De CS300 was net te hoog om hem een plaatsje te kunnen geven op de lage etage van het Creactive audiorack. De Audio Research LS25MKII mocht daarom het veld ruimen en de goudkleurige versterker kwam ervoor in de plaats. Vanaf de CS300 liepen Nirvana SL luidsprekerkabels naar een set WLM Lyra’s. Als serieuze luisterbronnen deden de VPI Scout/Victory H en de Teac/Apogee Mini-dac dienst. Het signaal van de Victory werd door een VK-P5 buizenphono van Balanced Audio Technology versterkt. Interlinks kwamen uit de Sign@Audio Stal. De analoge kant was dus volledig buis en dat betekent smullen ….
Die Erlebnis herleeft:
De CS300 kreeg het, direct uit de doos, met Pink Floyd meteen voor de kiezen. Dat was misschien een beetje teveel gevraagd. Het klonk namelijk nergens naar, te plat, schel en kil. Het geluid zat vast alsof het spierpijn had. Wel herkende ik direct het klankkarakter en besloot een tijdje de tuner aan te zetten en liet deze zachtjes op de achtergrond spelen. Na een half uur weer de naald in de groef en ditmaal …. Ha! Het begon erop te lijken. Sfeer, diepte en ritme kwamen langzaam naar voren. Ik betrap me er telkens weer op dat ik te snel naar de muziek wil luisteren als er nieuwe speeltjes gearriveerd zijn. Maakt u deze fout alstublieft niet, want er zullen onbedoeld wel eens hele mooie snoepjes aan uw neus voorbij kunnen gaan. 
Maar even terug naar de muziek waar ik mee begonnen was, "A Momentary Lapse Of Reason". De stem van David Gilmour klinkt levensecht, het kleinste detail is te horen. De echo rondom de stem is ook bij zachte passages zeer goed waarneembaar. Ondanks 2 x 12 watt is er genoeg sensatie en leven in de brouwerij. Met de Leben kan je een aardig feestje bouwen en er kan, in combinatie met de Lyra’s, redelijk druk opgebouwd worden. En dan te bedenken dat mijn luisterruimte met globaal 8 bij 5 meter (open keuken niet eens meegerekend) niet tot de allerkleinste behoort. Dus er moet in een kleinere ruimte veel meer te behalen zijn. De WLM’s werken hier met een relatief hoog rendement zeker aan mee.
Ik blijf nog even in de analoge popmuziek en pak Toto uit de kast. Een LP die rijkelijk van een laagsausje is voorzien. De "bass-boost" staat op nul, er is meer dan genoeg laag. Niet het gronddiepe laag wat bijvoorbeeld 2 x 250 watt eindversterker weet weer te geven, maar wat te horen is, is in ieder geval verrassend goed en strak. Toto, pop voor oude mannen, doet het bij mij nog steeds goed. Iedereen kent "Rosanna". Ik geniet met volle teugen van haar en draai de volumeknop verder open. De kickdrum heeft een lekkere drive, de elektrische bas knort en snort. In het daaropvolgende nummer komt de drum genadeloos inzetten. Geen probleem met 2 x 12 watt. Even overweeg ik luidkeels mee te zingen, er is immers toch niemand die mij met dit volume hoort. Zo speels en luchtig de eerste twee nummers weergegeven worden, zo gevoelig en medelevend wordt "I Won’t Hold You Back" ten gehore gebracht. Deze kleine buizenbak weet zeker met muziek om te gaan. 
De zomer van 2005 kenmerkt zich van uitersten. De ene dag lig je te puffen en te zweten op het strand en de dag erna spoel je weg van de regen. Maar na een dagje strand is er niets leuker dan de barbecue aan te steken met op de achtergrond CD’s vol zomerse klanken. Meestal word ik dan toch aangetrokken door de muziek zodat ik, terwijl de entrecotes en andere lekkernijen liggen te bakken, heel even stiekem binnen ga zitten luisteren. Cuba Libre, swingende Cubaanse muziek. Gelukkig niet audiofiel maar wel met authentieke instrumenten opgenomen. Gezongen door een keur van Cubaanse artiesten, van oude mannetjes tot frivole Cubaanse schonen. Soms jammer dat niet alles op DVD is, maar dat ter zijde. De Leben weet ook van het digitale medium een waar feest te maken en doet zijn naam alle eer aan, de muziek LEEFT.
