Op weg naar de luistersessie probeer ik mijn scepsis een beetje weg te denken. Ik ben namelijk geen grote fan van virtuele surroundsystemen. Dat is het nadeel van een opleiding tot geluidstechnicus. Ik weet hoe dergelijke systemen het oor voor de gek houden om de illusie van rondom-geluid te scheppen. Ik zal verder niet op die techniek ingaan, maar geloof me als ik zeg dat veel fabrikanten het effect nogal overdrijven om een zo spectaculair mogelijke weergave te bereiken. Maar al een paar minuten na het begin van de eerste demonstratie moet ik toegeven dat dit het best werkende systeem is dat ik ooit heb gehoord. We kijken naar een stukje van de film Shooter, een nogal grimmige maar schitterend opgenomen film over een Amerikaanse sluipschutter in Afghanistan. In de scene wordt van grote afstand een konvooi onder vuur genomen. Het geluid van het zware automatische wapen klinkt bijna als een kanonschot, zo diep en snel is de knal. Als “de vijand” vervolgens terug begint te schieten met mortieren, en er ook een helikopter wordt ingezet om de sluipschutter een koekje van eigen deeg te geven waan ik me omringd door inslaande kogels, en kan ik de kruitdamp van de ontploffende granaten bijna ruiken. Adembenemend, letterlijk en figuurlijk.
(Foto: Jiri Büller)
Om even bij te komen krijg ik vervolgens een fraai concert voorgeschoteld. Onze eigen Trijntje Oosterhuis nam in 2004 een unplugged dvd op in Amsterdam, waarop ze onder andere het bloedmooie nummer De Zee zingt. De intieme sfeer van het optreden wordt geloofwaardig weergegeven. Niet teveel geluid van achteren, hooguit wat applaus van het publiek. De stem van Trijntje klinkt prachtig en gedetailleerd, en het valt me ook op dat de plaatsing goed op hoogte is. Daarmee bedoel ik dat het net is of ze voor me staat, terwijl de luidsprekers zich slechts een centimeter of 35 boven de vloer bevinden. Om van het kippenvel na haar intense zang te bekomen kijken we nog naar een stukje van Casino Royale, de recentste James Bond film. Bij een buitenscene hoor ik duidelijk auto`s achter me langs rijden, en ook nu weer verbaas ik me over de neutraliteit van het geluid. Dat heeft alles te maken met de zeer precieze instelling die mogelijk is met de ingebouwde receiver. Via de afstandsbediening kun je in stappen van 10 centimeter de exacte afstand tot het oor instellen, en dat is van wezenlijk belang voor een correcte surround suggestie.
(Foto: Jiri Büller)
Het is tijd geworden om wat muziek te gaan beluisteren, want ook op dat gebied moet deze set wel het een en ander kunnen presteren. De Poolse zangeres Anna Maria Jopek heeft in 2002 het album Upojenie opgenomen, met niemand minder dan topgitarist Pat Metheny. Daarop staat een deels gezongen uitvoering van zijn nummer Are You Going With Me, en dat was voor mij dé toetssteen om de waarde van dit album te bepalen. Niet alleen omdat ik de originele uitvoering van dat nummer erg goed ken, maar ook tot de beste jazzrock nummers aller tijden reken. Halverwege het nummer valt Pat in met zijn kenmerkende gitaarsynthesizer, en de minutenlange solo doet mij de wat verbaasde blik van mijn gastheer vergeten als ik enthousiast de airguitar ter hand neem, en vol overgave meespeel. Altijd een goed teken overigens, want dat betekent dat ik naar de muziek luister, en niet naar de set. Maar goed, er moet ook objectief geluisterd worden, en ook bij gewone stereo-weergave is de muziek gedetailleerd en wijds van klank. Als ik daarna nog een stuk muziek beluister van Ozark Henry (het beeldschone album The Sailor, Not The Sea), kan ik definitief vaststellen dat ik thuis zonder problemen met deze set zou kunnen leven.
