De luidsprekers staan ongeveer een meter van de achter- en zijwand opgesteld, en vrijwel recht naar voren gericht. Volgens Peter Bats is dat laatste een kwestie van smaak. Als je de luidsprekers meer toe-in geeft krijg je een intiemer geluidsbeeld, dat zich voornamelijk tussen de luidsprekers zal afspelen. Bij een luidspreker met voldoende spreiding geeft een rechte opstelling veel meer informatie buiten de luidsprekers. Alleen loop je het risico dat er in het midden een gat valt. Daar is hier echter geen sprake van. Ik realiseer me al vrij snel dat ik vandaag superlatieven tekort ga komen. Hier gebeurt iets magisch, iets totaal ongrijpbaars. Ik heb de laatste tijd een aantal prachtige luidsprekers beluisterd waarmee ik lang en gelukkig zou kunnen leven. Maar hier krijg ik muziek voorgeschoteld op een wijze die me begerig maakt. 

We horen de track Orpheus/Sonnet van het album Mythologies van Patricia Barber. Wie mijn schrijfkunsten de afgelopen jaren een beetje heeft gevolgd weet dat ik over het algemeen een broertje dood heb aan audiofiele opnames, en ik heb vast ook wel eens onthuld dat ik de albums van mevrouw Barber weliswaar technisch perfect, maar muzikaal zo dood als een pier vind. De emotionele lading van wat ik hier hoor is echter zo sterk en aanstekelijk, en de weergave is zo vanzelfsprekend en realistisch dat ik me moet inhouden om niet op mijn knieën te vallen en haar mijn eeuwigdurende liefde te verklaren.

Het timbre van haar zwoele alt bezorgt me kippenvel, en de manier waarop de band in de ruimte geprojecteerd wordt grenst aan zinsbegoocheling. De luidsprekers verdwijnen volledig in het beeld, en de atmosfeer van de opnameruimte neemt de plaats in van de kamer waarin we ons fysiek bevinden. Hier wordt de ziel van de luisteraar in één tedere beweging volledig van het lichaam losgesneden, en ik merk dat ik op een hoogst aangename wijze mijn gevoel voor tijd en plaats begin te verliezen.

De spikes zijn van bovenaf verstelbaar

Mijn dichterlijke gevoelens nemen nog verder toe als Het Draagbare Huis van Henk Hofstede wordt aangezet. Dit (bijzondere!) Nederlandstalige album van de Nits-frontman bevat louter muzikale pareltjes die erg goed zijn opgenomen. In het nummer Inktman zitten een aantal putdiepe trommelslagen van drummer Rob Kloet, maar ook wordt vanaf 1’17 een neerwaartse reeks noten gespeeld die eindigt op een basfrequentie waar de meeste luidsprekers zelfs niet van durven te dromen. De Ceramique CRM-3.2E laat elke tussenliggende noot horen, en verliest nergens aan coherentie. De kleine percussieve geluidjes die Kloet uit zijn drumstel van gevonden voorwerpen tovert staan rotsvast en meters voor de luidspreker in het geluidsbeeld, zo dichtbij en levensecht afgebeeld dat ik ze zou kunnen pakken.