De opstelling
Omdat de platenspeler niet is voorzien van voeten die in hoogte instelbaar zijn, moet de speler waterpas geplaatst worden. Mijn Standesign rek biedt een prima ondergrond en laat zich met eigen spikes waterpas zetten. De speler is aangesloten op een Rotel RQ-970BX phono versterker. De afsluitimpedantie bedraagt 47 kOhm. Rotel specificeert geen capaciteit. Achter de phono trap een Chord Solid 2 naar de Clearaudio Balance voorversterker, twee Monarchy Audio mono blokken en JM Lab Electra 926 luidsprekers. Een SW900 subwoofer eveneens uit de Electra serie staat tegen de muur. De hele set aangesloten op een Kemp netfilter. Een complete lijst met gebruikte apparatuur, tweaks en kabels staat onderaan de recensie. Met een stroboscoop is het toerental ingesteld op exact 33 1/3 toeren. Tijdens de test hoefde ik dat niet meer bij te regelen. De Dual gaat een oneerlijke concurrentie aan met mijn twee eigen draaitafels. Zo oneerlijk dat ik geen vergelijk zal trekken. De Dual wordt op eigen merites beschreven. Alleen al mijn goedkoopste element draagt vier maal de prijs van de OMB 10. Appels en peren schieten spontaan in gedachten.
De juiste instelling
Wie een Thorens of Dual koopt, doet dat niet uit audiofiele overwegingen. De kopers willen muziek horen zonder diep in de buidel te hoeven tasten en het moet gemakkelijk en betrouwbaar werken. De CD 505-4 heeft een aantal weken in mijn set meegedraaid. In zo’n periode luister ik naar veel platen en langzaam groeit een beoordeling. Pas daarna pak ik een aantal standaard lp’s en probeer te beschrijven wat ik eerder ervoer. Om het verhaal in lijn te houden met de eerdere recensie neem ik daar dezelfde platen voor. Met uitzondering van Anita Kerr die in de nieuwe platenkast onvindbaar is (ik hoop tijdelijk). De aftrap doet Kari Bremnes met ‘Norwegian Mood’. De lang aangehouden pianotonen op de tweede lp van het dubbelalbum maken het de Dual knap moeilijk. Hier wreekt zich het lage gewicht en dus het kleine draaimoment van het lichte plateau. Zweving is hoorbaar. Als de stem inzet blijkt die helder en stevig te zijn. Het geheel klinkt enigszins ruw en mist verfijning. Het laag is ingehouden. Maar beter te weinig laag dan een boembas. Het weergeven van de hoge tonen is rond en valt af aan de uiteinden. Toch blijft percussie goed aanwezig en bevat de nodige details. Dat zweving lastig is, valt ook op bij de opname van het King College Choir die de psalmen van David ten gehore brengen. De orgeltonen op de achtergrond gaan langzaam in toonhoogte op en neer. Wellicht door gebrek aan diep laag staan de stemmen wel mooi los van elkaar. Het koor staat ook stil, voetgeschuifel en bewegingen merk je niet echt. Voor liefhebbers van dit soort muziek is de Dual minder geschikt. De opbouw van de diverse soorten stemmen in een koor laten zich niet of slechts met moeite waarnemen. Dat komt omdat het Ortofon element weinig diepte laat horen.
Swingen met de ‘Sultans of Swing’ is geen probleem voor de Dual. Dire Straits klinkt snel en direct. Eenvoudig en lekker in het gehoor liggend. Voor dat je het in de gaten hebt loop je door de kamer te dansen en genieten de buren mee van het te hoge geluidsniveau. Pure “middle of the road” is gewoon leuk en lekker. Dat pop veel beter lijkt voor een Dual dan iets anders bewijst ook de lp ‘The lost tapes’ van Oscar Peterson. Deze muziek is te complex. Je hoort het spel van Peterson uit die tijd makkelijk terug al verzinkt het soms subtiele pianospel te ver in de opdringerige percussie. De basloopjes zijn snel en duidelijk, het meezingen van de bassist is geen probleem om te onderscheiden. De hele A-kant afluisteren doe je graag, maar in het achterhoofd weet ik donders goed dat er zoveel meer in deze opname zit opgesloten. Dan verder met Sade op ‘Promise’. Dit ouwetje is bij vlagen een eveneens schitterende opname. Je luistert met genoegen naar de piano, de stem, de bas en de overige instrumenten. Doordat de Ortofon de nadruk legt op het middengebied hoor je geen dreunen en geen slissen. Het geheel is fraaier weergeven dan het in werkelijkheid is. Bedenk meer detail geeft ook meer problemen (harde s-klanken, dreunen etc). Het stereobeeld blijft tussen de speakers er komt er niet buiten. Tenslotte, als vervanger van Anita Kerr pak ik ‘Elite Hotel’, een klassieker van Emmylou Harris. Het duet met haar collega Linda Ronstadt is mooi en zoet. Stemmen van de dames een lust voor het ongeschoolde country oor. Je hebt bij vlagen het idee naar de radio te luisteren. Het geluid is rond, leuk, stevig maar mist de finesse. Toch zorgt de Dual ervoor dat de muziek je blijft boeien. Wie om meer vraagt zal veel en veel dieper moeten graaien in het huishoudbudget.
