Aangesloten

Nadat ik mijn eigen Avalons naar de zijlijn had geschoven, kon de MG 12 op de vrijgekomen plek staan. De eerste luistersessie is met mijn eigen vertrouwde Audio Research geïntegreerde 2 x 45 watt buizenversterker gehouden. Als bron mijn Teac loopwerk in combinatie met de Monarchy Audio dac. Daartussen een Audio Alchemy anti-jitter box. De luidsprekers zijn niet voorzien van een bi-wire aansluiting en kunnen daarom alleen single-wire aangesloten worden. Het beste is om de luidsprekerkabels te voorzien van een banaansteker. Een uiterst klein inbusboutje in de aansluitklem voorkomt dat de banaanstekers ooit uit de aansluiting zou kunnen vallen. Na enig schuiven blijkt dat in mijn ruimte de MG 12 op een afstand van ruim een meter vanaf de achterwand, geheel vrij van de zijwanden en licht ingedraaid het beste tot zijn recht komt.

Luisteren

Nadat ik de set eerst lekker een tijdje in had laten spelen, ben ik er eens goed voor gaan zitten met een van mijn favoriete zangeressen Diana Krall.

Op de bank gesetteld, de play toets van de cd-speler in gedrukt, kwamen de eerste tonen uit de luidsprekers. Op dat moment gebeurde er iets merkwaardigs, ik kreeg een totaal ander beeld dan ik op grond van een eerdere ervaring met Magnepan verwachtte. Het hoog kwam van links en rechts buiten de luidsprekers en in het midden zat op een klompje het laag. Diana zong wel, maar kwam enigszins van twee kanten. De drums, vooral de hi-hats hoorde ik over de gehele achterwand, van links naar rechts. Dit was niet wat ik verwachtte en kon ook eigenlijk niet waar zijn. Ik heb daarna nog snel diverse andere cd’s gedraaid maar het beeld bleef gelijk. Er ging mij een licht op en ik verwisselde de luidsprekers zodat de hoogzijde van de luidspreker aan de binnenzijde staat. Opnieuw naar de bank en weer te luisteren. Zo en dat was me een verandering, niet langer het hoog aan buitenzijde van de MG 12 gekleefd, niet het laag als een klomp in het midden. De drums waren tot de juiste proporties teruggebracht. De puzzelstukjes vielen in elkaar en het was genieten geblazen. Diana stond daar mooi, met een randje lucht om haar stem, de drums ver achterin geplaatst en de percussie-instrumenten schuin achter Diana. Zo herkende ik de cd weer.

De volgende cd die ik draaide was van een andere favoriete zangeres Cassandra Wilson. Zij heeft een schitterende cd genaamd Traveling Miles, uitgebracht met covers van trompetgoeroe Miles Davis. Voor deze cd heeft zij zelf de teksten geschreven en gezongen. Wil je dat op de muziek van een grootheid als Miles doen, dan moet je toch wel durf hebben. De mooie donkere, warme stem van Cassandra over de Magnepan’s laat je kippenvel krijgen, zeker bij het nummer Time After Time, dat eerder al eens door Cindy Lauper ten gehore is gebracht. Cassandra zingt hier met grote ingetogenheid en veel emotie. Dat het ook anders kan laat zij samen met Angelique Kidjo op het speelse nummer VooDoo Reprise horen. De lol en de fun die de dames hier hebben, dit is gewoon puur genieten. Voor stemweergave doen de Maggie’s het fantastisch. Ook met de inmiddels befaamde cd van Patricia Barber die schel, kaal en hard kan klinken op mindere apparatuur. Zo niet met Maggie’s, mooi vol en fraai in de ruimte neergezet. Om te bezien hoe het met de laagweergave gaat heb ik onder meer de cd van Spiritchaser van Dead Can Dance erbij gehaald en The Book Of Secrets van Loreena McKennitt. Het laag wordt door de MG 12 voldoende strak en diep weergegeven en behoudt daarbij een zekere rust, die heel anders is dan bij conusluidsprekers. Het geluid is homogeen en ik heb geen duidelijke frequentieovergangen waar kunnen nemen tussen het laag/hoog. Het geluid is heel schoon, rustig, transparant en laat nergens enige vorm van stress horen.

Al na gelang ik meer zeer verschillende soorten cd’s ging draaien ben ik kwaliteiten van deze Maggie’s steeds hoger gaan waarderen dan ik al deed. In combinatie met de Audio Research vormen de Maggie’s een set die zo heerlijk makkelijk speelt. Alles gaat even soepel en vloeiend, je denkt haast dat zij voor elkaar geschapen zijn. Ik bedacht de cd van Duke Ellington te draaien die op bepaalde systemen nog wel eens gestrest wil klinken. Ik heb het dan over de cd Collages, geremastered van de originele master-tape in 192Khz/24Bit. Voornamelijk groot orkestraal werk op de Maggie’s lekker weergegeven met voldoende drive en autoriteit. Het systeem loopt nooit vast. Het geluid van de Magnepan’s kun je omschrijven als zeer schoon zonder klankkast kleuring. Sterker nog, hoe verder je de volumeknop opendraait des te luider het gaat klinken. Ik zeg hier met opzet luider omdat dit niet verward mag worden met hardheid of schelheid, want die eigenschappen kent het systeem totaal niet. Ook voel je de druk uit de luidsprekers naar je toe komen. Een bijzondere gewaarwording voor dit type luidspreker en helemaal in deze prijsklasse.