Omdat ik de Delta 30 het vuur niet al te na aan de schenen wil leggen, besluit ik om hem op mijn werkkamer aan te sluiten op mijn licht gemodificeerde Magnat Vector 1 monitorluidsprekers. Die gebruik ik al jaren, in combinatie met een Marantz PM-80mkII versterker. Ik luister er vrijwel dagelijks vele uren naar, en heb er diverse cd-producties op gemasterd. Ik kan dus wel zeggen dat ik ze ken als mijn broekzak. Niet erg retro is mijn keuze om mijn Macbook Pro inclusief Synology NAS als bron te gebruiken, en dan ook nog eens via mijn Roland 24/96 USB geluidskaart. Ik had ook de oude Dual CS16 platenspeler van mijn vader kunnen aansluiten, dan was het echt helemaal authentiek geweest, maar van dat oude beestje vertrouw ik de naald niet helemaal meer.
Rechts de voorversterker, links de eindversterker
Waarschijnlijk heeft dezelfde vorige eigenaar die de zwarte kwast heeft gehanteerd ook de ‘modificatie’ van de luidsprekeraansluitingen uitgevoerd waarbij die lastige DIN outputs zijn overbrugd en het signaal met 2x0,75 mm2 elektriciteitssnoer via twee in de aluminium achterwand geboorde gaten uit de kast wordt geleid om te eindigen in, jawel, een kroonsteentje. Ik heb het niet verzonnen, maar eigenlijk vind ik het wel gaaf. Zo deden we dat in de jaren 70. Wisten we veel, luidsprekerkabels als apart onderdeel van een geluidsinstallatie bestonden nog niet, je deed wat praktisch was. Ik besluit hetzelfde te doen en diep uit een kast duikel ik een nieuw rolletje transparant snoer op waar ik ooit een lamp aan had willen ophangen. Ook dit spul is 2x0,75 mm2 en van standaard koper gemaakt.
Rechtsboven de trafo en de output transistoren
De Magnat luidsprekers geven een uiterst precies en kristalhelder geluidsbeeld, en zijn ongenadig als er een ‘schelle’ versterker op wordt aangesloten. De LEAK Delta 30 wordt aangezet, en met een typisch ongebufferd plopgeluid melden beide luidsprekers enigszins verontwaardigd dat ze signaal ontvangen. Het luisteren kan beginnen...
Zijn er nog dingen die hij niet lust?
Het is verleidelijk om de LEAK vanwege zijn geboortejaar op een dieet van uitsluitend jaren 70 muziek te zetten. Om diverse redenen - waar ik nu niet op zal ingaan - is dat tijdperk mijn favoriet qua voortgebrachte muziek, maar de opnamekwaliteit liet destijds nogal eens te wensen over, en het gaat er nu even om hoe de LEAK klankmatig presteert. Ik begin daarom met het album The Silent Surf van All India Radio, een onbekend bandje dat verrukkelijke luisterlounge maakt met een heerlijk ‘twangende’ blue-guitar als uitgangspunt. Chris Isaak op een tropisch eiland zeg maar...
Het eerste dat opvalt is de transparantie en snelheid die de oude LEAK tentoon spreidt. De gitaar heeft een heerlijke echo die lang hoorbaar is, en kleine details in het geluidsbeeld zijn goed te horen. Drums zijn fel, de snare (ongetwijfeld elektronisch) is pijlsnel van aanslag. Ook het laag is dik in orde. Het is behoorlijk diep, sonoor en gedifferentieerd van klank. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat niet had verwacht. Ik had een romantisch, enigszins wollig geluid verwacht met weinig detail en een nogal platte presentatie. Maar ik hoor ruimte, ik hoor keurig gedimensioneerde detaillering en ik hoor vooral muziek. Van brom of ruis is bij normale volumes geen sprake, en de LEAK heeft er, na jaren stilstand, koud aan de stroom al zin in.
Verder terug in de tijd nu, met Billie Holiday. Op haar album Songs For Distingué Lovers uit 1957 laat ze horen dat ze niet alleen de blues beheerste, maar dat ze ook heerlijke jazz te gehore kon brengen. De nogal gekunstelde pseudo-stereo opname (zo ging dat in de begindagen) is ondanks het merkwaardige geluidsbeeld erg neutraal en natuurlijk van klank, en het swingt als een trein. Het muted trompetje van Harry Edison in Day In Day Out klinkt perfect dun en geknepen, maar met een wereld van boventonen, en de gitaarsolo van Barney Kessel heeft de onderkoelde swing die ik van hem ken. De saxofoon van Ben Webster smelt op het trommelvlies, en het enigszins kelige geluid van de diva zelf maakt het plaatje compleet. Prachtige muziek, prachtige weergave.
Ik besluit om de LEAK een paar dagen aan te laten staan. Op een nogal typisch geurtje van oude elektronica na denk ik niet dat ik veel risico loop als ik dat doe, en ik ben wel eens benieuwd wat hij doet na opnieuw inspelen. De tweede sessie begint enige dagen later wel in de seventies, met het eerste album van krautrockers Satin Whale. De muziek op dit debuut is een opwindende mix van onder meer dwarsfluit, hammondorgel, meerstemmige vocale harmonieën, complexe drumpartijen en melodieus scheurende gitaarsoli. Voor de kenners, denk aan Grobschnitt of Jane met een vleugje Jethro Tull.
De LEAK zorgt ervoor dat ik de enigszins bordkartonnen geluidskwaliteit snel vergeet en al snel neem ik de luchtgitaar ter hand en probeer ik tijdens Seasons Of Life Dieter Roesberg van het podium te spelen. Ik moet oppassen dat ik de ‘luchtgitaar’ troefkaart niet te vaak uitspeel, maar het geeft voor mij wel heel duidelijk aan dat ik met een muzikaal product bezig ben. Heel veel muziek passeert de revue, en ik merk opeens dat ik verliefd ben geworden op dit versterkertje... LEAK heeft met de Delta 30 een begerenswaardige klassieker afgeleverd die, mits in goede staat, ook vandaag de dag nog heel goed meekan.
Oké, de balans van mijn exemplaar is misschien niet helemaal in orde, hij trekt wat naar links, er zit bij nader inzien toch een klein kraakje in de volumeregelaar en de RCA aansluitingen aan de achterkant mogen wel eens schoongebikt worden, want er zit een dikke laag matte aanslag op. Maar als hij me in deze staat (en met deze meuk als bekabeling) al zo kan verrassen (de lopende baslijn in Jamie Woon’s Night Air van het album Mirrorwriting blies me bijna van mij sokken) raak ik zowel erg opgewonden als ontroerd.
Ik ga hem een keer helemaal binnenstebuiten laten keren door een expert die hem, liefst met originele onderdelen, in topconditie terugbrengt, en dan mag hij definitief plaatsnemen in mijn tweede set op de werkkamer, zo goed vind ik hem. Vijftien Watt per kanaal aan pure muzikale magie is genoeg, geloof me...
