Het kost dagen om de unit te laten komen tot het niveau waarop ik geen verbeteringen meer ga waarnemen. Wacht u die tijd niet af, dan is de Basis Exclusive erg terughoudend in zijn presentatie en weinig opwindend. Niet vanuit het lichtnet, niet vanaf de accu’s. Wel zijn direct zeer veel details waarneembaar tegen de doodse stilte van de versterker zelf. Gelukkig heb ik de tijd en geef de ASR alle rust voordat, ik met het aantekenblok in de hand, Wolfgang Amadeus Mozart onder de Benz doorglijdt. Het is een nieuwe opname op het Tacet label, dat garant staat voor absolute kwaliteit. De Basis Exclusive zet een zeer gedetailleerd en krachtig beeld neer. Overtuigend in dynamiek en expressie. Het ligt aan de opname dat links en rechts nadrukkelijk worden weergeven en het midden een beetje stiefkind is. Dat ik enige passie mis komt omdat het apparaat nagelnieuw uit de doos is gekomen. Daar staat tegenover dat de basweergave nu al ongekend goed is. Het vormt een stevig fundament waarop het orkest kan bouwen.
Violen zijn voor Benz begrippen zijdezacht en natuurlijk, zonder het gevoel te hebben dat het hoog is afgerond of het middengebied gedempt. Meer klassiek, ditmaal van Beethoven, op een 45 toeren LP. Het gaat om een piano sonate, nr. 8 opus 13. Ik beluister een echte vleugel die met kracht en overtuiging is neergezet. De dynamiek, ondersteunt door de 45 toeren snijtechniek, is groot, de klank is vol. Maar tevens fijntjes als de muziek daarom vraagt. De vingers glijden virtuoos over de toetsen. Nog steeds geef ik een hoger cijfer voor de techniek achter de ASR dan voor passie. Wat ik netto overhoud is levensechte muziek, snel en knap neergezet door zowel de pianist als de ASR.
Als er één vrouw is die op LP mijn gevoel en mijn ziel weet te raken dan is het Juliette Gréco. Mits de omstandigheden daarnaar zijn. Tot in de kleinste details is elk instrument hoorbaar achter Juliette. Elk instrument geeft bovendien alle informatie weer die het biedt. Juliette zelf is wat te groot afgebeeld en staat dicht bij de luisteraar. Toch blijft ze afstandelijk en weet niet een acute vernieuwing van verliefdheid op te roepen. Ik geef toe, daar is de Benz Micro Glider mede debet aan, maar niet uitsluitend. Ik verlang naar wat meer harmonie, een vloeiender weergave, desnoods ten koste van al die voorgeschotelde details.
Techniek maakt veel goed, daar is de ASR een meester in, maar net niet alles in mijn combinatie. Ik mis helaas de optie om b.v. een Bluenote met Jan Allaerts element aan de Basis Exclusive te hangen. Weg van de vrouwenstem en op naar Tsuyoshi Yamamoto die met een veel te direct opgenomen plaat "Misty" de kamer in drijft. Zoals het hoort. Hard, dynamisch, snijdend, schrikwekkend en snel. Hamers die de snaren van de vleugel slaan alsof het spijkers zijn. Geen krimp komt over de lippen van de ASR. Geen greintje oversturing valt te beluisteren. Laag is wederom zeer strak, hoog is zacht in de zin van zijdezacht (niet in volume) en het midden gaat wijd open. Technisch perfect en daarom heel goed neergezet. Yamamoto is geen gevoelige speler op deze LP, eerder een beul die de piano martelt.
Als het laag zo strak is, de laagweergave zo diep gaat en zoveel detail vrijgegeven wordt, dan moeten de Weavers een succes vormen. En dat doen ze dan ook. Het gaat in de eerste plaats breed. Met medewerking van het publiek dat voor het podium uit volle borst meezingt. Waarin individuele stemmen waarneembaar en volgbaar zijn. De getokkelde snaarinstrumenten staan meer dan goed in de huiskamer. Met een klank die overeenkomt met de klank tijdens live concerten. Niet van de Weavers uiteraard, daarvoor ben ik nog te jong. Dat het laag diep gaat neem ik waar via de podium geluiden. Mijn speakers halen de laagste octaven niet en steunen daarvoor op een actieve subwoofer die later nog meer van zich laat horen. Het gaat om voetgestommel en het meestampen op het podium op de maat van de muziek. Niet zo heel belangrijk, maar tekenend voor de sfeer op de LP. Dat ik track na track laat doordraaien zonder op te staan is een goed teken. Eigenlijk is deze heruitgave van de Weavers de eerste plaat die mij echt diep in het hart raakt via de ASR Basis Exclusive. Ik noemde de sub al. Stelt u zich even mijn kamer voor, links en rechts voor mij staan de vloerstaanders, gedwongen door leefgenot links naast mij een subwoofer. Dat is eigenlijk te ver uit elkaar tenzij een sub slechts "mee ademt". Tot ik Sara K. draai. Dat laag is onovertroffen tot nu toe en het brengt heel wat systemen in de problemen. Ik hoor ineens separaat van mijn vloerstaanders de sub spelen. Zo diep gaat de ASR. Slechts "Amused to death" van Roger Waters presteerde dat eerder, die keer via mijn CD speler. Verder is Sara K. in deze opstelling heel wisselend. Van afstandelijk tot bijna intiem. Zonder meer mooi en boeiend. Naar mate ik speel ga ik meer en meer op in de sound die de ASR Basis Exclusive biedt. 
Als laatste gaat Astrud Gilberto op de mat. Wat presteert de ASR als je de accu afschakelt en de netvoeding alleen het werk laat doen. Al is die optie slechts bedoelt voor het onwaarschijnlijke geval dat u de accu leeg gespeeld heeft. Dat hoor je gelijk, het geluid worden "harder", niet luider maar scheller. Micro details verdwijnen, de rust gaat voor een deel uit het geluid en de body raakt verloren. Niet op een dramatische manier, daar is de ASR te goed voor, meer op een manier alsof je van een nieuw asfalt wegdek op een ouder stuk komt in een goed geveerde en comfortabele auto. Je merkt het, je hoort het, je voelt het. Harmonie raakt naar de achtergrond en die oneindig diepe laagweergave verliest een octaaf. Het is duidelijk, de accu doet zijn werk naar behoren en maakt een wezenlijk onderdeel uit van de combinatie. Technisch gezien klopt dat ook, immers met de accuvoeding en de batterij elco’s slaagt de maker erin een stroompoel te vormen vrijwel zonder inwendige weerstand. Daaruit kan grenzeloos worden geput door de IC’s, een ideale situatie.
