Om de Scorpio’s optimaal aan te sturen is gebruik gemaakt van een Audio Research LS25MKII voorversterker, VT100MKII eindversterker, VPI Scout draaitafel in combinatie met een Clearaudio Victory-H element. Mijn B.A.T. VK-P5 volledig gebalanceerde buizen phono-versterker zorgde ervoor dat een kwalitatief zeer hoogwaardig analoog signaal werd bereikt. Een Apogee Mini Dac mocht samen met een Teac het digitale domein voor zijn rekening nemen. Nirvana SL kabels verzorgen in mijn set over het algemeen het transport van het gebalanceerde signaal tussen de componenten onderling en de luidsprekers. Na diverse luistersessies bleef ik hangen bij de Siltech Classic PH8 phono-interlink aan de B.A.T. De afscherming van deze kabel is zo goed dat ik zonder problemen de Siltech achter mijn audiorack kan hangen. Ook heen en weer bewegen van de kabels of andere kabels er vlak naast laten hangen heeft geen enkele invloed. Uitstrooiing, brom of welke andere stoorzender dan ook is niet te horen.

Luisteren

De Scorpio is met 91 dB rendement en een impedantie van 4 Ohm in theorie een makkelijke luidspreker om aan te sturen. Dat dit niet alleen in theorie zo is heb ik de afgelopen tijd ervaren. De combinatie Audio Physic met Audio Research scoort op vrijwel alle fronten bijzonder hoog. Het lang leve de lol gehalte was eerder regel dan uitzondering. Het maakte niet uit welke muziek ik draaide. Van dampende en stampende house op de zaterdagavond tot easy listening jazz op de daarop volgende zondagavond en alles wat er tussen zit. Veel van de eigenschappen die mijn Avalon Avatar’s bezitten hoor ik terug bij de Scorpio. Het driedimensionale beeld gaat misschien wel niet zo extreem ver, maar qua diepte en breedte doen zij vrijwel niet voor elkaar onder. Dat is bij beide luidsprekers ver boven het gemiddelde, zoals later zal blijken. De Audio Physic is dynamischer en dat heeft te maken met het feit dat hij over een hoger rendement beschikt, het verschil met de Avatar is ongeveer 6 dB. Count Basie swingt daardoor nog iets meer dan het al deed. De bekkens komen feller en intenser over, daarbij zingen zij nog iets langer na. Ook het pianospel wordt krachtiger en directer weergegeven. Voor ik er erg in heb ben ik virtueel een paar plaatsen naar voren geschoven.

Dit overkwam mij ook op de dubbelaar, Eric Clapton’s “24 Night’s”. Een uitgave van een in de Royal Albert Hall opgenomen concert welke alleen maar goede nummers kent. Zowel in grote bezetting met orkest als de gebruikelijke bezetting zoals we die van Clapton kennen. Ik draai de cd regelmatig maar om de één of andere reden noem ik hem eigenlijk nooit. Zonde, dit exemplaar mag in geen enkele collectie ontbreken en is verplichte kost. Er is veel aandacht besteed aan de opname en daarom een beauty van zowel muziekkeuze als opnamekwaliteit. Draai je deze cd op tien verschillende systemen dan zit je op tien verschillende plaatsen in de zaal. De Scorpio zet je op een zeer comfortabele plaats, op één van de voorste rijen in het midden. De luisterruimte vult zich met de ambiance van de ruimte waar de opname heeft plaatsgevonden. De stem van Clapton is rauw en doorleeft, zijn gitaar snerpend en huilend. Een combinatie die elkaar perfect aanvult, ingetogen en subtiel waar nodig. Ik hoor gejoel, gefluit en geapplaudisseer en als ik om mij heen kijk mis ik alleen de mensenmassa. Omdat de units hoog in de behuizing zitten is de afbeelding iets hoger geplaatst dan ik gewend ben. Het podium wordt daardoor iets hoger dan normaal afgebeeld. Dat komt in mijn geval goed uit. Tussen de luisterplaats en de luidsprekers staat namelijk een salontafel met een glazen plaat. Funest voor de weergave via de Avalons, waar de units aanzienlijk lager zijn geplaatst. Via de Scorpio’s is de tafel minder een sta in de weg. Dat geeft meer rust in het totale geluidsbeeld, de stem en instrumenten staan als een huis. De diepte is zoals ik al eerder aangaf bovengemiddeld. Het hele podium strekt zich voor mij uit en neemt toe naarmate meer instrumenten mee gaan spelen.

Een stap verder ga ik met analoog; The Weavers Live at The Carnergie Hall. De stemmen zijn van links naar rechts stuk voor stuk aan te wijzen. Ook hier lijkt het wel alsof je gedwongen wordt iets omhoog te kijken omdat de afbeelding een fractie hoger is. Er is een zeer hoog realiteitsgehalte en het lijkt alsof je vlak voor het podium zit. Het geschuifel en gestamp van het voetenwerk van The Weavers is niet meer verdrongen tot een zacht detail, maar is duidelijk waarneembaar, alleen al aan het schuifelen zou je ze aan kunnen wijzen. Net als bij “24 Night’s” ook hier weer gejoel, geklap, gekuch en gehoest van het publiek. In het donker met de ogen dicht waan ik me één van hen. De Audio Physic`s kennen een enorm hoog oplossend vermogen. Geen detail, hoe subtiel ook, gaat verloren. Wie de LP (of cd) kent weet dat er heel veel achtergrondgeluidjes in de opname verborgen zitten. Hoe beter de installatie hoe meer er te genieten valt van dit fantastisch opgenomen muziekstuk.

Er is heel veel vinyl gedraaid en dit medium geniet mijn absolute voorkeur. De Scorpio’s doen precies waar ze voor gemaakt zijn. Ze hebben duidelijk plezier in muziek maken. Gebeurt dat met een buizencombinatie als Audio Research dan geniet je van het gemak en de vloeiendheid waar buizen om bekend staan. Geen greintje stress, geknepenheid of irritatie. In mijn luisterruimte, die met laagweergave nog wel eens problemen wil geven, heb ik eindelijk geen bonkend en rollend laag met een open systeem.

Ik ga even terug naar digitaal en draai onder andere cd’s van Kari Bremnes, Cassandra Wilson, Holly Cole, Tori Amos en Laurie Anderson. Stuk voor stuk cd’s die een systeem tot het uiterste kunnen drijven. De Scorpio’s blinken uit door een homogeen beeld. Nergens wordt een bepaald frequentiegebied benadrukt of achtergesteld. Dit is puur genieten, met speels gemak wordt de ondersteunende percussie bij Cassandra Wilson weergegeven. De 1” gemodificeerde soft-dome tweeter laat zich van zijn beste kant horen. Zonder opdringerig of dominant aanwezig te zijn worden de hoogste frequenties opengegooid en zorgen voor een gespreide hoogweergave. Haar diepe donkerbruine stem staat daar geheel los voor en is exact aanwijsbaar.

Ondanks dat de luidsprekers naar binnen gedraaid staan wordt er toch een breed geluidsbeeld neergezet. Het mag dan ook vanzelfsprekend zijn dat ook ver buiten de luidsprekers weergegeven wordt. De luidsprekers verdwijnen helemaal uit het oog en vloeien langzaam over in de klanken die zij weergeven. De stem van Laurie Anderson wordt omgeven door een oase van geluid. Ook hier is de stem weer exact aan te wijzen. Langzaam maar zeker word je door het bombastische geweld van de synthesizers omgeven. De diverse laagfrequenties worden zonder enig morren weergegeven, wat met een speels gemak gepaard gaat. Tori Amos is vliegensvlug op haar piano. Haar snelheid en levenslust wordt zonder enig probleem weergegeven. Subtiel laat zij haar vingers over haar trouwe Bösendorfer glijden. Geen moment van twijfeling, zo ook bij de Scorpio’s. Snel en krachtig dringen de klanken uit de units van de Scorpio’s, zonder te horen waar deze zich begeven. De grote kracht van de Scorpio`s is dat zij dit op vloeiende en dwingende manier doen.