Nadat de optimale fase voor de lichtnetkabels was gevonden en beide Moon 1`s voldoende waren gewend aan hun nieuwe omgeving (ze waren reeds ingespeeld) kon er serieus worden geluisterd. De i-1, die in eerste instantie via Monitor Audio 4.0 kabels met de weergevers werd verbonden, liet met een wat nerveuze hoogfrequent-weergave weten dat hij zich niet geheel thuis voelde. Er werd zowel met luidsprekerkabels als weergevers gewisseld en het bleek al gauw dat de Studio 2SE en LS 3/5a-V2 luidsprekers praktisch even goede kandidaten waren maar dat de i-1 liever een andere kabel aan zijn uitgang zag. QED Original kabels in combinatie met de Studio 2SE`s bleken de meest uitgewogen weergave te bieden.
Om een goed beeld van elke Moon 1 te krijgen werd de i-1 eerst beluisterd met de residentiële cd-speler (Marantz CD 72-II/MicroDAC). Van Richard Thompson`s cd Mock Tudor werd de track Dry My Tears And Move On beluisterd. De intro, met Danny Thompson`s typische krachtige basspel kwam op bijzonder solide en directe wijze naar voren waarbij elke snaarpluk op plastische wijze werd gepresenteerd. De elektrische gitaar klonk lekker soepel en werd goed in de diepte afgebeeld. Bij de zang van Richard Thompson werden de `s` klanken wat benadrukt maar zijn karakteristieke droeve en droge stemgeluid kreeg een opvallend open en heldere presentatie mee. De blazers kwamen met een gloedvolle, expressieve metaalklank naar voren en de algehele weergave kan worden omschreven als uiterst zelfverzekerd en schoon.
Er werden veel cd`s beluisterd met deze combo en steeds viel het op dat souplesse en gearticuleerdheid hand-in-hand gaan bij de i-1. Het is geen romantische vertolker maar hij is zeker niet `technisch` van klank, eerder onthullend. De goede articulatie lijkt gedeeltelijk voort te komen uit een hoge mate van grip, wat ongetwijfeld zijn basis vindt in de overbemeten voeding. De lijningangen zijn tamelijk gevoelig met als gevolg dat de volumeregeling nogal happig reageerde (zelfs op kleine correcties). De meegeleverde Moon CRM afstandbediening was prettig in het gebruik en bleek compatibel met onze eigen apparatuur (het is een RC-5 type).
Met de Moon CD-1 aan de i-1 kwam zang nog wat organischer, levensechter over en kwam het snarenspel op akoestische gitaren met meer elasticiteit naar voren. De CD-1 presenteerde uiteenlopende muziekstijlen en opnames op ontspannen wijze en met een vrij grootschalige afbeelding. Op vrijwel alle (muzikaal) belangrijke punten presteerde de i-1 beter met de CD-1 als bron; de weergave leek meer in balans te zijn. Dat laatste kwam goed tot uiting met de Michael Hedges track Aerial Boundaries van het gelijknamige Windham Hill album. Het unieke snarenspel van deze gitaarvirtuoos werd met veel lucht en een groot, bijna omringend stereobeeld weergegeven. Het uitklinken van elke snaarpluk kwam met een goede intensiteit en `sustain` naar voren en de knallende passages kwamen ook als zodanig over, met een plastische aanwezigheid en goede ritmische drive. Het complexe snarenspel en de verweven klanken werden als een waar klankbad gepresenteerd.
Men zou kunnen zeggen dat dit dé muziek is voor deze apparatuur (en eigenlijk ook andersom). De i-1 reageert aan `vreemde` CD-spelers soms vrij sterk op bepaalde soorten bronmateriaal terwijl de CD-1 de verschillen tussen opnames duidelijk weergeeft maar zich als het ware minder door de muziek laat bespelen. Als combinatie bundelen ze hun krachten goed en presenteren ze muziek met een opmerkelijk krachtige en ritmisch vloeiende weergave.
