Hoewel elke vergelijking tussen recent beluisterde Audiovector vloerstaanders en deze AE1 Classic minimonitors mank lijkt te gaan zijn er toch wel degelijk gelijkenissen te bespeuren. Al bij de eerste klanken die aan de speakers ontlokt worden valt de grote mate van transparantie op. De speakertjes hebben een heel open geluid met veel detail en neigen licht naar een analytische weergave. De laagweergave kan uiteraard niet in de schaduw staan van grote vloerstaanders maar ook ten opzichte van een Spendor S3 en een PMC DB1+ is er minder laag te horen. Voor luisteraars die graag een steviger fundament hebben is er uiteraard altijd de mogelijkheid een kwalitatief goede subwoofer van bijvoorbeeld Klipsch, Rel of MJ Acoustics toe te voegen. Vaak wordt je door het toevoegen van een subwoofer ook nog eens getrakteerd op meer ruimtelijkheid en stemmen die net iets meer body krijgen.
Snel terug naar de AE1’s die ondertussen Lisa Stansfield in de huiskamer laten optreden. Het nummer “All woman” klinkt groot en transparant en er is veel doortekening in het beeld. Microdetails zijn er volop zoals de tikjes op de triangel aan het einde van het nummer. Vaak sneeuwen zulke kleine details onder in de volle mix maar niet wanneer je luistert met de AE1 Classic. Wat ook in positieve zin opvalt, is dat de stem van Lisa boven de hoogte van de speaker uitstijgt waardoor je nog meer het gevoel krijgt een echt mens in de luisterruimte op bezoek te hebben. Van een heel andere orde is de live CD van Fleetwood Mac “The Dance”. Dit megaconcert kan overweldigend en overrompelend klinken mits de apparatuur en speakers uit het juiste hout gesneden zijn. Met de AE1 Classic is dit in grote mate het geval, de stage is breed, diep en de volle mix van het nummer “Don’t stop” wordt uit elkaar getrokken zonder onsamenhangend te gaan klinken. De laagweergave blijft uiteraard achter ten opzichte van een flinke vloerstaander maar dat kan de speakers niet aangerekend worden. Wat de speakers wel kunnen is snoeihard spelen zonder vervelende bijverschijnselen, ze geven geen krimp, worden niet scherp in het hoog en gaan ook niet gecomprimeerd klinken. Vaak zal de luisteraar het eerder opgeven dan de speaker. Waar bijvoorbeeld een PMC DB1+ soms wat moeite heeft levendig te klinken op lage volumes blijft de AE1 Classic de aandacht vast houden.
Een mooi album van voormalig Style Councel zanger Paul Weller is: “Stanley Road” met als één van de hoogtepunten het ingehouden “You do something to me”. Het geluid is direct en ik waan me aanwezig in de opname ruimte. De plaatsing van de diverse instrumenten in de ruimte is prima. De bekkens van het drumstel klinken los en “zingen” lang door. De stem van Paul heeft bite en power en staat volkomen los midden in de ruimte, met alweer de al eerder genoemde hoogte afbeelding wat het allemaal nog geloofwaardiger maakt. Een mooi maar moeilijk exemplaar is ook “Am I not your girl” van Sinead O`Conner. Dit album opgenomen met een grote big band bevat zowel ballades als up tempo nummers. Ik kies voor: “Success has made a failure of our home”, een track met veel dynamiek sprongen en uithalen van Sinead. Elk instrument in de big band blijft afzonderlijk te volgen. De blazersectie wordt prachtig opgedeeld in laagjes en verwordt niet tot een brei van geluid. Wanneer ik de weergave van de speakers vergelijk met een doos kleurpotloden dan is een AE1 Classic een fraaie metalen cassette van Caran D’ache met wel 72 kleuren in plaats van een doosje van de Wibra met maar 6 kleuren. Dat zorgt er voor dat elk instrument zijn eigen klankkleur behoudt ook wanneer ze heel dicht bij elkaar liggen.
Bij het beluisteren van de speakers kwam uiteraard vinyl aan bod. Nog niet zo lang geleden heb ik op één van de vele rommelmarkten een onberispelijk exemplaar van Billy Joel’s “The nylon curtain” op de kop weten te tikken. Mijn favoriete nummer is: “Goodnight Saigon” met ontzettend veel zeggingskracht waarbij tekst en muziek elkaar perfect aanvullen. Het lukt de speakers uiteraard niet de overvliegende helikopters in het intro het juiste gewicht te geven, maar daar in tegen is de detaillering perfect waardoor bijvoorbeeld de shaker goed los komt van de andere instrumenten en in de ruimte blijft hangen. Gitaarsnaren zijn prima individueel te volgen. Een zangeres die in staat is emotie op te wekken is Tracey Chapman. Haar gelijknamige debuutalbum bevat juweeltjes als: “Baby can I hold you” en het overbekende “Fast car”. In het eerste nummer staat de stem van Tracey mooi voor in het geluidsbeeld, los van de overige instrumenten. Violen staan helemaal achter in het geluidsbeeld en vervullen duidelijk een begeleidende rol. Fraai is de samenhang tussen stem en gitaar. Bij het nummer “Fast car” druipt de emotie bijna van de speakers. Het geluid is open en luchtig. Breedte en diepteplaatsing zijn van een hoog niveau. Dan een album dat al talloze malen voorbij gekomen is, “Brothers in arms” van de Dire Straits. Het laat, beluisterd met de AE1Classic, de stem van Mark Knopfler iets minder vol/warm klinken. De detaillering blijft uitstekend te noemen, vele in de mix verstopte details worden moeiteloos ten gehore gebracht zonder er teveel een nadruk op te leggen.
