Eerst vinyl
Doordat de kostbare Teac hier een paar weken heeft staan spelen is het LP werk achtergeraakt. Dus met het aantekenblok op de knieën greep ik eerst naar de Garrard die ondanks zijn hoge leeftijd (geboren in 1959) graag wil draaien onder de zuchtende last van Sade. De dame was uiterst behulpzaam bij het goed neerzetten van de IMP. Licht indraaien betekende meer diepte en maakt de weergave gemakkelijker en losser. Vanwege de lage gevoeligheid van de IMP moet de volume regelaar een flink stuk open voor er van echte power sprake is. Het geluid is licht gecomprimeerd, dat wil zeggen er is minder dynamiek dan wat bereikbaar is met een systeem met een hoger rendement. Het laag is mooi droog en schoon en absoluut resonantie vrij, zelfs in mijn luisterruimte die best problemen kent in de onderste regionen. Ook in het midden en hoog geen rare pieken of het zou de lichte nasaalheid in de stem van Sade moeten zijn.
Omdat ik in het bezit ben van een grote JMLab SW900 subwoofer en die in kan zetten probeer ik op de tonen van “Sweetest Taboo” de nasaalheid weg te krijgen. Hiervoor is maar een streepje extra laag nodig. Zodra de sub “mee ademt” krijgt Sade haar longinhoud en neemt de ruimtelijkheid met sprongen toe. Het wat zwaardere en dieper reikende laag helpt om naar boven toe de instrumenten natuurlijker weer te geven tot aan de percussie. Terug naar de basis met de subwoofer uit vervangt Astrud Gilberto met haar man de “Promise” van Sade. Joao Gilberto neemt het eerste deel van de zang in “The girl from Ipanema” voor zijn rekening. Die stem bezorgt me vaak problemen omdat hij in de lage regionen zit en erg kan gaan boemen en daardoor onverstaanbaar wordt. Niet het geval op de IMP, die zet hem helder en krachtig neer. Astrud is minder liefelijk dan ik gewend ben. Ze klinkt rauwer wat niet past bij haar zachtmoedige uiterlijk en mag wat warmer zijn. De sax van Getz die beide mensen ondersteunt is meeslepend, vochtig en sexy. Hij dringt door tot in de ziel. Steekt mooi uit boven de percussie en de gitaar. Ik heb al meer opgemerkt, dat alleen al deze lp de aanschaf een platenspeler waard maakt. De Impulse ondersteunt deze gedachte. De tweeter laat met percussie en sax zien dat hij detail kan weergeven zonder te verliezen aan rust.
Keer op keer betrap ik mij erop dat ik stukjes muziek wil draaien en uiteindelijk de hele LP afluister. Ook weer met stukken van onder meer Vivaldi op de “Die Röhre” opname. Violen klinken ingetogen en vrij van scherpte en randjes. De definitie is mooi en laat elk instrument de ruimte. Dat de barokke muziekstukken niet veel laag nodig hebben komt de IMP ten goede. Tenslotte is het “maar” een monitor en geen grote transmissie lijn. Correlli volgt Vivaldi, levendige muziek met virtuoos vioolspel. Mooi van klank en goed neergezet op de luisterplek. Het is te prijzen in de IMP dat met een dergelijke kleine woofer toch zoveel impact gegenereerd kan worden. Weinig blijft te wensen over bij deze heldere en open weergave. Van Correlli naar Taj Mahal lijkt een onneembare afstand doch is voor mij slechts een paar meter lopen van en naar de platenkast. De IMP zet direct het beste beentje voor en laat de zwaarlijvige Mahal zijn stem indringend, niet opdringend, klinken. Als op “Sweet home Chicago” de Pointer Sisters mee gaan doen is het eenvoudig de dames van elkaar te blijven onderscheiden. Ik probeer hier weer de sub eronder te zetten en prompt krijgt de gitaar meer kast, neemt de ruimte toe en zijn stemmen voller. De jus op de aardappels. Ik bedenk mij dat als de speakers wat meer body van de achtermuur zouden hebben de sub wel eens overbodig zou kunnen zijn zonder dat resonanties de overhand krijgen. Hoe dan ook, het zetje extra in het laag hoort er gewoon bij. Weer geen zin om de LP te onderbreken en gelukkig maar want op ‘Gitar Nero” lijkt Mahal bijna lijfelijk aanwezig. Zijn hoorbaar bewegende kleren maken hem aaibaar door de luchtdruk verandering. Zeer realistisch.
Een uitstapje naar de twee SACD spelers die al dagen inspelen. Ik heb twee kopieën gemaakt van Patricia Barber om de spelers te vergelijken op cd niveau. De IMP laat in volle glorie horen wat een Van Medevoort modificatie voor het geluid doet. De aanwijsbare verschillen in hoog, laag en midden hoef je niet te zoeken maar staan glashelder voor je. Neem nu eens de piano, de kale Sony geeft er een honky tonky draai aan terwijl de vM de poging een echt piano weet te zetten met veel meer glans voor elkaar krijgt. De IMP laat zich voeden en verbergt niets. Als ik daarna Barber op mijn eigen cd speler laat spinnen heb ik weer dat gemak dat een monitor kan geven, het hoge onderscheidende vermogen. Zonder twijfel wint mijn speler, helaas voor u en mij ook vele malen kostbaarder. De Sony is te goedkoop voor de IMP, zelfs het vM type.
De IMP verdient een beter front-end. De Teac is misschien weer net te duur. Zeker de Esoterische D70 en P70. Een goede speler en versterker is op zijn plaats met de IMP in het licht van de kwaliteit van het kastje zelf. Gelukkig is er een ruim aanbod in de klasse van ongeveer 750 tot 2000 euro per component. Tel daarbij de prijs van de IMP, kabels en stands en je bent voor minder dan 5000 euro voorzien van gas, water en licht. Nu de IMP toch staat te spelen op de Sony ook maar wat film fragmenten via de Marantz receiver. Dat geeft een prettige sound en lekker veel impact. Het homogene beeld van de IMP sluit redelijk aan op de Mordaunt Short center. De klank van de speakers is nogal verschillend al gedraagt de IMP zich als een kameleon. Muziek dvd laat zich lastiger spelen omdat daar de klankverschillen sterker naar voren komen. Een center van Impulse is dan toch dringend aan te bevelen. De Marantz SR4300 is niet in staat de IMP echt te voeden, power is er wel, maar kwaliteit blijft onder de maat. Het is ook de instapper van Marantz en hij voldoet wel met b.v. een Mordaunt Short opstelling die in totaal een stuk minder kost dan een paar IMP’s. Alle waar naar zijn geld.
Eindelijk cd weergave met Mary Black en haar “No Frontiers”. Ik hou van een wat levendiger geheel dan sommige tracks mij nu bieden. De echt Black liefhebbers komen best aan hun trekken met de IMP. Weer de vrouwenstem die achter blijft. Mannenstemmen genieten de voorkeur van de IMP, met uitzondering van Gerard Joling denk ik. Black’s vertolking van “Columbus” is donker en zwaar. Ook op de IMP. Enigszins sloom in weergave, te wijten aan de opname. De rust en de afwezigheid van resonanties in de IMP houden het ook sloom en geven geen valse indruk van levendigheid, veelal veroorzaakt in andere luidsprekers door een afwijkend frequentie verloop of kleuring. Zoals het geheel klinkt doet het mij niet denken aan een kleine set. Al snel nemen je oren het over van je ogen en groeien de speakers in je hoofd. Waar mogelijk gaan de voetjes van de vloer en brengt Black de warmte over die zij in zich heeft.
Nu vind ik het jammer dat ik niet naar haar concertreeks in 2003 ben geweest. Een compliment aan de IMP die dat in mij wakker maakt. In de vier weken dat de Impuls IMP regelmatig de kamer sierde is nog veel meer muziek gedraaid of via de tv en radio weergegeven. Ik liet u slechts een aantal voorbeelden zien om aan te geven waar de sterke en waar de zwakke punten van de IMP liggen als je de kwaliteit over de periode van vier weken probeert te meten. Spreek in verband met de Impulse IMP gerust van langdurig luistergenoegen. De weergave is fris, helder en resonantie vrij. Vermoeit niet en bindt u aan de muziek. Het is geen Engelse klankkleur, eerder Europees richting Denemarken, wat weer niet verwonderlijk is met Vifa units. Geen echte swinger, wel een rustige mode bestendige weergever.
