Verrassing
Mijn kritiek op de dunnere variant van de kabel was dat hij erg fris en helder klonk, maar te weinig laag gaf om echt te imponeren. Ik beschreef hem als een opfrisser voor een donkere set. Dat mag u met deze kabel deels vergeten. Gebleven is het frisse hoog en het gedetailleerde midden, meegekomen een laag waar je de vingers bij af likt. En dat is niet het enige dat verbeterd is. Mag ik u in eerste instantie drie cd’s voorhouden die mij verbaasden? Diana Krall “When I look in your eyes”, Christy Baron “I thought about you” en net binnen uit de USA Lori Lieberman met “Montery”. Woensdag is mijn vaste luisteravond, het hele gezin heeft dan bezigheden buitenshuis en ik heb de kamers voor mijzelf. Ik baal dan altijd als de telefoon gaat. Deze keer collega Jan de Jeu als ik net Diana in de cd lade heb geschoven En mijn eega stapte even later binnen. Het bezoek en het gesprek waren van korte duur en ik beloofde Jan straks even terug te bellen. Hij heeft een geruime tijd moeten wachten want ik heb met groot genoegend de toch al uitgekauwde cd helemaal uitgeluisterd. Wat de Next II zo opmerkelijk maakt is een heel strak laag. En dan bedoel ik ook echt strak. Met power, met dynamiek, met detail en met souplesse. Geen spoor is er meer te vinden van de te lichte bas. Maar ook geen spoor van overdrijving of extra aanzet. Perfect. Het snort en knort dat het een lieve lust is. Baspartijen die met jazz zo mooi op de cd kunnen staan bloeien helemaal op. Maar dat is niet het enige dat de luisteraar grijpt. De Next II is ook een uitschieter in het weergeven van drie dimensionale informatie. De Krall cd die ik nooit een uitblinker heb gevonden in stage en beeld verrast positief. De info staat er wel op, maar kwam er niet af. Nu wel en zelfs heel opvallend goed. Hijgend naar het cd rek voor Christy Baron. Ooit beluisterde ik de cd op een set met Avalon monitors en we hoorden vooral op track twee perfect de akoestiek van de kerk waar Chesky graag opneemt. Dat ruime beeld bereik ik bijna weer. Mijn speakers plaatsen niet zo goed als Avalons en zijn ook verre van monitors maar het gevoel is er weer. Het kijken in de diepte van de kerk. Een bas achterin, ruisende bekkens, Christy die vooraan staat te zingen. En dan die bas, wat een verademing dat cd’s die veel te vet zijn opgenomen in het laag om vooral mini setjes en car audio te liften, met de Next II kabel zo in balans gebracht zijn. Het mag misschien niet, maar de VdH kijk bezie ik nu toch met andere ogen. Mocht ik in het begin het gevoel hebben iets in te leveren in het midden en hoog met de Next II, dan verdwijnt dat met langer luisteren. Ik zit eerlijk te genieten van cd’s die ik, met uitzondering van de nieuwe Lieberman, grijs heb gedraaid.
Ik heb nog meer cd’s die ik tot standaard werken reken als ik componenten uit probeer. Hugh Masekela met Stimela bijvoorbeeld. Openheid en transparantie staat op het schrijfblok. Veel stilte op de achtergrond, het signaal/ruis niveau lijkt ineens beter te zijn geworden. Onrust uit de set is weg. Het gaat dynamisch, helder en zonder nare randjes. Percussie is uitermate natuurlijk, net als stemmen. Die trouwens rotsvast blijven staan en niet door de luisterruimte zwalken. Het geheel komt los van de speakers en bouwt een gaaf beeld op. Veel details uit het achtergrond koor vang ik op en idem uit het aanwezige publiek. De volgende is Deborah Henson-Conant met haar “Talking Hands”. Op track drie een Frans sprekende heer die vaak moeizaam verstaanbaar is. Niet met deze kabel. Het laag snort, percussie is metaal als de bekkens geraakt worden, veel dynamiek, veel spanning en sensatie. Niet voor niets wordt de cd regelmatig als demo gebruikt op beurzen. Dead Can Dance heeft u ook vaker over gelezen. Bij uitstek een opname die ruimte laat horen. Ze zweeft de stem van Lisa Gerrard vaak boven de muziek. Klinken samba ballen op een meter voor je en zijn zweepslagen hoog in de hoeken van de kamer hoorbaar. Het beeld dat hier naar voren komt is niet beperkt tot links-rechts en voor-achter, maar ook naar boven en naar onder. De grote (olie?)drums waar men op slaat gaan laag en hebben een heel specifiek geluid. Sommige kabels en componenten doen dat goed, andere minder tot slecht. Next II onderscheidt zich positief. Ik loop snel langs een rijtje mooie werkjes, Holly Cole met de “Trainsong”, Laurie Anderson met de piepende video, Stacey Kent met haar cd “Collection”. Met elke opname hoor ik onverwacht veel detail en ruimte. Het is echt een beperking cd’s te moeten stoppen tijdens het luisteren. Vooral Kent pakt me. Wie houdt van het genre dat zij zingt, Porter, Berlin, Ira en George Gerswin, Ellington, moet hollen naar de platenzaak en vragen naar deze Limited Edition op gold cd, Candid 79999. Gewoon te bestellen. De Next II helpt voorbeeldig mee mij te laten genieten. De enige kritiek is een harde S-klank die wel meer optreed, zelfs met de VdH, en deels verwijt ik dat mijn Focal tweeters.
