De U-vola hangt aan een dunne staaldraad in een stellage gemaakt van buizen. De totale hoogte is 180 cm en het hart van de speaker is op 120 cm hoogte gebracht. Normaal maak je een U-vola vast aan het plafond of koop je een tafelstandaard. Voor de paar weken dat ik ze gebruik ga ik geen gaten in het plafond maken. De luidspreker kabels die meegeleverd zijn met de speciale plug (mono klink stekker), maak ik vast aan mijn versterkers. Eindversterking wordt verzorgd door Monarchy Audio SE-100 delux 100 watt klasse A versterkers. Daarvoor een Clearaudio Balance voortrap en wegens (ver)bouw(ing) van een platenspeler, als bron een Pro-ject Perspective met een Supex SD900 super MC element uit een grijs verleden. Het meeste is er geluisterd naar cd via de Teac/Monarchy Audio/M-Audio combinatie. Digitaal aangesloten met Apogee kabels, analoog met VdH The First Ultimate. Een Kemp filter reinigt de stroom uit het stopcontact. Master Base materiaal ligt onder de voor- en eindversterkers. Om het laag aan te vullen is op diverse momenten een JM Lab Electra SW900 subwoofer ingezet. Aangesloten op de uitgang van de voorversterker. De scheidingsfrequentie ingesteld op ca. 80 Hz. Voor de overige toeters en bellen kijkt u onderaan de tekst waar een opsomming te vinden is.
Verbijstering
Met de eerste cd is het al raak. Een schrikreactie. Ho nou, de speaker hangt niet waar het geluid vandaan komt. Die hangt verder naar achteren. Hoe kan de zangeres nu ineens verschoven zijn. Ik loop als het ware in de geluidsbron. Wonderlijk. Terug op de bank hoor ik een diepte en een soundstage waar ik echt helemaal opgewonden van raak. Zo los en zo vrij in de ruimte heeft nog geen speaker hier staan presteren. Het is dat de stellages in de kamer staan, de Ferrari rode speakers niet weg te denken zijn en mij ogen kunnen zien, anders zou het erg lastig zijn om in een rechte lijn naar de speaker toe te lopen. Het geluid vormt zich in een 3-dimensionale virtuele rechthoekige ruimte. In hoog tempo draai ik cd’s van Diana Krall, Stacey Kent, Dead Can Dance en Norah Jones. Wat ik ook draai de impressie blijft gelijk. Ik moet en zal er echt voor gaan zitten om de beleving onder woorden te brengen. Maar eerst ga ik zonder aantekenblok heerlijk genieten van muziek. Meerdere dagen achter elkaar gaat cd na cd in de lade. Het oordeel wordt langzaam gevormd.
Op een avond dat mijn hele gezin de deur achter zich heeft dichtgetrokken, bijt Jane Monheit de spits af met haar vertolking van Over The Rainbow. Het lieve meisje staat heel ver voor de piano en de begeleiding speelt netjes achter haar. De moeilijke opname laat goed horen dat de U-vola prima in staat is om een origineel te reproduceren. Haar ademhaling is duidelijk hoorbaar. Het klinkt strak en goed. De blazer in het openingsnummer van de cd mag gehoord worden. Als ik de subwoofer inschakel komt de dame nog verder van de piano af te staan en neemt de 3-D afbeelding toe. Na Jane draai ik Paolo Conte met een registratie van een live concert. Weer een verrassing, de zaal akoestiek komt gewoon op je af. Als er iemand hoest in de zaal lijkt het alsof die persoon een paar rijen voor je zit. Je kunt ook heel goed beluisteren wanneer Paolo dicht bij de microfoon zingt en wanneer hij zijn hoofd wegtrekt. Niet door verlaging van het niveau, maar eerder door toename van de zaal effecten. Zo hoor ik toch zelden een live registratie terug. Om het resultaat te kunnen staven pak ik Sade Lovers Rock Live erbij. Precies hetzelfde. Zaal, ruimte, perfect beeld. Je waant je tussen het publiek. Het laag dat bij Sade altijd ferm aanwezig is, is aan de magere kant. De sub doet wonderen en brengt terug waartoe de U-vola zelf niet in staat is vanwege zijn bescheiden afmetingen.
Laurie Anderson kan heel mooi zijn. Vooral als je haar hoort op de juiste set. De stem is dan geprojecteerd in de ruimte aanwezig. Hoe meer de speaker een puntbron is, hoe beter dat gaat. De U-vola is hierin uitgelezen goed. Ik hoor meer en beter de video piepjes in het laatste nummer dan eerder mogelijk was. En ze staan veel dieper in het stereobeeld. Geen multi kanaal beleving, daarvoor mis ik achterinformatie, maar aan de voorkant speelt zich heel wat af. Ik pak maar wat uit de kast. Clannad met Harry’s Theme. De stemmen staan breed door de kamer. Elke stem afzonderlijk hoorbaar en ik verbeeld mij zelfs waar te nemen wie vooraan staat en wie achteraan. De volgende duik haalt het beste in Chris Rea te voorschijn. Road To Hell rockt dat het een lieve lust is. De stem is aan de te schorre kant en mag wat normaler. Ook hier is de sub de oplossing. Net weer dat randje eraf en de natuurlijkheid terug. Josephine en Looking For The Summer van dezelfde cd werken aanstekelijk. Voet wippen tot en met door de kamer dansen. “The summer has just arrived in my room” lijkt het wel. Dat er veel onnatuurlijke galm in de opname zit blijkt onverbloemd. Van pop naar klassiek, Paris Quartets van Telemann lijkt niet op de voorgaande opnames, maar is minstens zo mooi. Ook hier word ik weervrolijk en zonder het te beseffen sta ik voor het raam mee te dirigeren. De fluit is levendig, helder en transparant. Het klavecimbel vult de ruimte maar laat de solist alle ruimte om te excelleren.
Is het dan echt zo perfect als ik omschrijf. Ja en nee. De U-vola kent wel degelijk zijn beperkingen. Het laag loopt niet heel ver door. Dat kan niet vanwege de kleine kast. De poort heeft een afstemming (gelukkig) die helpt om het laag te ondersteunen, maar niet laat overheersen. Rust en strak zijn kenmerkende woorden voor de lage tonen weergave. De hoge tonen mogen iets meer detail hebben, bekkens zijn aanwezig, vragen echter te weinig de aandacht. Midden gebied is goed al mist de diepe detaillering die andere systemen wel kunnen geven. Tegenover deze kritiek staan eigenschappen als muzikaliteit, perfect drie dimensionaal beeld, een natuurlijke klank balans en het volkomen verdwijnen van de speaker zelf als hoorbare bron. Het opgebouwde geheel speelt zich af alsof je in een ruimte kijkt en luistert. Wie in het rijke bezit is van een goede subwoofer of straks de sub van U-vola erbij koopt, maakt alles nog wat beter en groter en heeft ook geen beperking meer in het laag. Het hoog is eveneens beter en duidelijker als de sub een deuntje meespeelt. Omdat mijn U-vola’s iets te hoog hangen speelt het geluid “voetjes van de vloer”, langere staaldraden heb ik niet in huis. Sta je op van je stoel dan weet je direct dat het iets zakken van de speakers dit probleem oplost. 20 tot 30 centimeter zakken zou genoeg zijn om de tweeter op oorhoogte te brengen.
