Zonder dat we er erg in hebben is het tijdstip waarop we normaal onze lunch gebruiken al lang verstreken, en we besluiten met tegenzin de knorrende maag even te gaan verzorgen. Na de broodjes duiken we de luisterruimte in voor een nieuwe muzikale onderdompeling, en luisteren we als eerste naar het album Hiss & Crackle van mijn vriend Danny Wiegers, die onder de naam Lost Moments Orchestra dertien jaar aan dit album werkte. Hij is niet alleen een begenadigd muzikant, maar ook nog eens een getalenteerd geluidstechnicus die er in geslaagd is om zelfs na dertien jaar sleutelen zijn ziel in de eindproductie vast te leggen. We luisteren bewust even op een wat lager volume, en dan blijkt dat de losheid, snelheid, ruimtelijke detaillering en laagweergave volledig onafhankelijk zijn van de volumestand. 

We luisteren nog heel wat muziek die middag, maar één opname verraste ons zo dat ik die nog even speciaal onder de aandacht wil brengen. Jan Bang is een icoon in de moderne Scandinavische geïmproviseerde jazz-scene, en hij werkt onder andere met mensen als Nils Petter Molvaer, Arve Henriksen, Sidsel Endresen én David Sylvian. Het is op Sylvian’s eigen label SamadhiSound dat Bang het album And Poppies From Kandahar heeft uitgebracht. Wie op zoek is naar een holografisch luisteravontuur dat bol staat van de bizarre geluidjes en bijna psychedelische sferen zal zich dit album moeten aanschaffen.

Kharma Ceramique CRM 3.2-E

In de eerste track (The Drug Mule) valt na een wat brokkelig intro van 25 seconden opeens een doodse stilte, waarin een geluidje aanzwelt dat lijkt op een langzaam en piepend tot stilstand komend, aanlopend wieltje van een omgevallen kinderfiets. Ja, zo gedetailleerd zijn de associaties die dit album op deze set oproept. In de vierde track Passport Control horen we de wat amechtige, bewust met teveel lucht aangeblazen trompet van Jon Hassell tegen een universum van klanken dat als een kleurrijke nevel in de ruimte hangt. Het geluid is niet alleen voor en naast ons te horen, maar ook boven en achter ons. Een opmerkelijke ervaring bij een album dat niet in Q-sound is opgenomen. 


Conclusie

En zo zou ik werkelijk nog vele pagina’s door kunnen gaan. maar ik moet langzamerhand een conclusie gaan formuleren en dat valt nog niet mee. Ik neem met gemengde gevoelens afscheid van deze bijzondere luidspreker. Aan de ene kant is er een soort onbegrip dat zo’n verbluffende luidspreker (met al zijn familieleden, en de Ceramique serie was uitgebreid) ophoudt te bestaan. Als commercieel product natuurlijk, want er zijn natuurlijk talloze geluksvogels die zo’n set bezitten, en die zijn dus niet bepaald te beklagen. Aan de andere kant verwacht ik heel erg veel van de opvolger van de Ceramique serie, waar ik al even naar heb mogen luisteren, en waar ik (de goden, het doet er niet toe welke, zijn geprezen) binnenkort ook een recensie over mag gaan schrijven. 

De Kharma Matrix MP150 is een bijzondere mono-eindversterker (lees binnenkort een volledige recensie op HiFi.nl)

En dan is er nog een soort inherente teleurstelling dat ik dit ongelooflijke niveau thuis niet bereik. Ik schreef laatst in een recensie van een andere luidspreker dat het me af en toe overkomt dat mijn eigen set na een recensie een beetje tegenvalt. Dat kan ik nu niet zeggen, want ik heb al twee dagen niet naar mijn eigen set durven luisteren, uit angst dat ik aan mijn begeerte toegeef en onverstandige dingen met mijn spaarvarken ga doen... Een oprechter compliment kan ik Charles van Oosterum en Kharma niet geven...