Ik gebruik de set in meerdere opstellingen. Als eerste de Opus 21 cd-speler aan een Ayon Audio versterker via een door de importeur meegeleverde Lavardin Din-cinch interconnect. Luidsprekers: een set Focal–JMlab Electra 927 Be en een set Vivid Audio V1.5 monitors op geïntegreerde voet. Een Electra SW900 subwoofer doet mee als de Ayon speelt. Daarna gebruik Resolution Audio apparatuur als set op dezelfde luidsprekers met als extra bron een Garrard platenspeler met, of een Shelter 201 element (MM) of een ZYX RS-50 Bloom H (MC). De tuner sluit ik aan op het Casema kabelnet bij gebrek aan een eigen antenne (appartement).
Ik gebruik de Resolution Audio set met kabels van Chord en Crystal Cable als het aankomt op stroomvoorziening of het aansluiten van luidsprekers en bronnen. Soms achter een Kemp filter en scheidingstransformator, soms gewoon rechtstreeks op een stopcontact. Ik merk dat de CD speler het prettigste speelt via het netfilters, de versterker verricht het beste werk als de set zonder filters wordt aangesloten maar wel via de Kemp trafo. 90% van het luisteren is gebeurd met de Focal luidsprekers. De Vivid’s sloten minder goed aan op de bescheiden versterker in de Opus set. Die combinatie kan ik niet aanbevelen. Een Vivid ziet graag veel meer transistor vermogen om optimaal te presteren. De Focal is eenvoudiger aan te sturen. Wat wel werkt is de Opus 21 cd-speler op Ayon en daarachter Vivid. Een keten met een zeer hoog oplossend vermogen, maar daar praten we over als de muziek gaat spelen.
Resolutie
Ik speel in eerste instantie met de cd-speler aangesloten en laat de rest van de set ongebruikt. Het verbaast mij niets dat deze speler terecht komt in sets die een veelvoud kosten van de speler zelf. Wat een geweldig oplossend vermogen zonder vervelend analytisch te werk te gaan. Mijn standaard repertoire cd’s vliegt voorbij in een paar dagen tijd. Deze speler hoort absoluut tot de top en trekt alle beschikbare informatie van een cd. Hij lijkt nog het meest op het referentiemodel van Meridian, qua detaillering is hij de meerdere van een Micromega Aria, qua presentatie juist heel anders dan een Aria of bijvoorbeeld een Lindemann. Meer precies en minder soepel. Een echt puristische speler. Zuiver en puur. Geen seconde vervelend en weer verbaas ik mij hoeveel muziek te vinden is in het bitpatroon van cd als je de juiste combinatie maakt van loopwerk, dac en voeding. De Focal’s versluieren enige details die de Vivid’s nog extra kunnen vinden. Het weergeven van lage tonen zou nog strakker en scherper kunnen door van buis over te stappen naar transistorversterking. Wat ik doe als ik de set als geheel ga gebruiken op Focal en de radio laat spelen. Het Casema net vormt nauwelijks een beperking voor luistergenot en storingvrije ontvangst. Interviews zetten stemmen “echt” neer. Muziek is, mits de uitzending niet verziekt is, helder, dynamisch en ritmisch. De bediening van de tuner is intuïtief. Het niveau van mijn geliefde Magnum Dynalab haalt de Opus XS niet, maar komt er dicht bij. De 80 voorkeurzenders stel ik niet in. Al biedt Casema er vele tegen een bescheiden meerprijs aan.
Platen speel ik nog altijd graag en ik begin met een Shelter element van 200 euro zonder aantekeningen te maken. Het speelt fijn en op hoog niveau binnen de beperking van de Shelter 201 die goed beschouwd te goedkoop is voor een set als deze. De MM ingang is muisstil, vrij van brom en komt denk ik pas tot volle wasdom met een beter MM element zoals een Musicmaker. Van Shelter naar een 800 euro ZYX via de MC ingang. Een Sheffield opname van Claire Marlo. Simpele muziek met veel instrumenten, stemmen en effectjes. Met een MC element valt al snel op dat een redelijk hoge output van 0,5 tot 0,8 mV aan te bevelen is. Anders moet het volume erg ver open. Wat Resolution Audio mij voortovert is een stereobeeld dat eerder diep is dan breed. Het plakt een beetje aan de luidsprekers, wat ik niet heb waargenomen via de Ayon versterker, zorgt toch voor een prettige weergave. Veel details haalt de ZYX uit de groef en de Opus remt dat niet af. De weergave kent geen wilde uitschieters in dynamiek, is eerder aan de aangename kant dan wild en grenzen aftastend. Dat komt ook omdat het geluid van je af is geplaatst en niet opdringerig pal voor je neus. Ik geniet van de hoge resolutie, verlang aan de andere kant naar wat meer spanning en sensatie. Kwestie van smaak. Voor kamermuziek zijn de eigenschappen van Opus ideaal. De “Brandenburgse concerten” van Bach zijn rijk aan harmonie. Vloeiend, lieflijk, romantisch en ritmisch. Met een mooie bezetting van de instrumenten die voor mij uitgespreid ligt. De violen zijn iets te lief, wat rust doet uitstralen. Ik zou haast zeggen een Engelse klankbalans, wat niet vreemd gezien de invloed van DNM op de versterker.
Ik heb een gelijke opname op cd en dan valt op dat het concert nummer 4 veel meer leven biedt via de cd-speler dan via de LP. Helderder en verfijnder. De geweldige verfijnde klank van de Opus 21 doet het hem. Lekker los van de speakers, de fluit wat minder opportunistisch aanwezig en beter passend in het geheel van de musici. Het middengebied doet een paar stappen in positieve zin vooruit, iets dat het totaalbeeld sterk beïnvloed. Nog even terug naar LP, naar mijn tweede liefde na mijn vrouw: Patricia Kaas. Mooie stem, mooie band. Ik heb de LP in twee dagen evenzoveel keer gespeeld. Van voor tot achter en hij bleef boeien. Lief, oorstrelend, kietelend aan het oor blijft de concentratie behouden en ervaar ik telkens andere aspecten in de muziek. Hoogstens kun je als kritiek aanmerken dat de weergave wat onopvallend is. Eerlijk gezegd vraag ik mij af hoe belangrijk LP is ten opzichte van cd op deze set. Mede omdat de cd zo goed speelt dat een LP zijn gelijke treft. Neem nu eens Carla Bruni. Heel holografisch neergezet. Plaatst netjes naar voren. Breed en vooral opnieuw diep. De cd is eigenlijk superieur. Het hoog is ingehouden en rustig, de opname is op veel sets vaak scherp. De 2e stem op “La derniere minute” is opvallend goed te volgen en staat los van de 1ste stem.
Aan deze weergave kan menige speler een voorbeeld nemen. Een gedachte die mij opnieuw bekruipt met Cassandra Wilson & Jacky Terrasson. Extreem veel details. Zeer doortekent laag. Stevig genoeg en diep genoeg in de onderste regionen. Mist misschien de volle dynamiek van een buis of een paar honderd Watt, maar zet daar tegenover verfijning en soepelheid. Iets dat komt vanuit de versterker, de cd-speler in een andere setting mist niets. Met behoud van dezelfde verfijning en souplesse. Dan de klapper van de avond, Holly Cole met “Girl talk”. Dat is in één woord geweldig. Krankzinnig goed hoe bas, stem en piano worden neergezet. Niets is veranderd ten opzichte van daarnet en toch lijkt een engel in de set te zijn gekropen. De plaatsing is absoluut correct. De zuiverheid van de stem doet de haren op de armen ophoog staan. Misschien is het de eenvoud van de opname, het ongekunstelde dat deze cd zo doet klinken. De volgende dag op een andere set is dezelfde Holly Cole cd een deceptie en verlang ik ogenblikkelijk terug naar het geluid van Resolution Audio. Dit stuk muziek op de Opus set staat voorgoed als referentie in de oren gegrift.
