Het belangrijkste

De opbouw van mijn verhalen is meestal gelijk, inleiding, waar hebben we het over, waar speelt het mee, het luisteren zelf en de afsluiting. Ik kan mij dus voortstellen dat u gelijk naar dit deel van het verhaal bent gesprongen. Het belangrijkste deel. Ik begin met Lauri Anderson. Heer stem klinkt bruiner dan ik gewend ben en de tonen sterven ook wat sneller uit dan normaal. Er staat een mooi drie dimensionaal plaatje voor de luisteraar met enige afstand tussen de luisterplek en de virtuele geluidsbron. Dead Can Dance is minder 3-D. De spreiding naar links en rechts wel opvallend groot, zodat een heel breed beeld ontstaat. De percussie instrumenten die met sommige speakers wel eens op de luisteraar afkomen, blijven deze keer in lijn met de overige stemmen en instrumenten. Het laag dat in de opname een belangrijke rol speelt is strak en diep. Strakker dan ik had verwacht van een basreflex. En dieper ook. De afstemming van woofer/kast en poort is zo gemaakt dat op kwaliteit de nadruk ligt. Een langspeelplaat uit de serie van Speakers Corner bevat muziek van het duo Getz/Gilberto. Een schitterende opname met een ontluikende Astrid Gilberto als begeleiding voor haar man. Deze muziek klinkt op de Accorda meeslepend maar laat ook zien dat de Accorda geen superdetaillist is. De muziek grijpt je meer vanuit muzikaal oogpunt dan vanuit het voortbrengen van het laatste detail.

Tina Turner’s Private Dancer draai ik dit keer op XRCD. De Accorda maakt haar stem rond. Het rauwe randje is deels verdwenen. Het mag allemaal wat agressiever en ik denk dat de rustige afstemming van de soft dome hier van invloed is. Het laag is absoluut bonkvrij. Ook hier weer een opmerking over detail, de basdrum is moeilijk te onderscheiden van de elektrische bas. Het ingetogen hoog zorgt ook voor minder lucht om de instrumenten. De bas unit heeft een positieve invloed op de plaatsing van stem en instrument. Het geluid zwalkt niet door de ruimte. Weet u nog wie die uitzonderlijk mooie violiste was? Vanessa-Mae. Haar cd Violin Player laat een droog, punchy geluid horen. De viool klinkt zeer natuurlijk maar zou nog iets meer in petto hebben op duurdere systemen. Ook binnen het orkest zijn de diverse instrumenten niet zo goed te onderscheiden. Gek genoeg is er wel veel informatie te vinden in extra geluidjes en solo instrumenten in de opname. Het geheel wordt met verve ten gehore gebracht en “voet wippen” doe je de hele tijd zonder het te merken. Tenslotte in dit blok de beurt aan Jennifer Warnes. Opvallend is weer de correcte weergave van de stem, zowel van Jennifer als van Cohen. Juist Cohen geniet van de bruine kant van de Accorda en veel timbre is hoorbaar. Het totale beeld blijft op lijn met de speakers of daarachter en komt niet op de luisteraar af.

Uit de kast een HDCD Sampler volume 2. Niet de meest toegankelijke muziek. Het orkest zet een zwaar klassiek werk neer dat weinig spreiding naar boven kent. Het beeld trekt naar beneden. Track 2 laat een goede orgelweergave horen voor een systeem met deze afmeting. Rijk aan dynamiek en soms zo heftig dat je er tegenaan kunt leunen. Voor mij te bombastisch. Het Turtle Creek Chorale beluister je vanaf een plaats op het balkon. Je kijkt als het ware naar beneden. Het zou dus wel eens aan de opname kunnen liggen dat meer geluid van onder af komt dan van bovenaf. Tenslotte nog de Chores Line Medley. Dan merk je dat een twee-weg met een laag rendement niet op kan tegen een grote hoorn. Het is indrukwekkend wat wordt weergegeven, zeker met een 18 cm woofer, edoch rake knock-out’s laten op zich wachten. Eva Cassidy had een gouden stem. Ze klinkt als een engel op de nieuwe cd Imagine. Haar vertolking van Fever is daardoor een paar graden minder koortsig dan die van Nancy Sinatra. Het klinkt strak en puntig, sfeervol met een goed weergegeven viool als begeleiding. Op track drie heeft een bassist de opname mogen mixen dat is te goed hoorbaar. De bas is zwaar en overheerst. Jammer dat Who knows were the time goes zo is verkracht. Dat de Accorda er nog wat van kan maken is een compliment aan de speaker. Mijn eigen duurdere JM Labs kunnen er totaal geen chocolade van maken. Stemmig en tranentrekkend de solo’s van Eva waarbij zij zichzelf op gitaar begeleid. Niet alleen de vrouwenstem is goed weer te geven. De Nits maken duidelijk dat de Accorda voor heren zeker niet bang is. Krachtig is de stem in de hand gehouden door speaker en versterker, zonder aan impact of expressie te verliezen. Het mag wat helderder klinken voor de cd van de Nits. Wie weet zijn de gebruikte Ocos kabels daar ook debet aan. Gezien de lange lengtes die ik gebruik heb ik geen andere sets liggen. U moet het zelf maar eens proberen.

Nog drie cd’s te gaan waaronder Shirly Horn en Diana Krall. Eigenlijk geldt voor beide hetzelfde. Een spannend stuk muziek dat vol sfeer te genieten valt. De Accorda blijft wat aan de donkere kant kleuren wat tot gevolg heeft dat de rauwe kantjes te rond zijn. De instrumenten passen schitterend in het opgebouwde beeld, zijn in kleinere bezettingen goed te volgen en ondersteunen de solistes. De laatste tikjes en sprankeltjes mis ik, maar daarvoor in de plaats staat muziek in optima forma. Meeslepend en pakkend. Dat is toch eigenlijk belangrijker. Lang luisteren is een weldaad met Xavian, geen straf. Ik sluit af met Enya. Haar Memory of trees mag donker zijn. De Accorda werkt mee om de illusie van donkere wouden te scheppen waarin de Kelten de heersers waren. Boeiend om naar te luisteren.