Met een SACD speler en een versterker heb je in principe weinig meer nodig dan wat kabels en luidsprekers. De luidsprekerkabels en interconnects zijn zonder uitzondering afkomstig van Crystal Cable. Ik gebruik dit keer de Connect Standard tussen de vM apparatuur onderling. Later, als ik de CD350 aansluit op mijn Ayon Audio 300B buizenversterker zet ik er een Crystal Cable Connect Ultra tussen. Bronnen zijn met de vM CD350: een Lua Cantilena CD speler, een Garrard/Pro-ject/Benz Micro platenspeler met een Ear 834P phonoversterker en een Magnum Dynalab tuner. Luidsprekers vormen een Focal-JMlab Electra SW900 subwoofer en twee Electra 927 Be vloerstaanders.

De stroomvoorziening vraagt enige aandacht. Ik sluit meestal mijn versterkers aan via een Kemp Balanced Source Isolator en een Powersource netfilter, maar dat gaat niet goed met de MA350. De filters maken het geluid saai, kaal en vlak. Rechtstreeks op het lichtnet via een speciaal daarvoor aangelegde audiogroep bloeit de MA350 echt op. Het filter en de trafo blijven aanwezig op de rest van de set en actief voor de CD350. Wijze raad, wees net als met andere (eind)versterkers, bij de MA350 voorzichtig met netfilters, ze kunnen averechts werken. Veel goede netsnoeren van Crystal Cable (Reference en Ultra) aan de belangrijke componenten, Läpp kabels waar toepassing veel minder kritisch is.

Plaat, CD, SACD

Ulla Meinecke bijt het spits af met haar LP. Direct een forse dynamiek die fijne geluidexplosies tot gevolg heeft. Ze komen vanuit een diepzwarte achtergrond en sterven slechts langzaam en mooi uit. Een diep grommend laag vormt geen enkele rem op detaillering. Alleen de track “Die Tänzerin” is mijn veel gedraaide nummer en daarom gauw door naar Clair Marlo op plaat. Ik noteer: “de MA350 is een echte transistorversterker met forse ballen”. Een tikje donker gekleurd met het karakter van een klasse A versterker. Zonder de warmteontwikkeling. Er vormt zich een redelijk breed beeld waarin behoorlijk veel ruimtelijke weergave te horen is. Plaatsing is optimaal, de stem en blaasinstrumenten netjes boven de midrange en de tweeter. Een tweede stem is niet altijd even goed te onderscheiden van de eerste. De solo zang is mooi los van de band en los van de speakers. Het luistert fijn, mist de ultieme detaillering van een 300B buizen versterker, heeft wel meer zeggingkracht en overtuiging in zich.

Klassiek van het wonderschone Tacet label. Dit keer Mozart waar weer alles op juiste hoogte staat. Gek dat veel apparatuur altijd te laag afbeeldt, zelfs in hoge tot zeer hoge prijsklassen. Ad van Medevoort die gewend is aan live muziek besteedt aan dit aspect kennelijk veel aandacht. Het totaal is zeer zuiver van aard. Mooi in evenwicht in hoog tot laag. Met een serene rust en groot gemak. Zonder enige vorm van saaiheid. Violen zijn uitstekend met de bassen als diepe ondertoon. Nooit te zwaar vormen ze het draagvlak voor puntigheid en snelheid. Nog twee platen om de MA350 aan de tand te voelen. Keith Jarret met zijn “Köln Concert” en Oscar Peterson met Clark Terry. Jarret maakt het makkelijk een grote zaal voor te stellen met een omvangrijk podium en een indrukwekkende vleugel. Je voelt haast de luchtwervelingen die optreden. Het spel is met de MA350 spannend en houdt de aandacht vast. Indringend is het juiste woord. Met passie opgenomen, met passie weergegeven door een paar stukken elektronica en mechanica. Peterson & Terry spelen luchtig met elkaar. Twee jazz grootheden die smeuïg en helder spelen. Geen fratsen, geen valse noten. Transparant en recht doende aan de heren zelf.

De CD350 laat ik op twee manieren spelen. Via de MA350 en via mijn Ayon buizen versterker. Ik gebruik daarvoor dezelfde muziek. Deels doe ik dat om de combinatie te beluisteren, deels om te horen hoe de CD350 op zichzelf presteert in een set die ik erg goed ken. Laat ik beginnen met het meest schokkende fragment waarbij én de CD350 én de MA350 spelen (met de Ayon is het namelijk veel minder intrigerend). Ik grijp nogal eens naar Jane Monheit omdat die CD heel erg precies een plaatsing kan laten horen. Je kunt Jane afhankelijk van de gebruikte apparatuur en kabels in de piano zetten, ervoor, ertegen en ver ervoor. Met de combinatie CD350 en MA350 is het qua plaatsing beslist één van de beste weergaven ooit. Jane staat ver voor de piano op een vaste plek, terwijl de pianoklanken achter haar uitwaaieren naar links en rechts. Zet ook de drums en de bas een stuk naar achter neer. Een ongekende ruimte die weinig sets kunnen evenaren. Nooit vliegt de stem uit de bocht, mogelijk door het licht donkere karakter van de MA350. Ik schroef het volume op en ze staat er echt. Op hoogte, op passen afstand. Ik mompel in mijzelf: “geweldig” en weet een half uur later dat de combinatie Ayon met CD350 niet in de buurt komt qua ruimte afbeelding en stage. Wonderschoon die stem van Jane in een smal vlak, de piano in een breed vlak.
Enya is minder extreem met “A day without rain”. Ik speel track één en vijf. Los, diep grommend, krachtig en vol. Piano verdwijnt niet in het geheel. De stem zweeft mooi, hangend in het geluidsbeeld, zuiver en stemmig.
Hugh Masekela maakt meer herrie met zijn “Hope”. Stuwend in het laag zijn het de drums die door hun droge, korte klappen indruk maken. Weer die zacht gekleurde weergave die maakt dat Masekela zelf wat minder expressief naar voren komt. Diepte is prima in orde en plaatst de band achter Hugh. Breed gaat het ook. Het is een indrukwekkende  weergave waarbij de MA350 laat zien welke reserves hij heeft. Weer dat heerlijke gevoel naar een krachtige klasse A versterker te luisteren, terwijl de nauwelijks warme kast (het is volop zomer en 29 graden in de kamer) verraadt dat om het een dynamische klasse A instelling gaat. Het is bovendien de rust die mij boeit. Het gemak van de weergave. Vreemd is het verschijnsel dat de CD350 aan de Ayon ineens laag mist en de impact van de drums weglaat. Mijn Lua heeft er geen last mee. Verklaren kan ik het niet anders dan een mismatch tussen de CD350 en de Ayon, terwijl de CD350 met MA350 staat te blinken.

Twee totaal verschillende genres op SACD. Destiny’s Child met “Survivor” voor de liefhebber. Wat mij betreft mag u de Van Medevoort ermee mishandelen, zelf zou ik hem kopen voor kwalitatief hoogwaardiger muziek. Aan de andere kant, ver boven MP3 kwaliteit uit swingen de dames wel. Het kan snoeihard en is dan het lekkerste. Power is er zat, kracht, helderheid en drive. Een avondje uit met Beyoncé regelt deze set zomaar voor je.
Ik wil ook wel eens een avondje uit met Janine Jansen, onze top violiste die de “Vier jaargetijden” op SACD zo wondermooi neer heeft gezet. Na het eerdere dames geweld heeft de CD350 geen enkele moeite met subtiliteit en waardigheid. Zachte passages in de lente steken schril af tegen het onweer in de zomer dat het land geselt. Vol vuur speelt Jansen met haar musici het spel. Meeslepend, boeiend en in een aangename ambiance. Wie heeft meerkanaal nodig als stereo SACD zo kan klinken? Strijkers en klavecimbel zijn duidelijk, het orgel is wat weggezakt. Het geheel doet recht aan de prijs van de set of speelt daar bovenuit.