Gato in. Via Bluetooth kan ik muziek spelen vanaf een iPad en iPhone. De gebruikte luidsprekers zijn een paar Harbeth P3ESR gesloten monitors, normaliter aangestuurd met een Pass Labs XA30.5. Bekabeling komt allemaal van AudioQuest, behalve de Simply Audio luidsprekerkabels en VdH XLR interlinks. Natuurlijk is het appels met peren vergelijken, de interne DAC tegenover een Metrum DAC van 7000 euro, daarom is het niet verwonderlijk dat de Metrum gebalanceerd aangesloten de betere is en daarmee het versterker deel van de Gato extra in het zonnetje zet.
Ook heb ik een vergelijk getrokken tussen de optische digitale ingang van de DIA-250S en de RCA ingang, dat gunstig uitvalt voor de RCA variant. De interne DAC in de Node 2, analoog aangesloten op de Gato, is minder van kwaliteit dan de interne Gato DAC, iets wat in de lijn der verwachting is gezien de prijsniveaus. Na die vergelijkingen is er bijna uitsluitend geluisterd naar de interne DAC via RCA digitaal in, zoals de meeste mensen de versterker waarschijnlijk zullen gaan gebruiken. De optische variant zou ik zelf reserveren voor een TV decoder of iets degelijks.
Gato Audio DIA-250S: compleet plaatje
Een tip van een collega auteur bracht mij bij de schitterende cd ‘In winter’ van Katie Melua. Haar zoete en lieve stem past volledig bij de Gato versterker die het maximum uit de opname probeert te trekken. Ongeacht de volumestand staat de stem van Katie voor het orkest en voor het koor van Georgische vrouwen die allemaal meezingen. Het beeld is daarmee groot en mooi los in de ruimte gezet, met diepte en behoudt van hoogte. Het klinkt heel organisch en vloeiend uit de vele kelen. Muziek die past in het jaargetijde net als die van Agnes Obel, die met haar laatste cd ‘Citizen of glass’ ook al een fraai product heeft afgeleverd.
Haar Familiar hangt indrukwekkend in de ruimte, cello rechts, bas links, vrouwenstem afgewisseld met meerdere mannenstemmen. Wat een diepte laat de Gato horen en hoe gemakkelijk komt de muziek los van de weergevers. Er vormt zich een compleet plaatje op een zeer hoog kwaliteitsniveau. Mijn stokpaardje is dat klasse D versterkers voor mijn oren veelal te technisch en te weinig muzikaal klinken. Waarbij de term muzikaal uiteraard lastig te vatten is in concrete waarden, maar ik doel daarmee op gemak, vloeiend, volledig, samenhangend en prettig op de lange duur. Tot nu toe vond ik op mijn weg slechts één versterker die van een hoge mate van techniek weergeven geen last heeft en klinkt in de richting van een triode of klasse A versterker.
Toevallig een versterker die gebaseerd is op de ontwikkelingen van International Rectifier op klasse D gebied en laat de Gato DIA-250S dat nu ook zijn. Of het door die techniek komt of door iets anders kan ik helaas niet vaststellen, wel staat vast dat ik de Gato ontzettend waardeer mede vanwege de afwezigheid van een klasse D signatuur. Tegelijk heb ik nu genoeg gezegd over klassen, het gaat om het eindresultaat en wat er in de behuizing schuil gaat is een zaak van de fabrikant.
Gato Audio DIA-250S: meeslepend
Al wat langer favoriet is het Tingvall Trio dat de cd ‘Beat’ ook in MQA kwaliteit aanbied. Niet dat de Gato daarvan kan profiteren, maar wel de Node 2 en dat helpt in het eindresultaat. Met de eerste track is het al genieten van het ongekende gemak dat de Gato laat horen. Piano, gestreken bas en slagwerk schetst een heerlijk plaatje voor mijn neus, netjes op enige afstand van de luisteraar, niet te breed waardoor het trio zijn intimiteit kan behouden, groot genoeg om de instrumenten individuele ruimte te geven.
Met een pittige hoeveelheid gedoseerde druk in het laag die zelfs onmiskenbaar is met de kleine Harbeth luidsprekers welke vermogen kunnen slurpen als ze hard er tegenaan moeten zoals nu. De drums die bespeeld worden vormen elk een onderdeel van het geheel, bas drum laag, bekkens hoog geplaatst, alles in verhouding en met genoeg details, waarbij onnatuurlijkheid of te technische weergave wordt vermeden. Het snelle Spksteg levert wat in op snelheid ten opzichte van mijn referentie systeem, maar dat is vele malen kostbaarder, dus dat mag. Hoewel het slagwerk al snel de aandacht opeist is het de piano die uiteindelijk de show weet te stelen door zijn natuurlijkheid en impact op het geheel.
Deze track is op sommige systemen mateloos irritant en loopt dan volledig dicht, de Gato blijft onderscheid maken en volgt de band. Dat gegeven duwt mij in de richting van wat ouder werk van Patricia Barber waarna haar meeslepende Early autumn van de cd ‘Split’ door het Ethernet schuift. De piano op de FLAC file is meeslepend in het ritme, met steun van de bas en de drums. Hoe heerlijk is deze weergave die elke vezel in mijn lichaam in beweging wil zetten zodat ik moeite moet doen om in de stoel te blijven zitten. Dat de Gato flinke vermogens reserves heeft manifesteert zich in het grote gemak waarmee de muziek de ruimte voor mij blijft vullen. Het veel rustiger Too late now doet de bloeddruk dalen tot net boven normaal niveau en houdt de aandacht vast bij Barber en haar spel.
