Plezier
Zal ik maar meteen met de deur in huis vallen, er is met heel veel plezier naar onnoemelijk veel CD`s geluisterd. Niet alleen technisch, maar ook tijdens het lezen van een boek, het voeren van gesprekken en tijdens het uitvoeren van gewone dagelijkse bezigheden zoals stofzuigen en stoffen. Jaja, ook dat laatste moet geschieden en waarom niet het nuttige met het aangename verenigen en de werkzaamheden verrichten met een muziekje op de achtergrond.
De eerste tonen tijdens het serieus luisteren waren afkomstig van een CD van Dead Can Dance. De stemmen mooi los in de ruimte geplaatst, met lucht eromheen en makkelijk weergegeven. De samba-ballen, die aan de linkerzijde worden weergegeven, zijn ver voor en naast de luidspreker te horen. Het heen en weer rollen van de bolletjes wordt met precisie weergegeven en sterft langzaam uit. Enkele seconden later weerklinken de grote drums achterin geplaatst, strak en hard weergegeven, ze dreunen de kamer in. Dit klinkt mooi en de volumeknop gaat bliksemsnel verder naar rechts, de drums blijven op hun plaats en worden intenser. Daarna de stem weer die meer kracht en body krijgt. Er verschijnt daadwerkelijk een persoon in mijn luisterruimte. Dat belooft wat voor de komende weken.
Wie wordt de volgende artiest die zijn kunsten in de Helios mag vertonen? Al snel verdwijnt protest- en folkzanger Ben Harper met zijn "Cruel World" onder de klep van de Stargate. De aanslagen op zijn Weissendorfer messcherp neergezet, het aanhalen van de snaren, het uitsterven ervan, alles is er. Ook de ademhaling en de teug lucht voordat Ben gaat zingen. Soms vraag ik me af of hij niet gewoon voor me zit te spelen met zijn Weissendorfer dwars over de knieën.Na het draaien van een groot aantal CD`s rest mij de vraag of dit “analoog aan analoog” is. Ik besluit de proef op de som te nemen en trek onder andere Pink Floyd en The Weavers uit de kast. CD neemt het op tegen vinyl, hoe vaak hebben we dat al niet gedaan terwijl we de uitkomst eigenlijk al kunnen gissen. Een vergelijk blijft leuk en houdt de hobby spannend en levendig. De speler ontpopt zich tot een speler die een geraffineerde detaillering en autoriteit heel goed weet te koppelen aan een zachte, ronde klank. Nergens treedt vermoeidheid of irritatie op.
We gaan verder met Jazz in de vorm van Dave Brubeck. Op de oude opnames klinkt de piano van Dave vaak mager en iel. De aanslagen zijn dan nog net te horen, ware het niet dat je goed je best moet doen om er een piano uit te halen. Zo niet op de Stargate, die laat horen dat er ook tijdens de oude opnames van een piano gebruik is gemaakt. Het pianospel is bijna lijfelijk bij mij in de woonkamer aanwezig, een hele prestatie. Stemmen worden feilloos en onvervalst neergezet. Onder de dames mag Patricia Barber de spits afbijten. Haar stem, variërend van diep en donker tot hard en venijnig, wordt onverbloemd door de Stargate weergegeven. Het geluid van de harde en scherpe stemuithalen doorklieft de ruimte van mijn woonkamer, daarnaast worden piano en gitaar zeer ingetogen en melodieus weergegeven. Een dame die ook vreselijk met haar stem te keer kan gaan is Rachelle Ferrell. De inmiddels overbekende live-opname in Montreux mag zich graag door de Stargate laten weergeven. Ieder kuchje, zuchtje en elke snoeiharde uithaal wordt weergegeven. Op zich is dat geen kunst om te laten horen, maar de Stargate koppelt hier een stuk emotie en muziekherkenning aan, waardoor het luisteren naar CD je gemakkelijk afgaat en je niet het idee krijgt dat je naar een digitale bron aan het luisteren bent.
