Wat volgt is Deborah Henson-Conant. Veel details vallen op naast een snelle en dynamische weergave van haar harpspel. Een geweldig stereobeeld wordt geschapen, in alle drie dimensies. Dat elk instrument en elke stem zo fraai los staat draagt bij aan verstaanbaarheid van de hoofdrolspelers. Tekortkomingen? Eigenlijk geen, afgezet tegen de natuurlijke beperking van de kastafmeting en gerelateerd aan de prijs. Een weergave die eerder gebaseerd is op kwaliteit dan op kortstondige sensatie. Dat is net zo op en live CD van Mary Black.
De emotie van aanwezig zijn is voelbaar in de luisterruimte. Een scherpe “S†in de opname is getemperd. Voor wat meer geld levert de concurrent van de Titus Es nog meer openheid en realisme. Een Triangle is een luisterspeaker en geen dans exemplaar. Een gegeven dat moet appelleren aan de smaak van de koper. Dat luisteren laat zich openbaren in de realistische klappen op bekkens, het evenwichtige element in de stem van Black en de nuchtere weergave. Emotioneel en romantisch is het echter niet. Daardoor bestaat er een afstand tussen de luisteraar en de luidspreker, figuurlijk en fysiek.
Van een demo CD van YG Acoustics haal ik eerst Kari Bremnes. Grote trommels kunnen niet zonder de ondersteuning van een subwoofer, daarom de Dynaudio Sub 250 maar aangezet. Dat geeft niet alleen het gewenste effect in de diepte, maar zorgt tevens voor een robuuster geluid, meer body, een mate van rust en natuurlijkheid en een beter stereobeeld. Wat dat betreft is dit wondersubje van Dynaudio een schatje dat moeiteloos presteert. Maar dit is geen Dynaudio verslag en dus gaat de sub uit. Het is even wennen maar al snel pak je de draad weer op en luister je met plezier verder. Een sub moet niet, mag uiteraard wel als u de puntjes op de “i†wilt zetten.
Track twee laat een piano horen die een maatje te klein is. Het gevoel zegt dat dit instrument meer kracht en meer diepgang moet hebben. Een steelgitaar die invalt pakt de Titus Es beter op. De echte metaalklank is aanwezig. Snelheid is wederom opvallend goed, net als de scheidingen tussen de instrumenten. Als een Spaanse gitaar de plaats van de steel gitaar inneemt is de klank rond en aantrekkelijk. Net als die van een cello die ter begeleiding meespeelt en zijn droevige klank ten gehore brengt. Het klaaglijke en droevige staat in schril contrast tot de vreugde in het gitaarspel. Wie had het over emotieloos? Als tenslotte een Duitse band nog iets laat horen groeit het systeem boven zichzelf uit. Het zwelt op naar een mooie spreiding, veel overwicht en een groot beeld. Typisch een monitor wat je hier hoort. Zet er een sub onder en je gaat nooit terug naar een vloerstaander. De Titus hijgt wel om power vanuit de versterker om het groots weer te geven.
Klassiek in de sfeer van barok met een paar hoorn concerten van Mozart. Het geeft een prettige weergave die de illusie van een groot orkest aardig weet te benaderen. Stevig in de onderste gelederen, romantisch in het vioolspel. Hoorns komen gemakkelijk naar voren. Het geheel losjes en luchtig, wijd opzwellend in de ruimte. Als ik daarna Teleman opzet en van hoorn naar blokfluit overga dan mis ik wat raffinement in het fluitspel. Goedgemaakt door enthousiasme. Dat de basunit de klank licht kleurt maakt de muziek extra levendig, minder correct wat op zich geen echt bezwaar is. Violen zijn ingetogen en zuiver. Meer klassiek werk bewijst dat een Titus Es niet in staat is een symfonie orkest neer te zetten met alle power die daarbij hoort. Tot je een subwoofer toevoegt die het geweld voor zijn rekening neemt. Neemt u van mij aan dat een monitor van elke prijsklasse dan ineens veel meer presteert dan in zijn uppie. Het vereist wel een monitor van klasse, zoals de Titus Es heeft bewezen te zijn.
