De StoetKit 6 heeft een plaatsje onderin het Creaktiv audiorack gevonden. Er moet met plaatsing in een rek rekening gehouden worden met de warmte die ontwikkeld. Het zal in de winter, als het buiten koud is, binnen goed toeven zijn bij de muziek. Ik kreeg de StoetKit echter in een warmer jaargetijde en was genoodzaakt de ramen en deuren wijd open te zetten omdat het wel erg warm werd in de luisterruimte. De Nirvana SL luidsprekerkabel mocht het signaal in eerste instantie naar de Avalon Avatars brengen. Later werd er ook nog een paar bijzondere Oostenrijkse luidsprekers aan toegevoegd, waarover u in een volgende recensie veel meer zult lezen. De digitale bron is de bekende Teac/AudioAlchemy/M-Audio dac combinatie. Analoog geluid kwam van de VPI/Victory combinatie. Interlinks van Sign Audio.

Luisteren

Jarenlang heb ik met een geïntegreerde Audio Research CA50 versterker gespeeld en onlangs had ik ook de opvolger van AR, de VSi 55, op bezoek. Ik ben erg enthousiast over deze geïntegreerden, zij komen uit een hogere prijsklasse en hebben wat meer vermogen. Ik was benieuwd wat een 2 x 25 Watt ontwerp van Hollandse bodem daar tegenover kan zetten. Ik heb de StoetKit 6 Mk 2 geruime tijd aan laten staan voordat ik daadwerkelijk begon met luisteren. In dit zomerse jaargetijde mochten Stan Getz en Joao Gilberto het spits afbijten. Op de hele LP “Getz/Gilberto” staan lekkere zwoele klanken die doen denken aan verre vakanties in de richting van het Zuid-Amerikaanse. Oooh, wat is dat dagdromen toch heerlijk. De harde realiteit is anders, want er moet immers serieus geluisterd worden. Dat deed ik graag, de sax van Getz klonk warm en daarom zeer prettig. De stemmen van Joao en Gill Gilberto zijn vol en rond, duidelijk links en rechts van elkaar onderscheiden. Het is lekker swingen met de Stoekit als krachtbron en ik heb niet het idee dat de 2 x 25 Watt te weinig is voor mijn Avalons. Nu zijn deze ook niet moeilijk aan te sturen met hun rendement van 87 dB en een impedantie van minimaal 4,5 Ohm. Maar ik heb in mijn redelijk grote luisterruimte wel versterkers gehad, met meer vermogen ter beschikking dan de StoetKit, die moeite hadden de Avalons aan te drijven. We blijven swingen, alleen zoek ik het nu wat dichter bij huis met de Dutch Swing College Band. Muziek die kwaliteit en meer vermogen van de installatie vraagt. Trompetten die uithalen, het slagwerk wat er wat fanatieker tegen aan gaat. Het nummer Sweet Georgie Brown klinkt als een klok. Een oude opname en dito LP die de tand des tijds niet is ontgaan. Hier en daar klinkt een kleine tik. Via mijn eigen Marsh combinatie klinkt deze LP een beetje koud en kil. Met de StoetKit is het geheel andere koek en verwordt het tot een warme klank. Geen harde en schelle blaasinstrumenten en geen spattend koper, maar een relaxte klank. Hard zetten vormt dan ook geen enkel probleem. Wat opvalt, is de dynamiekweergave van de versterker. Voor een 2 x 25 watt formidabel. De instrumenten worden in hun greep gehouden en lopen niet in elkaar over.

Digitaal volgde met Laurie Anderson, een CD met een redelijke hoeveelheid elektronisch laag. Het laag wordt bij zeer hoge volumes door de versterker niet meer helemaal onder controle gehouden. Ik ben dan inmiddels bij een zodanig hoog volume aangekomen dat dit niet een hele luistersessie vastgehouden kan worden, erg hard dus. Iets zachter spelen levert een meer gecontroleerde en gedetailleerde laagweergave op. De stem van Laurie blijft bij dit geweld fenomenaal, het inademen van lucht en uitsterven van de stem tot in detail hoorbaar. Het is er allemaal en daarbij strak in het midden geplaatst. Wat doet het laag op de basrijke CD “Café Blue” van Patricia Barber of de inmiddels overbekende “MTV’s Unplugged” van Eric Clapton? Ook hier moest de StoetKit 6 alle zeilen bij zetten om op zeer hoge volumes de donkere en duistere klanken van de bas bijéén te houden. De plaatsing is ook nu zeer fraai, zeker op “Café Blue”. De drums ver achterin met daarnaast de percussie en Miss Barber staat hier duidelijk voorop. Het gitaarspel van Eric Clapton was goed te volgen, ook als hij het geweld van de band achter zich heeft. De zaalambiance is zoals ik op grotere en veel duurdere systemen gewend ben, heel realistisch met een vleugje warmte er omheen. Het publiek speelt mee, het handengeklap, het gekuch en gelach. Wat is het toch heerlijk luisteren naar een buizenversterker.

We maken weer een stap terug naar analoog en kant 2 van de LP “We Get Requests” van Oscar Peterson wordt opgezet. De naald zorgvuldig schoongemaakt, de arm boven de inloopgroep gebracht en langzaam naar beneden gelift. Als snel klonken de eerste tonen, benieuwd ben ik naar de gestreken bas van Ray Brown. De strijkstok van Ray glijdt subtiel en met gevoel over de snaren. Een diepe donkere warme klank rolt uit de Avalons, even later bijgestaan door drum en piano. Dit is wederom genieten, het geheel blinkt misschien niet uit in detail en analytisch vermogen maar er werd wel muziek gemaakt. Omdat ik benieuwd was wat de StoetKit 6 op een hoogrendement systeem doet zijn een paar Oostenrijkse luidsprekers op de versterker aan gesloten. Zij hebben een rendement van 98 dB. Daarbij kan het laag nog verbeterd worden met een Passiv Control die optioneel bij de luidsprekers te koop is. Dat het rendement van dit systeem een stuk hoger ligt is duidelijk waarneembaar. De toch al niet geringe dynamiek maakt een nog grotere sprong en de StoetKit heeft de luidsprekers bij een hoog volume duidelijk beter onder controle. De muziek die ik eerder draaide wordt opnieuw gedraaid. De warme en ronde klank blijft, er is echter meer detail. Ik schrijf dit toe aan de makkelijker aan te sturen Oostenrijkse luidsprekers in combinatie met de Passiv Control. Ook het totale geluidsbeeld is groter geworden en maakt meer indruk op mij. De zaal waarin Eric Clapton speelt is gegroeid en de onderlinge ruimte tussen de instrumenten is toegenomen. Ook is Eric meer naar voren komen zitten ten opzichte van de drums, waaruit ik concludeer dat ook de diepte toegenomen is. Het microdetail in het laagste laag, en dan in het bijzonder het podiumgeschuifel, heeft nog niet het niveau wat ik gewend ben, maar is wel toegenomen. Eenzelfde ervaring heb ik met de bas op “Café Blue”. Ook hier is de detailweergave in het laag beter. De stem van Patricia klinkt nog even fraai en stabiel en is op gebied van kracht en expansie gegroeid.