Om de X-929 optimaal te kunnen beoordelen heb ik alleen met mijn referentieset gespeeld. Inmiddels bekend, maar ik loop toch nog even de keten door. Vanaf de X-929 lopen Nirvana SL luidsprekerkabels naar een Marsh A400s eindversterker. Een Marsh P2000 voorversterker is het kloppende brein en organisator. Software wordt digitaal aangeleverd door een Teac cd-speler en een Sony SA-CD/DVD speler die een Van Medevoort modificatie heeft ondergaan. Analoog komt van een VPI Scout in combinatie met een Clearaudio Victory-H. Het element geeft het minieme signaal door aan een Basic Symmetry phonotrap die op zijn beurt het signaal versterkt en aan de P2000 doorgeeft. De Usher’s nemen de plaats in van de vertrouwde Avalon Avatar’s. Geen gemakkelijke opgave.


Luisteren

Omdat aan de achterzijde zo’n grote poort is voorzien, ben ik meteen begonnen om de luidsprekers op een meter afstand van de achterwand te plaatsen. De onderlinge afstand is 2.40 meter. Kleiner kan ook nog wel, maar om een lekker breed beeld te houden is dit een ideale afstand. Vervolgens heb ik de luidspreker vrij scherp naar binnen gedraaid. Op die manier spelend kom ik erachter dat er een zogenaamd pin-point beeld ontstaat en zijn de instrumenten scherp omlijnd in het midden gestoken. Ja, leuk zult u zeggen, maar wat betekent dat met luisteren. De stemmen en instrumenten staan stabiel maar vrij dicht bij elkaar, waarmee een klein en compact beeld ontstaat. Dit betekent uit de luie stoel opstaan om de luidsprekers verder naar buiten te draaien zodat de juiste mix ontstaat tussen een breed en scherp gestoken stereobeeld. Om de combinatie van deze factoren evenwichtig te krijgen gebruik ik meestal The Weavers "Live in Carnergie Hall" op vinyl en Roger Waters "Amused To Death" op het digitale vlak.

Ik begin met The Weavers. Er is van de linker- naar de rechterzijde een goede spreiding van de stemmen. Podiumgeluid onderaan is aanwezig, zij het wat rommelig en moeilijk definieerbaar. Als alles zingt en speelt en het publiek applaudisseert, waan ik mij een paar jaar terug in de tijd. Aan zaalambiance ontbreekt het evenmin. De sfeer en vrolijkheid die daar heerst, is terug te horen. De gebruikte snaarinstrumenten laten een fractie minder detail horen dan ik gewend ben. De stemmen kennen absoluut geen scherpe "S"-en of harde klanken. Na de folkklanken treedt Roger Water’s bizarre "Amused To Death" aan. Daarop hoor ik de stem van de nieuwslezer niet zoals ik gewoon ben. Normaal behoort de stem veel verder de luidspreker uit te komen waardoor hij veel dichterbij en realistischer klinkt. Op enkele nummers van de CD wordt het gitaarwerk door Eric Clapton verzorgd. Via de X-929 niet scherp en gemeen, nee het nijgt naar lief en vriendelijk. De arrenslee begint vrij ver naar links waarna hij keurig door het midden aan de rechterzijde van de luidspreker verdwijnt. Het hoefgetrappel wordt met drive en kracht weergegeven, maar ik mis verfijning en subtiliteit. De bomexplosie is er ook echt één en daarbij komt de grote poort aan de achterzijde goed van pas. We gaan verder, het laag van de geest uit de fles, op "Three Whises" is overweldigend. De harde dreunen in het gelijknamige titelnummer zijn niet echt strak maar gaan wel diep. De Usher`s zijn daarbij in staat een forse geluidsdruk neer te zetten. De toonbalans nijgt zeker in het laag naar een donker en warm geluid.